woensdag 27 november 2013

OP TIJD EN WELKOM BACK

OP TIJD EN WELKOM BACK.

Op tijd vertrokken uit Nederland. Net voor de eerste sneeuw zich aankondigde en we hadden het ook wel gehad met de vochtige kou en miezerige regen. Dan toch liever de Ugandese regens: kort en heftig en na 1 of 2 uur schijnt de zon weer.

Het was een goede tijd in Nederland en we hebben heel wat mensen kunnen bezoeken. Bij velen hebben we heerlijk gegeten en het was goed weer wat bij te praten en nieuwe ideetjes te ontwikkelen. Heel bijzonder was de ontmoeting in Leiden, met Marcel, Tilly, Huberta en Kees.Meer dan 25 jaar geleden, heb ik met hen samen gewerkt op het SCL in Den Haag. Al 25 jaar ontmoeten we elkaar – in het begin soms meerdere keren per jaar – en die ontmoetingen zijn altijd erg inspirerend (en lekker eten en drinken!).We hebben enkele fondsen bezocht en daar onze plannen verteld, maar het is duidelijk dat er minder te halen valt en de eisen steeds strenger worden. Zeker bij de grote fondsen. De kleine zijn wat gemakkelijker, maar hun procedures zijn vaak wat onduidelijker en duren langer, met name omdat ze veelal met vrijwilligers werken.

We hebben heel wat afgezien. Vooral tijdens een weekend in Amsterdam, waar we het nieuwe Rijksmuseum, bezocht hebben, het verbouwde Stedelijk en het nieuwe Filmmuseum.


Ons erover verbaasd hoe daar toch ten alle tijden mensen nog op de been zijn, terwijl je hier in Jinja om 10.00 uur ’s avonds een kanon kunt afschieten – in Kampala om 11.00. Maar niet alleen in de stad, ook op de wegen. Zelfs na middernacht 4-5 baans verkeer, op weg naar...? En met de crisis, lijkt de brandstof wel gratis.
Dat was wel de meest opzienbarende ervaring: dat alles zo georganiseerd verloopt. Dat je reistijden kunt plannen en dingen op tijd gebeuren. Zalig geen kuilen in de wegen en verkeer dat zich aan de regels houdt. Van de andere kant net zo opzienbarend hoe alles – mede daardoor? – zo vreselijk OP TIJD moet gebeuren. Zelfs voor een verjaardagpartijtje, moet je op tijd zijn. We hebben gemerkt dat we dat een beetje afgeleerd hebben. Dat we dingen graag laten gebeuren en liever volgen dan sturen.

We hebben genoten van de lekkere dingen; zijn allebei een paar kilo aangekomen en we hebben met redelijk succes het medisch circuit doorlopen. De scan van Paul was goed: geen verandering t.o.v. 15 maanden geleden en dus hoeft de volgende controle pas over 2 jaar. Bij Paul werd verhoogde bloeddruk en cholesterol ontdekt, maar daar hebben ze goede pilletjes tegen en hij moet toch eindelijk gaan erkennen bij de óuderen’te horen. Bij Willem was de suiker verhoogd, maar ook dat is met een pilletje te verhelpen. Allebei bij de fysipotherapie geweest. Paul had last van zijn schouder en dat bleek veroorzaakt door het dragen van zijn tasje dat een zenuw afknelde. Willem de gebruikelijke onderrugpijn, maar ook dat was met een ‘kraakbeurt’weer opgelost. We hebben ons voorgenomen in Jinja een sportschool te gaan bezoeken. Ook de bezoeken aan de tandarts succesvol afgerond, al is het nog wel effe wennen aan dat nieuwe gebit.

We hebben weer het nodige ingekocht, zowel privé als voor het werk en er lagen nog behoorlijk wat goederen in de opslag bij Berny en Math in Vortum-Mullem. Dankzij de bemiddeling van onze vriend Dirk, mochten we 2 extra koffers meenemen. Totaal dus 6 x 23 kilo. Maar het is ons niet gelukt daar binnen te blijven en op de laatste avond, moesten we toch nog wat spullen in Vortum terugbrengen. En dan hadden we nog teveel in de koffers. Maar hopen dat de dames bij Brussel Airlines een oogje zouden dichtknijpen.
Zoals eerder verteld, hebben we rondgekeken om een caravan te kopen, maar na enige tijd hebben we die zoektocht gestaakt. Met name het beheer was de grootste spelbreker. Veelal ligt er rond zo’n plek een tuintje en dat moet toch bijgehouden worden. En na zo’n storm? Moet er toch even iemand gaan kijken. We hebben de spullen dus maar mooi in Baarlo gelaten, daar een aardige korting gekregen en dan zijn we nu ook meer vrij te gaan en te staan.

Tijdens ons verblijf in Nederland weinig gehoord over de ontwikkelingen in Uganda en we waren dus best wel nieuwsgierig toen we 20 november richting Brussel reden. Er was nog even sprake van een staking van de piloten van Brussel Airlines, maar die werd de dag voor ons vertrek afgeblazen. Keurig op tijd  leverde Jan Stax ons af op de luchthaven en hij bleef wachten tot we ingecheckt hadden om eventueel overgewicht weer terug te nemen. Dat overgewicht was er, maar ‘voor deze éne keer’...

