Blog 109
ZUN GANGETJE
Heiligen.
Afgelopen dinsdag was het een Nationale Feestdag en
herdachten duizenden Ugandesen in Namagongo de dood van 24 jonge mannen, die in
1886 op gruwelijke wijze zijn vermoord. Toen ze waren overgegaan tot het
christelijk geloof, weigerden ze nog langer de toenmalige koning hun seksuele
diensten aan te bieden. Hun lot was snel beslist.
De afgelopen week hebben we honderden pelgrimgangers
(zelfs uit Kenia) over de brug over de Nijl zien wandelen en gisteren
voortdurend grote en kleine bussen. Uganda is er trots op zijn eigen martelaren
te hebben! Dit jaar was het er extra druk. De president en vele ministers
waren er. Men zegt i.v.m. met de ophanden zijnde zalig verklaring van de
voormalige president Nyere van Tanzania.
Met deze Paus moet dat lukken, maar een extra gebedje in
Namagongo kan geen kwaad.
Maar er was nog een reden voor de toename van de
pelgrims: de nummers.
Nummers.
Het land is in de ban van de ‘nummers’: mensen krijgen –
hoe en waar weet niemand – een nummer op hun lichaam en dat betekent dat ze op
de dag van dat getal zullen sterven. Het nummer verschijnt als een soort
tatoeage ergens op het lichaam. Als ik vandaag nummer 7 op mijn lichaam krijg,
ga ik over 7 dagen dood. Een lachertje? Maar de mensen geloven er hier heilig
in en ze kunnen hun geloof met feiten staven.
Mirabu vertelde gisteren dat een vrouw hier uit het dorp
nummer ‘17’ heeft gekregen, dus we moeten nog even geduld hebben. Je kunt je
tegen de nummering beschermen door een kettinkje van gras om je pols te dragen,
of om je buik of aan je voet. Je ziet daar dan ook veel mensen mee lopen. Paul,
die nu weer regelmatig de straat op gaat, zag veel jongens van de straat, met
dergelijke bandjes.
Maar een andere manier om je te beschermen is het drinken
van het heilig water in Namagongo. Vandaar de toename. Wij houden het maar op
het kleine houten kruisje dat we van pater Picavet kregen bij gelegenheid van
zijn 50-jarig priesterfeest.
De veestapel.
Dat werd uitbundig gevierd in de kerk in de stad. Met een
mis van 2½ uur en een receptie van meer dan 3 uur. Toen al die 300 mensen ook
nog eens moesten gaan eten, zijn we er maar tussen uit gegaan. Maar het was een
geweldig feest en hij heeft er enorm van genoten. Ook van de vele cadeau’s (kippen,
bananen, eieren) en de lange speeches waarin zijn verdiensten voor land en kerk
uitvoerig uit de doeken werden gedaan. Alleen de gegeven geit zag hij niet zo
zitten en die kwam hij de dag erna naar ons brengen. We hebben dus ons eigen
‘Picavetje’ in de tuin.
De veestapel heeft zich de afgelopen weken danig
uitgebreid.
Allereerst met 2 kippen, waar Fred vanuit zijn dorp mee
kwam aanzetten. Een was een geschenk aan Jan en Rita, die Fred bezochten op de
fiets toen ze hier waren. En deze week zijn er 2 schattige jonge geitjes geboren.
Een mannetje en vrouwtje en door Mirabu inmiddels ‘Paul’ en
‘Mirabu’genoemd.
Paul met rechts 'Paul'en links 'Mirabu' |
De geitenstapel is daarmee
opgelopen tot 7, dus er zal binnenkort wel een weer een slachtpartij komen.
Onlangs hebben we een varken laten slachten, dat we gekocht hadden van Jacob,
om hem te helpen met zijn schoolgeld. Daar hebben we inmiddels al vele lekkere
schotels mee bereid, maar de diepvries zit nog behoorlijk vol.
Dezelfde pater Picavet kwam deze week nog eens 2 kippen
brengen, waaronder de kip die Paul een tijd geleden in zijn poot had geschoten,
toen hij probeerde de roos op de schietschijf te raken. De haan is er erg blij
mee. Onze oude kip zit weer te broeien en we zullen binnenkort wel kuikentjes
krijgen. Die moeten we scherp in de gaten gaan houden want behalve door
roofvogels, wordt onze tuin met enige regelmaat bezocht door een grote kat.
Gelukkig hebben Castor en Polla zijn (haar?) komst snel in de gaten, maar
helaas kunnen zij niet als de kat over de muur. Maar het is een genoegen vooral
Polla in heftige actie te zien. Ook tegen de duiven die dagelijks opduiken.
Waar we niet zo blij mee zijn, want ze schijten voortdurend de veranda en ramen
vol. Veel extra werk voor Mirabu.
Het wagenpark.
De vermeerdering van de veestapel loopt parallel aan de
vermindering van het wagenpark. Vier auto’s (waarvan een in Nederland) is toch
wel een beetje te veel. De oude bus was nog steeds niet verkocht, maar nu heeft
zich een koper gemeld en hij heeft hem al in zijn garage staan. Die verkoop zal
dus wel doorgaan, maar hij moet eerst het geld nog bij elkaar krijgen. Deze
week, zegt hij.
Omdat we nu een wat regelmatigere ‘werkweek’ hebben, zijn
we tot de conclusie gekomen dat we ook wel met één auto uit de voeten zouden
kunnen. Besloten de auto van Paul (de dubbel cabin) te verkopen, omdat we
allebei toch wel erg gelukkig zijn met de ‘automaat’van onze nieuwe bus.
