OP TIJD EN WELKOM BACK.
Op tijd vertrokken uit Nederland. Net voor de eerste sneeuw
zich aankondigde en we hadden het ook wel gehad met de vochtige kou en
miezerige regen. Dan toch liever de Ugandese regens: kort en heftig en na 1 of
2 uur schijnt de zon weer.
Het was een goede tijd in Nederland en we hebben heel wat
mensen kunnen bezoeken. Bij velen hebben we heerlijk gegeten en het was goed
weer wat bij te praten en nieuwe ideetjes te ontwikkelen. Heel bijzonder was de
ontmoeting in Leiden, met Marcel, Tilly, Huberta en Kees.Meer dan 25 jaar
geleden, heb ik met hen samen gewerkt op het SCL in Den Haag. Al 25 jaar
ontmoeten we elkaar – in het begin soms meerdere keren per jaar – en die
ontmoetingen zijn altijd erg inspirerend (en lekker eten en drinken!).We hebben
enkele fondsen bezocht en daar onze plannen verteld, maar het is duidelijk dat
er minder te halen valt en de eisen steeds strenger worden. Zeker bij de grote
fondsen. De kleine zijn wat gemakkelijker, maar hun procedures zijn vaak wat
onduidelijker en duren langer, met name omdat ze veelal met vrijwilligers
werken.
We hebben heel wat afgezien. Vooral tijdens een weekend in
Amsterdam, waar we het nieuwe Rijksmuseum, bezocht hebben, het verbouwde
Stedelijk en het nieuwe Filmmuseum.
Ons erover verbaasd hoe daar toch ten alle
tijden mensen nog op de been zijn, terwijl je hier in Jinja om 10.00 uur ’s
avonds een kanon kunt afschieten – in Kampala om 11.00. Maar niet alleen in de
stad, ook op de wegen. Zelfs na middernacht 4-5 baans verkeer, op weg naar...?
En met de crisis, lijkt de brandstof wel gratis.
Dat was wel de meest opzienbarende ervaring: dat alles zo
georganiseerd verloopt. Dat je reistijden kunt plannen en dingen op tijd
gebeuren. Zalig geen kuilen in de wegen en verkeer dat zich aan de regels houdt.
Van de andere kant net zo opzienbarend hoe alles – mede daardoor? – zo
vreselijk OP TIJD moet gebeuren. Zelfs voor een verjaardagpartijtje, moet je op
tijd zijn. We hebben gemerkt dat we dat een beetje afgeleerd hebben. Dat we
dingen graag laten gebeuren en liever volgen dan sturen.
We hebben genoten van de lekkere dingen; zijn allebei een
paar kilo aangekomen en we hebben met redelijk succes het medisch circuit
doorlopen. De scan van Paul was goed: geen verandering t.o.v. 15 maanden
geleden en dus hoeft de volgende controle pas over 2 jaar. Bij Paul werd
verhoogde bloeddruk en cholesterol ontdekt, maar daar hebben ze goede pilletjes
tegen en hij moet toch eindelijk gaan erkennen bij de óuderen’te horen. Bij
Willem was de suiker verhoogd, maar ook dat is met een pilletje te verhelpen.
Allebei bij de fysipotherapie geweest. Paul had last van zijn schouder en dat
bleek veroorzaakt door het dragen van zijn tasje dat een zenuw afknelde. Willem
de gebruikelijke onderrugpijn, maar ook dat was met een ‘kraakbeurt’weer
opgelost. We hebben ons voorgenomen in Jinja een sportschool te gaan bezoeken.
Ook de bezoeken aan de tandarts succesvol afgerond, al is het nog wel effe
wennen aan dat nieuwe gebit.
We hebben weer het nodige ingekocht, zowel privé als voor
het werk en er lagen nog behoorlijk wat goederen in de opslag bij Berny en Math
in Vortum-Mullem. Dankzij de bemiddeling van onze vriend Dirk, mochten we 2
extra koffers meenemen. Totaal dus 6 x 23 kilo. Maar het is ons niet gelukt
daar binnen te blijven en op de laatste avond, moesten we toch nog wat spullen
in Vortum terugbrengen. En dan hadden we nog teveel in de koffers. Maar hopen
dat de dames bij Brussel Airlines een oogje zouden dichtknijpen.
Zoals eerder verteld, hebben we rondgekeken om een caravan
te kopen, maar na enige tijd hebben we die zoektocht gestaakt. Met name het
beheer was de grootste spelbreker. Veelal ligt er rond zo’n plek een tuintje en
dat moet toch bijgehouden worden. En na zo’n storm? Moet er toch even iemand
gaan kijken. We hebben de spullen dus maar mooi in Baarlo gelaten, daar een
aardige korting gekregen en dan zijn we nu ook meer vrij te gaan en te staan.
Tijdens ons verblijf in Nederland weinig gehoord over de
ontwikkelingen in Uganda en we waren dus best wel nieuwsgierig toen we 20 november
richting Brussel reden. Er was nog even sprake van een staking van de piloten
van Brussel Airlines, maar die werd de dag voor ons vertrek afgeblazen. Keurig
op tijd leverde Jan Stax ons af op de
luchthaven en hij bleef wachten tot we ingecheckt hadden om eventueel
overgewicht weer terug te nemen. Dat overgewicht was er, maar ‘voor deze éne
keer’...
De vlucht verliep prima. We waren zelfs te vroeg in Entebbe
en onze chauffeur, goddank ook en om 01.15 waren we weer thuis. De honden waren
door het dolle heen en bleven maar janken en om ons heen springen. Welkom back!
Bakali en Fred waren er om ons op te wachten en de volgende morgen hebben we
Fosca en Mirabu ontmoet. Toen kwamen de eerste verhalen los.
Over de jongens die zich behoorlijk misdragen hadden met een
meisje. Over de bouw die maar niet opschoot. Over de NGO-erkenning die er nog
steeds niet was. Over de geiten die gestolen waren (een verschijnsel dat overal
in Uganda opduikt – kerstmis komt er aan), maar ook weer teruggevonden, na een
oproep op de lokale radio. Onze huisgenoten hadden besloten (omdat het
kippenvoer op was ) de kippen los over de compound te laten lopen. Leuk , die
scharreleraars alom en heel Afrikaans. Dat ze onze groentetuin hadden leeggevreten
– samen met Milly en Molly, onze lieve geitjes, deerde hen minder. Ons des te
meer; even slikken. Over de bouw, die maar niet opschoot. Over geld dat voor
dit en voor dat betaald moest worden. Over vergaderingen die niet doorgingen,
omdat de mensen niet kwamen opdagen. Over andere vergaderingen waar weer nieuwe
plannen waren aangedragen... Welkom back!
De eerste dag hebben we uitgepakt en ons het huis weer wat
eigen gemaakt. Natuurlijk boodschappen doen en zien dat er in Jinja niets
veranderd is. De tweede dag het kantoor weer wat op orde brengen: een nieuwe
laptop installeren, maar geen internet krijgen. ’s Middags geen stroom. De
derde dag wat contacten gezocht en Paul heeft de jongens in Makenke opgezocht
en langzaam weer wennen. We merken dat het langer duurt dan eerder. Omdat we
langer weg zijn geweest? Omdat je meer positiefs had verwacht? We laten het
maar gebeuren. We ergeren ons aan het wegvallen van de stroom, maar na 2 keer
zuchten, aanvaarden we het maar weer: we are back. We moeten weer wennen aan
het ontbreken van volle supermarkten, waar je in 5 minuten het menu voor een
week samenstelt en inkoopt. Hier is het vleesaanbod weer terug bij 4: kip,
geit, gehakt en bief. Voor verse groente moet je de hele markt rond om 5
soorten bij elkaar te vinden. Maar het is weer een uitdaging, daar toch elke
dag een gevarieerd aanbod voor samen te stellen en Mirabu, als dankbare
leerling, blijft daar verwonderd naar kijken (en meedoen). Weer wennen aan het
andere verkeer en de overal passerende weggebruikers, de ruitenwissers aan
i.p.v. de richtingwijzers en instappen op de medepassagiersplek.
Zondagmiddag hadden we een vergadering met de lokale leiders
van Kimasa. Van elk dorp (Kimasa bestaat uit 3 dorpjes) waren er enkelen;
totaal 15 mannen en vrouwen. De bedoeling was hen nogmaals uit te leggen,
waarom het centrum er (bijna) staat en wat hun wensen zijn bij de verdere
invulling. Het was een levendige bijeenkomst en veel goede ideeen. Ze beseften dat niet alles van
KisoBOKa kan komen en spraken vooral elkaar aan, dan ook met initiatieven te
komen en hun dorpsgenoten te mobiliseren. Die bijeenkomst gaf weer goede hoop.
Het bezoek aan de bouw minder. O.i. was er in die 6 weken
toch weinig gebeurd en dat was ook het verhaal van de werkers: de vaart is er
uit. We hopen dat de komende dagen weer een beetje vlot te trekken. Inmiddels
een confronterend gesprek met de aannemer gehad en nu maar afwachten wat zijn
actie is. En wat de acties van het Bestuur in Nederland opleveren de bouw te
kunnen afmaken.
Paul heeft uitvoerig met de jongens gesproken en dat heeft
er toe geleid dat een van hen (Jackson) onmiddellijk verwijderd is. Hij bleek
de grote aanstichter van het gedoe met een meisje, dat blijkbaar al meerdere
malen ‘op bezoek’ was geweest. Opnieuw lange gesprekken wat nu eigenlijk de
verwachtingen zijn en of ze nu wel of niet bereid zijn, de toekomst in eigen
hand te nemen. De komende dagen gaat hij kijken, hoe het met de jongens gaat,
die onlangs naar hun dorpen zijn teruggekeerd. Of niet? Richard, schijnt al weer
op de straat in Jinja te zijn gesignaleerd.
Kortom: we zijn terug, maar nog niet geland! Gisteren deze
blog willen plaatsen: geen power, geen internet. Vandaag een nieuwe poging: nog
steeds geen stroom. Kwam, pas om 5 uur in de middag. Dan maar wat manuele
administratie, puzzelen en lezen. Of gezellig kaarten. We passen ons weer
rustig aan in het besef dat we ALLE TIJD VAN DE WERELD HEBBEN. En volop mango’s.
Als er morgen stroom is? Mango-ijs en milkshakes en mangotaart. Je hoort ons
niet klagen......