De vlucht verliep prima. We waren zelfs te vroeg in Entebbe en onze chauffeur, goddank ook en om 01.15 waren we weer thuis. De honden waren door het dolle heen en bleven maar janken en om ons heen springen. Welkom back! Bakali en Fred waren er om ons op te wachten en de volgende morgen hebben we Fosca en Mirabu ontmoet. Toen kwamen de eerste verhalen los.

Over de jongens die zich behoorlijk misdragen hadden met een meisje. Over de bouw die maar niet opschoot. Over de NGO-erkenning die er nog steeds niet was. Over de geiten die gestolen waren (een verschijnsel dat overal in Uganda opduikt – kerstmis komt er aan), maar ook weer teruggevonden, na een oproep op de lokale radio. Onze huisgenoten hadden besloten (omdat het kippenvoer op was ) de kippen los over de compound te laten lopen. Leuk , die scharreleraars alom en heel Afrikaans. Dat ze onze groentetuin hadden leeggevreten – samen met Milly en Molly, onze lieve geitjes, deerde hen minder. Ons des te meer; even slikken. Over de bouw, die maar niet opschoot. Over geld dat voor dit en voor dat betaald moest worden. Over vergaderingen die niet doorgingen, omdat de mensen niet kwamen opdagen. Over andere vergaderingen waar weer nieuwe plannen waren aangedragen... Welkom back!

De eerste dag hebben we uitgepakt en ons het huis weer wat eigen gemaakt. Natuurlijk boodschappen doen en zien dat er in Jinja niets veranderd is. De tweede dag het kantoor weer wat op orde brengen: een nieuwe laptop installeren, maar geen internet krijgen. ’s Middags geen stroom. De derde dag wat contacten gezocht en Paul heeft de jongens in Makenke opgezocht en langzaam weer wennen. We merken dat het langer duurt dan eerder. Omdat we langer weg zijn geweest? Omdat je meer positiefs had verwacht? We laten het maar gebeuren. We ergeren ons aan het wegvallen van de stroom, maar na 2 keer zuchten, aanvaarden we het maar weer: we are back. We moeten weer wennen aan het ontbreken van volle supermarkten, waar je in 5 minuten het menu voor een week samenstelt en inkoopt. Hier is het vleesaanbod weer terug bij 4: kip, geit, gehakt en bief. Voor verse groente moet je de hele markt rond om 5 soorten bij elkaar te vinden. Maar het is weer een uitdaging, daar toch elke dag een gevarieerd aanbod voor samen te stellen en Mirabu, als dankbare leerling, blijft daar verwonderd naar kijken (en meedoen). Weer wennen aan het andere verkeer en de overal passerende weggebruikers, de ruitenwissers aan i.p.v. de richtingwijzers en instappen op de medepassagiersplek.

Zondagmiddag hadden we een vergadering met de lokale leiders van Kimasa. Van elk dorp (Kimasa bestaat uit 3 dorpjes) waren er enkelen; totaal 15 mannen en vrouwen. De bedoeling was hen nogmaals uit te leggen, waarom het centrum er (bijna) staat en wat hun wensen zijn bij de verdere invulling. Het was een levendige bijeenkomst en veel  goede ideeen. Ze beseften dat niet alles van KisoBOKa kan komen en spraken vooral elkaar aan, dan ook met initiatieven te komen en hun dorpsgenoten te mobiliseren. Die bijeenkomst gaf weer goede hoop.

Het bezoek aan de bouw minder. O.i. was er in die 6 weken toch weinig gebeurd en dat was ook het verhaal van de werkers: de vaart is er uit. We hopen dat de komende dagen weer een beetje vlot te trekken. Inmiddels een confronterend gesprek met de aannemer gehad en nu maar afwachten wat zijn actie is. En wat de acties van het Bestuur in Nederland opleveren de bouw te kunnen afmaken.

Paul heeft uitvoerig met de jongens gesproken en dat heeft er toe geleid dat een van hen (Jackson) onmiddellijk verwijderd is. Hij bleek de grote aanstichter van het gedoe met een meisje, dat blijkbaar al meerdere malen ‘op bezoek’ was geweest. Opnieuw lange gesprekken wat nu eigenlijk de verwachtingen zijn en of ze nu wel of niet bereid zijn, de toekomst in eigen hand te nemen. De komende dagen gaat hij kijken, hoe het met de jongens gaat, die onlangs naar hun dorpen zijn teruggekeerd. Of niet? Richard, schijnt al weer op de straat in Jinja te zijn gesignaleerd.

Kortom: we zijn terug, maar nog niet geland! Gisteren deze blog willen plaatsen: geen power, geen internet. Vandaag een nieuwe poging: nog steeds geen stroom. Kwam, pas om 5 uur in de middag. Dan maar wat manuele administratie, puzzelen en lezen. Of gezellig kaarten. We passen ons weer rustig aan in het besef dat we ALLE TIJD VAN DE WERELD HEBBEN. En volop mango’s. Als er morgen stroom is? Mango-ijs en milkshakes en mangotaart. Je hoort ons niet klagen......