Er diende zich al vrij snel een koper aan en de wagen is
verkocht. Het heeft wel nog heel veel tijd gekost de wagen geregistreerd te
krijgen en ik heb vele uren gespendeerd op het kantoor van de URA (Uganda Road
Authority), maar uiteindelijk is alles gelukt. En het lukt ons om het gebruik
van de auto op elkaar af te stemmen.
Regelmaat.
We hebben ons leventje hier weer hervat en alles gaat z’n
gangetje. Op het centrum zijn ze gestart met de laatste bouwfase en de eerste
aktiviteiten. Omdat het kantoor klaar is, hebben we besloten iedere week een
stafmeeting te houden. We reizen dan samen naar Makenke en kunnen dan op de
terugweg even boodschappen doen. Dus daarvoor heb ik de auto minder nodig.
Paul gaat nu weer een ochtend per week de straat op om
nieuwe jongens te ‘identificeren’ die straks in het rehabilitatie-programma
opgenomen kunnen worden. We hebben met de huidige jongens goede gesprekken
gehad over de afsluiting van hun rehabilitatie en we gaan ervan uit dat ze
begin augustus naar hun dorpen terug kunnen en dan komt het huisje weer vrij.
John – een eerdere deelnemer aan het programma – is
vorige week ‘geresetled’ d.w.z. met zijn familie herenigd. Zijn familie was erg
blij met zijn terugkeer en we houden hem nu nog een jaartje ‘in de gaten’zodat
hij niet weer op straat terug keert.
Wat wel gebeurde met Adam. Die woonde, onder onze
begeleiding, op een kamertje in Makenke en heeft geruime tijd meegewerkt op de
bouw. Hij kon echter een baan krijgen in de stad en dat heeft hij gedaan. Maar
op een ochtend is hij – op weg naar zijn werk – door de politie opgepakt, die
hem zijn geld en telefoon hebben afgepikt. Hij had geen identiteitskaart bij
zich en heeft dus 3 maanden (!) voor
‘idling’ (nutteloos rondhangen) in de gevangenis gezeten. Toen hij vrij
kwam heeft hij Paul gebeld en ondertussen zit hij weer op zijn oude kamer en
heeft in de buurt een baantje. Wij betalen de eerste maanden zijn kost en
inwoning en dan hopen we dat hij op eigen benen kan staan.
De dakconstructie van de grote hal |
De bouw en de
opening.
Er is nu veel gaande is op het centrum. Er zijn 3
bouwploegen actief: het gras wordt geplaatst op de ronde hut, het
vrijwilligershuisje krijgt zijn definitieve dakpannen en de houtconstructie
voor de grote hal is gestart. We liggen op schema om half juli de
bouwaktiviteiten te kunnen beëindigen en ons nog meer dan nu te richten op de
inrichting.
Maar dat kost nu ook al ten dele veel werk o.a. de inrichting van
de keuken en het secretariaat.
Dat moet over enkele weken zijn diensten (o.a. copieren,
brieven laten schrijven, internet) zijn diensten kunnen aanbieden en volgende
week zijn er sollicitatiegesprekken om een geschikte beheerd(st)er voor deze
afdeling te vinden.
Er is een eerste datum geprikt voor de officiële opening
en de komende dagen wordt daarover definitief beslist, als we weten of de ‘hoogwaardigheids-
bekleders’(o.a. de Nederlandse Ambassadeur, die we voor de opening willen
vragen) die dag beschikbaar zijn. Dat zou dus al over 2 maanden zijn!
Genieten.
We genieten er
vooral van dat we weer wat omhanden hebben. Dat in grote tegenstelling met de
‘wachtkamer’ in Nederland. Maar eigenlijk hebben we het ook te druk, al heb ik
de (vooral administratieve) achterstand nu wel bijna weggewerkt.
We genieten van de groei van het centrum, zeker nu er de
eerste aktiviteiten gaan plaats vinden. Volgende week de computercursus en de
week daarna – hopen we – de naaicursus.
We genieten vooral van de avondzon. Om 6 uur ’s avonds
met een biertje op de veranda achter, waar je mensen van het werk ziet komen,
het vee ziet binnenhalen of met grote bossen hout op het hoofd naar hun hutjes
en huizen terugkeren. Vogels die hun nesten zoeken voor de nacht en met enige
regelmaat komen er – in formatie – enkele ‘crested cranes’ (de nationale
kraanvogel) voorbij. De honden zijn nog attenter op alles wat beweegt dan wij.
We genieten van filmpjes op de DVD, die van Nederland
hadden meegenomen of geleend hebben van Maarten en Willemien. O.a. de spannende
serie ‘The Bridge’ en de laatste afleveringen van ‘Downton Abbey’.
We hebben genoten van een heerlijk weekend bij Willemien
en Maarten in Entebbe en van de overduidelijke winst voor het Bukaya team met
‘’bonken’. Heerlijk aan het zwembad gelegen (en verbrand) en genoten van hun
gastvrijheid.
Jan en Rita uitgezwaaid en het was ontzettend goed en
gezellig dat zij er de eerste weken waren.
Alles gaat nu wel weer zijn gangetje en volgende week
gaan we achter een werkvergunning aan.
Sorry, dat het lang geduurd heeft voor deze blog
verscheen, maar ik zal proberen het in de regelmaat der dingen mee te nemen.
Van lezen komt nog niet zoveel. Ben bezig met ‘De
bakkersdochter’ van Sarah McCoy en tussendoor aan een klein boekje dat father
Picavet heeft geschreven over zijn kijk op de kerk (‘Ik zou graag willen....’).
We houden het nieuws in Nederland van de zijlijn in de
gaten en lezen over de scepsis i.v.m. het voetbal. Die delen wij niet. We zijn
er helemaal klaar voor.
Goede Pinksterdagen en geniet van de voorspelde tropische
temperaturen, die voor ons zo alledaags zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten