EEN KOMEN EN GAAN – HALEN EN BRENGEN

De afgelopen weken druk geweest met ontzettend veel kleine dingen. Veel op en neer reizen naar de stad, waarbij de auto me vele malen in de steek liet. Dus de accu maar vervangen, want dat ‘niet-starten’ schiet niet op. Dan weer kippengaas kopen: de konijnen ontsnappen telkens weer en...l’histoire se repète: de witte zat weer in de pitlatrine. Met dezelfde truck, lukte het de derde dag hem weer bovenaards te krijgen.

Veel voorgeorganiseerd voor de stroom van bezoekers en vrijwilligers. Proberen – heel on-Afrikaans – vooruit te denken en afspraken te maken. Vaak gehinderd door stroomuitval en dan maar gewoon wat puzzelen of lezen.

De eerste week druk geweest met het introductie-programma van onze beoogde manager, Fisca. Paul heeft met hem de city-tour gedaan en geintroduceerd in het leven van de straatboy, ik heb hem in Soweto geintroduceerd en hij heeft geassisteerd bij het uitreiken van een nieuwe lening aan de vrouwen daar. We hebben er nog steeds een goed gevoel bij en zien dat hij ook al snel zelf initiatieven neemt en zijn visie met ons deelt.

Die week zijn we ook naar Kampala geweest. Paul had een uitnodiging zijn scapkunst en schilderijen daar in het ‘Beancafe’ – een ontmoetingsplek voor veel Europeanen – te mogen tentoonstellen. Op het afgesproken uur (11.00 uur ’s morgens) was de beheerster echter niet daar. We konden niet te lang wachten, want we hadden om 12.00 uur een afspraak bij de tandarts. We zullen dus nog een keer terug moeten. Wellicht ook naar de tandarts. Hij heeft bij Paul een nieuw plaatje geplaatst, maar met mijn afgebroken kies, wist hij niet veel raad. Een implantaat? Hij was niet zeker of die bleef zitten en dat zou mijn probleem (een klepperend gebit) niet oplossen. Toch maar in Nederland naar laten kijken?

We hebben de gelegenheid aangegrepen in Kampala boodschappen e doen. O.a. een magnetron gekocht om Murabu te introduceren in het ‘moderne’ koken en het is vooral gemakkelijk om de door haar bereidde maaltijden, snel op te warmen. Ze is er helemaal verrukt van!

We moesten weer op tijd terug zijn om de groep van ‘Fairweggisthan’ te verwelkomen die die middag bij Alba zou aankomen. Door de drukte in Kampala werd dat wat laat en we zouden dat die avond doen. De groep werd begeleid door Guus, een goede vriend en onze ex-huisarts, die hier een paar maanden geleden nog op bezoek was. Guus zou bij ons slapen. Maar Guus voelde zich niet zo lekker, en tegen de dokters analyse in, stelde ik vast dat het malaria moest zijn. Met hem naar de kliniek en daar werd een ernstige vorm van (resistente) malaria vastgesteld. Onmiddellijke opname. Dat moest ook wel, want hij zakte ter plekke in elkaar. Hij werd aan de dip gelegd en een van de leden van de groep bleef bij hem slapen. Vier keer op en neer gereden om alles op de plek te krijgen. Dan weer een deken, dan weer een bezoeker die toch even op bezoek wilde... om 12.00 uur ’s nachts weer thuis.

De volgende dag ging het aanzienlijk beter met Guus, maar hij is toch nog tot laat in de middag in de kliniek gebleven. Ondertussen ging Paul met de groep op Citytour en in de middag bezochten zij de Itanda Watervallen.

De volgende morgen met de roep naar Makenke, waar we het centrum in aanbouw bezocht hebben, het huisje van de jongens en een wandeling door de wijk. Daarbij onder meer gekeken naar een tweede huisje, dat nu ‘goedkoop’ te kopen is. Die middag heeft de groep bij ons koffie en thee gedronken en toen, met Paul, een boottocht op het Victoriameer gemaakt. Die avond met de hele groep lekker gegeten bij de Chinees.

In de groep zat ook een oud-BLOS collega en met haar hebben we wat opnames gemaakt, die later dit jaar op de lokale tv vertoond kunnen worden.

Die nacht – om 24.00 uur – ben ik met een taxibusje, vertrokken naar Entebbe. Daar hebben we Andre, Jos en Yvonne, Jetje en Charlotte opgehaald. Ze waren keurig op tijd – 02.50 uur – en de tocht door nachtelijk Kampala, verliep voorspoedig en we waren om 6 uur ’s morgens in Jinja. Wat bijkletsen en toen enkele uurtjes slapen. Paul ging met de andere groep die ochtend naar Soweto.

