zaterdag 26 juli 2014

Blog 112

RATS


Vandaag is een trieste dag. Veel regen, geen zon, mistroostig weer. Maar ook mistroostig omdat vandaag 4 jaar geleden onze goede vriend Harrie Kanters ons verliet. Alweer 4 jaar en dan besef je hoe snel alles gaat en gaan kan.
En hoe van de een op de andere dag je leven totaal kan veranderen. Voor ons was dat 8 juli. Al heel vroeg op de bouw, om mensen van een fonds uit Nederland te ontvangen en rond te leiden. Ze waren erg onder de indruk en zegden verdere ondersteuning toe. Daarna stafvergadering en een telefoontje van father Picavet: “Er staat een bericht in de krant waar jullie heel erg blij van worden”.
Onderweg naar huis de krant gekocht en het bericht gelezen: een regeringsverklaring dat de omstreden wet m.n. door de donors verkeerd is geïnterpreteerd en dat er in Uganda niemand wordt opgepakt en de regering de vrijheid van iedereen van welke geaardheid dan ook, volledig garandeert.
Inderdaad goed nieuws.

Rats.
Nog geen uur later worden we verzocht ons te melden op het politiebureau voor verhoor. Er is ons gemeld dat..  Wij hebben ontkend en de betreffende officer gevraagd of hij de regeringsverklaring gelezen had, waarop hij geen antwoord gaf. Na 15 minuten en hun toezegging dat ze het onderzoek zouden voortzetten, stonden we weer buiten. We hebben goede vrienden en de Ambassade op de hoogte gebracht. Ons vertrek versnellen? Gewoon maar afwachten.
Voorlopig kozen we voor dat laatste en we hadden genoeg afleiding met het voetballen en druk met bezoekers.
Wel een gesprek gehad met de voorzitter en manager dat we toch wel sneller naar Nederland zouden willen dan gedacht. We hadden die week net onze werkvergunning voor 2 jaar willen verlengen.
Eind die week, kregen we bericht uit Boxmeer: “het gerucht gaat” en 3 dagen een bericht van de ambassade dat zij een melding hadden gehad in Den Haag dat er 2 Nederlanders in Jinja waren opgepakt. Het gevoel van onveiligheid nam toe en we kwamen aardig in de rats.

Besloten de ambassade (vreselijk behulpzaam en bezorgd) te vragen na te gaan of er echt een case tegen ons was. De officer bekende dat we op bureau waren geweest, maar dat er geen zaak meer was of zou komen: “Lett them life without fear”. Einde verhaal.
We hebben besloten eind september naar Nederland terug te keren, zodat we voldoende tijd hebben de zaken hier goed af te werken.

Opening KisoBOKa Centrum.
We zijn blij dat we daar nog bij kunnen zijn en dat is een mooie afronding van onze jaren hier. Er wordt met alle macht gewerkt aan de afwerking en dat is toch vooral schilderen, vloeren afwerken en het terrein zelf onder handen nemen. Het programma is klaar (maar liefst 24 onderdelen) en gaat de komende week de deur uit. De gedenksteen is besteld. De vlaggen (van Nederland, Uganda en Busoka) liggen paraat, de 3 volksliederen worden ingestudeerd en de politiebewaking is geregeld.
We verwachten meer dan 200 gasten, waaronder 11 uit Kenia.
De komende weken gaat een groot deel van onze spullen die kant uit en het huis gaat er nu al kaal uit zien. Er zijn al 3 koffers op weg naar Nederland en er staan er 2 klaar om deze week opgehaald te worden.
Omdat er lege plekken ontstaan, ontkwamen we er niet aan Mirabu en Bakali in te lichten. Waren behoorlijk ontdaan en we zullen er alles aan doen hen goed verzorgd achter te laten. Met Bakali (die al 7 jaar bij ons is – “and you took care of me as a baby” – de mogelijkheid besproken voor hem een stuk land te kopen, zodat hij een eigen huisje kan bouwen, waar dan ook ‘onze jongens’, als Fred en Waiswa de vakanties zouden kunnen verblijven.




Vertrek.
Behalve het inpakken – en uitzoeken, moeten we natuurlijk nog een hoop regelen. De huur is opgezegd, het toeristenvisum verlengd (tot eind oktober) en we zijn nu een reis aan het uitzoeken, waarmee én Castor en Polla meekunnen (we hebben ook hen ingelicht) én dat aansluit bij een verblijf op ‘de Vers’ in Overloon. Dan kunnen we begin oktober het huis laten schilderen, onze spullen uit de opslag halen en ons oriënteren op nieuwe perspectieven in Boxmeer.
Ondertussen hebben we een nieuwe social werkster  gevonden, die het werk van Paul gaat overnemen en we werken nog aan een aanvraag voor een nieuwe general manager.
Komende week eindigt het KisoBOKa Voetbal toernooi en dan gaan er weer de nodige voetbal-shirts de deur uit en komt er weer veel ruimte in de laatste kamer.
Deze week is de nieuwe website de lucht in gegaan (www.ngo.kisoboka.nl) met een Engelse en Nederlandse versie en die is weer gekoppeld aan een facebook pagina (www.facebook.com/kisoboka ngo)
We maken ons op voor het Suikerfeest, het einde van de Ramadan, maandag of dinsdag, dat hangt af van de stand van de maan. Bakali heeft een aantal vrienden (en vriendin) uitgenodigd en op die dag moet er veeeeel gegeten worden. We hebben hem in ieder geval 2 kippen toegezegd. Zijn we die alvast kwijt. En de rest gaat ook lukken.




zondag 6 juli 2014

Blog 111

CHILI CON CARNE


Voetbal
Ook ons leven wordt dezer dagen beheerst door het voetbal. We hadden de overwinning op Spanje al gevierd met een geweldig tapa’s buffet. Chili zouden we ópvreten’met Chili con carne. Keurig Mirabu geïnstrueerd en tijdig met de bordjes voor de tv. Wordt de wedstrijd hier (op het Regeringskanaal) niet uitgezonden! Zenden ze Spanje – Australië – the loosers – uit! Dus Paul kijken en ik via de NOS-blog hem op de hoogte houden van het verloop tegen de Chilenen. Met een gelukkige afloop.
Nederland – Mexico keken we in Mbale, in een bar aan het zwembad, in oranje th-shirts en uiteraard waren alle mede-kijkers supporter van Oranje. Het was gelukkig zondagavond en ze moesten allemaal de volgende dag werken, dus voor het einde van de wedstrijd waren ze allemaal weg. Bespaarde ons een rondje, dat we toen maar zelf genomen hebben.
Voor Nederland – Costa Rica zaten we in twijfel over het passende menu. Volgens Paul heeft dat land iets met garnalen (?), dus dat werd garnalensoepen volgens dezelfde spreker ‘werd het een eitje’ ‘waarop hij zelf een heerlijke eiersalade maken. Maar een eitje werd het niet, maar we zijn een stapje verder. Wat we tegen de Argentijnen gaan serveren? Ik denk gewoon wortelenstamp!

Home
Zoals het voetbal voor opwinding en sensatie zorgt, bezorgen onze jongens in Makenke ons hetzelfde. Fred met zijn beschadigde uiterlijk hield zich behoorlijk rustig en ging vol ijver met Bakkali aan het werk op de bouw, maar Bonny nam de benen, omdat hij geen zakgeld kreeg om op school mandazi te kopen. Hij kwam na 2 dagen op straat, toch maar weer terug. Richard kwam ook terug, eerst om de zaak te verzieken en te dreigen, maar 2 dagen later om ‘opnieuw te werken aan zijn toekomst’. Helaas, hield hij dat maar 3 dagen vol en hij schijnt nu ergens in Mpumudde (op 3 km van Makenke) rond te hangen. We wachten maar weer af.
Helaas is de mogelijke overplaatsing van Fred naar Entebbe geen perspectief meer. De (Belgische) mevrouw, die hem had willen opnemen, is door haar jongens totaal bestolen en het huis is gesloten. Het kan dus nog erger!
Mede n.a.v. de laatste weken hebben we met staf en bestuur de hele gang van zaken nog eens besproken, een ‘behavior management policy’opgesteld, een functioneringsgesprek gehad met de matron – haar toch maar niet ontslagen en contacten vernieuwd met ‘Mama Police en de Reclasseringsambtenaar.

Tuin
Sensatie op het werk, maar niet minder in de tuin. Eerst die storm en daarna tot 2 keer toe een aap op bezoek gehad. Tot grote opwinding van Castor en Polla, die zich grommend en blaffend onder de boom stationeerden. Maar via een aantal takken verdween het beest na enkele uren.
Minder opwindend was het bezoek van enige dieven.
Het moet in de nacht van 18 op 19 juni gebeurd zijn. Paul ontdekte die donderdagmorgen dat alle konijnen weg waren. We gingen er eerst nog van uit dat ze ‘uitgebroken’ waren, maar de sluitingen zitten aan de buitenkant én we ontdekten dat de mand (waaronder we de kuikens beschermen tegen roofvogels) en enkele zakken en palen verdwenen waren. Geen werk van professionele dieven, want dan hadden ze zeker ook de geiten meegenomen.
Maar wellicht zou dat nog gebeuren. We deden aangifte bij de plaatselijke burgemeester (“Kattekwaad”) en besloten dat weekend te waken. Want als ze eenmaal weten dat het zo simpel is (“Waarom hebben Castor en Polla geen alarm geslagen?”) is de kans dat ze terug komen groot. Dus die vrijdag heb ik gewaakt tot 3 uur ’s nachts – regelmatige rondes met Castor en Polla, de panga op de rug) en na 3 uur nam Bakkali het over. Zaterdag nog eens en toen dachten we dat het over zou zijn. Tot nu toe een juiste gedachte.
In het licht van ons komende vertrek, zijn we in ieder geval blij dat deze spullen goed terecht zijn gekomen, maar de rest delen we toch liever zelf uit!

De bouw
De afgelopen weken erg druk geweest met de afrondende contracten en plannen voor de bouw. Best lastig, want het geld raakt op. Er moet nog e.e.a. afgebouwd worden, het binnenplaats moet nog ingericht worden en er moet nog het nodige geïnvesteerd worden in inrichting, gereedschap en werkmateriaal.
De eerste cursussen zijn gestart (computer) en op korte termijn starten tayloring en hairdressing en er zijn gevorderde plannen met tuinbouw te beginnen.
Deze week gaat het secretariaat open en kunnen mensen er terecht om te internetten, brieven te laten schrijven, copieen te laten maken, telefoons op te laden, etc.
De opening is opnieuw verzet. Eerst zou het de 3de augustus zijn, maar toen kon de Ambassadeur niet, dus werd het de 9de. Maar deze week liet hij weten dat hij ook dan niet kan, maar nu is met hem de 20ste augustus als definitieve datum geprikt. Dat betekent dat we nog wat meer tijd hebben voor de voorbereiding en alle dingen te regelen. Gelukkig, toont het bestuur zich erg actief en ook het ‘Organiserend Comitee’ komt met grote regelmaat bij elkaar.
Naast de bouw de nodige tijd besteed aan de financiële administratie van het tweede kwartaal, de afrekening aan diverse fondsen, een nieuwe aanvraag en komende dinsdag komt een belangrijk fonds op bezoek en dat vraagt de nodige aandacht. Ook de 20 bezoeker, die de komende weken komen.
Iedere week is er stafvergadering en vaak nog dezelfde dag een vergadering met bestuur of ‘local leaders’. Soms pas na 5 uur thuis. Is dat het leven na je pensioen?
Het was overigens wel grappig. Op de laatste vergadering van de local leaders hadden we de CDO (Community Development Officer) uitgenodigd van de Sub County (een hoge ambtenaar), die blijkbaar de streek waar hij werkt nauwelijks kent. Hij had met een boda-boda al enige tijd rond gereden, maar kan niet geloven dat dit Centrum in zijn werkgebied stond en wilde dus weer vertrekken..... Hij was erg enthousiast en gaat ons nu helpen analfabetiseringscursussen te geven (70 % van Kimasa kan niet lezen of schrijven!). 



Het dak wordt voorzien van zelfgemaakte dakpannen

het totaal: 'het kasteel van Makenke''
 Mbale
 Zaterdag 28 juni naar Mbale, zo’n 150 km naar het oosten. In een luxe resort en nog diezelfde middag lagen we aan het zwembad, heerlijk met een boek. Eindelijk ‘De bakkersknecht’ van Sarah Mc Coy uitgelezen (aangrijpend boekl!) en in een dag  ‘In ongenade’ van J.M. Coetzee (subliem!). Waarom kom ik hier wel aan lezen toe en in Jinja niet? Waarom voel ik me, als ik in Jinja lees of puzzel, altijd schuldig, omdat er nog 27 ‘things to do’ wachten en het lijstje nooit afgewerkt wordt.
Waarom moet ik – van mezelf – altijd om 10.00 uur achter m’n bureau zitten? En leef ik veelal  een leven als 7 jaar geleden, toe ik met pensioen ging?
We hebben het er dat weekend uitvoerig over gehad en op de dag dat ik 68 werd de knoop doorgehakt! Mede omdat we nu onze spullen aan het Centrum kunnen overdragen, ons huis in Boxmeer vrij komt en er kans is dat een Oostenrijks Fonds een opvolger voor mij kan leveren. Dus zijn we nu aan het afbouwen, al is het nieuws hier nog niet bekend.
Ik merk dat het me rust geeft, al is daarmee nog niet de werkdruk verminderd maar dat komt nog wel.


Om mezelf de rust te geven, inmiddels begonnen aan ‘Het lot van de Familie Meijer’ van  Charles Lewinsky: meer dan 650 pagina’s, dat moet me toch enkele uren van het werk houden. De eerste 300 pagina’s zitten er op: een fascinerend boek!