’s Middags met de nieuwkomers de stad verkend, telefoonkaarten gekocht, geld pinnen en hen een beetje wegwijs gemaakt in de plaatselijke supermarkten. Samen met Mirabu had ik de dag ervoor enkele salades gemaakt en we hebben die avond smakelijk gebarbecued.

Zondagmorgen naar de kerk in Bukaya voor een swingende dienst en die middag met hen naar de Itanda Falls en op de terugweg, een bezoekje aan father Picavet. Samen met de andere 3 vrijwilligers, weer lekker gegeten bij de Chinees. Die, overigens niet te vergelijken is met de Chinees in Nederland. Hier bestel je een 10-tal schotels, allemaal even smaakvol, en dan proef je van alles wat. Er is altijd wel wat over en daar genieten Castor en Polla dan weer van!

Yvonne, Charlotte en Jetje krijgen uitleg over de 'bezoekerslaptop'

Aan  de Itanda Falls

Maandag zijn de nieuwe bezoekers naar Makenke gewest en zeer onder de indruk van wat daar gebeurd en gebouwd wordt. Ze hadden het natuurlijk al van de foto’s gezien, maar de werkelijkheid is veel ‘grootser en indrukwekkend.’

Terwijl iedereen in de middag zo z’n eigen programma volgde, kregen we nog een bezoek van Eugenie en haar gezin, die de Citytour hadden gedaan. Eugenie is jaren geleden bij ‘Missie en Jongeren’, door Paul begeleidt bij haar verblijf in Cameroen. Een leuk weerzien.

Dinsdag zijn de nieuwe bezoekers op Citytour gegaan en ik heb Andre geassisteerd met zijn eerste nieuwsbrief. Verzenden naar zijn lijst en fot’s uitzoeken. Tussendoor de mails lezen en beantwoorden. Het geweldige nieuws dat een fonds een bijdrage van € 7.000 beschikbaar heeft gesteld voor de bouw. Maar daarbij kan ik niet onvermeld laten dat onze goede vriend Andre en zijn vrouw Rosan, in de afgelopen maanden € 12.500 hebben verzameld. Door op rommelmarkten spullen voor KisoBOKa te verkopen, de opbrengst van hun 40-jaar-huwelijksfeest en door acties op verschillende plekken. GRANDIOOS EN GEWELDIG BEDANKT. Andre nam ook nog 5 laptops mee en 5 staan er nog in Vortum Mullem.

Ook de andere bezoekers, brachten weer het nodige mee, voetbalshirts en ballen, materialen om een lascursus te geven, honderden zakjes zaden, verbandmateriaal voor de kliniek, tekenspullen en – niet onbelangrijk – enkele heerlijke stukken kaas (Yong-Han bedankt!).

Woensdag is de groep naar Soweto geweest en ik heb de nodige dingen in de stad gedaan. Vooral geldzaken want de bouw gaat snel vooruit en dan moet het geld rollen. Maar ook voor het koken voor zo’n grote groep (we zitten met 7 man aan tafel) moet er het nodige geregeld en gehaald worden.

Donderdag werd het rustiger in huis. Jos en Yvonne zijn verhuisd naar Katayamba; de plek waar we ooit begonnen zijn en nog steeds een vrijwilligersappartementje beheren. Jetje en Charlotte hebben hun intrek genomen bij Silvia en Marjorie. Hun huisje ligt naast de plek van Jos en Yvonne. Andre blijft bij ons logeren en we halen met regelmaat herinneringen op aan de goeie (Salesiaanse) tijd. Andre wil graag een schilderij laten maken van pater Harrie Kanters en we hebben een bevriende kunstenaar uitgenodigd dat te maken. Hij was hier deze week en het zal in de komende weken klaar zijn. We hopen dat dat vóór de 26^ste is, de dag dat Harrie hier in Uganda stierf. We hebben het ook (gezellig) druk met Andre zijn vergeetachtigheid en we lachen samen wat af als zijn broek gewoon over de stoel hangt of hij met zijn camera zonder kaart of batterij op pad gaat.

Die donderdag – overigens de 50^ste verjaardag van Yvonne – kregen we bericht dat we in aanmerking komen voor de ‘Skills 2 Succes Award’. Weten niet wat het inhoudt, maar we hebben nu voor hen een filmpje gemaakt dat ook door jullie op YOU TUBE te zien is. Ik hoop dat we het op onze website kunnen laten plaatsen, maar je kunt het in ieder geval op onze youtube side zien: www.youtube.com/user/willemenpaul/video

Vrijdag met Jos en Andre en Ayubu de stad in geweest om inkopen te doen voor de lascursus. Dankzij een fonds in Grubbenvorst kunnen we materialen kopen als een lasapparaat, slijpstenen en boren en Jos heeft van zijn bedrijf de nodige kleine spullen meegekregen als maskers, brillen en handschoenen. Ook 4 soldeer-apparaten. Daar zouden we met de jongens ook kleine dingen mee willen maken en Jetje gaat zich bezig houden met de ontwerpen.

Zaterdag met Jos, Yvonne en Andre naar Mukono geweest, op een uur rijden hiervandaan, richting Kampala. Bezoek aan het ‘Lejoproject’ waar ook Diede en Nathalie, een maand verbleven. Nog 20 km van Mukono, de brousse in, ligt een klein (particulier) schooltje, van waaruit de activiteiten gecöordineerd worden. Deels is dat de ondersteuning van het onderwijs, deels de ondersteuning van een aantal arme gezinnen en deels het ‘geitenproject’. Voor een aantal kinderen wordt schoolgeld betaald, een aantal gezinnen krijgen ondersteuning in hygiene, hoe gebruik te maken van solar en betere landbouw en een aantal gezinnen krijgen 2 geiten. Van de nakomelingen, moeten ze er 1 weer teruggeven aan het fonds, de anderen mogen ze verkopen om hun levensstandaard te verbeteren of bijv. schoolgeld te betalen. Een enthousiaste coördinator begeleid het project en heeft ons die dag rondgeleid. Mede door acties van Jos en Yvonne konden weer een aantal geiten gekocht worden en die werden die middag, in ons bijzijn, uitgedeeld.

Ook wij hebben jaren geleden – met sukses – al een dergelijk project in Kisumu uitgezet en we zijn zeker van plan dat ook weer te introduceren in

Kimasa.

Op de terugweg, hadden we nog even autopech en een vervelend incident met een dronken vent, maar we zijn weer heelhuids aangekomen.

Vandaag – zondag – rustdag en aan het eind van de middag is de tweede ‘fairweggistan’ groep aangekomen. Dus morgen weer het programma in herhaling én de start van de lascursus. Het blijft gaan en komen....

DIPJESENDAPJES

DIPJESENDAPJES

Ik weet nog steeds niet waar ‘dip’ vandaan komt, maar – ter herinnering – DAP staat voor ‘DA’sPUIK-PRIMA-PRACHTIG en die momenten hebben we de afgelopen tien dagen vele malen gehad.

Toen het geld van (nee-we-noemen-geen-namen) fonds uit Nederland ook echt op onze rekening stond. Meer dan 100 miljoen Ugandese shilling en daarmee kunnen we de bouw een flinke impuls geven. Daar zijn nu dan ook verschillend ploegen aan het werk. De loodgieter die het vrijwilligershuisje voorziet van van water, keuken, douches, toiletten, etc. De elektricien die hetzelfde huisje voorziet van schakelaars en leidingen en knopjes. De mensen van ‘Umeme’, de elektriciteitsmaatschappij, die palen plaatst en verbindingen maakt. De timmerman, die het dak van het vrijwilligers huisje construeert. De aannemer die hard werkt aan de buitenmuur, zodat ze de platen weer kunnen gebruiken voor het voorlopige dak. Een top bedrijvigheid. Klein ‘dipje’ was het bericht van de Nederlandse Ambassade dat ze nog geen beslissing hebben genomen op onze aanvraag en dat dat nog wel tot eind augustus kan duren. Een forse ‘dip’ dat 2 fondsen een aanvraag hebben afgewezen maar 3 forse DAPS dat 2 andere fondsen een aanvraag hebben toegewezen en dat we het streefbedrag bij de ‘1%-club’ (€ 3000) hebben gehaald.

voor het weekend nog even langs

ziet er goed uit!

drie dagen later

 Een ‘DAP-weekend’ gehad met Willemien en Maarten. Lekker bijgekletst en – niet onbelangrijk – gewonnen met ‘bonken’, ons favoriete kaartspel. Helaas, zijn we aan ‘duizenden’ niet toegekomen, want daar in zijn onze vrienden favoriet, maar die oefenen ook bijna iedere dag. Verder lekker gegeten en een bezoekje gebracht aan father Picavet, die met veel ceremonieel afscheid nam van zijn parochie.

We hebben 2 goede vergaderingen gehad met collega NGO’s en langzaam dringt daar toch het besef door dat 40 NGO’s voor 120 straat kinderen toch wel erg veel van het goede is. Er is aangedrongen op meer samenwerking en vooral op meer structurele oplossingen en niet alleen maar ‘pappen en nathouden’. De meeste straat kids weten precies, waar ze ’s morgens pap kunnen krijgen, om 11 uur een kopje thee, om 13.00 uur een lunch en waar ze aan het eind van de dag kunnen wassen. Er komt nu een ‘forum’ en de district-chef heeft aangekondigd dat een aantal NGO’s hun certificaat dreigen te verliezen. We hopen dat wij daar niet bij zijn, maar hebben inmiddels in het circuit (vooral dankzij Paul) een goede naam opgebouwd en vele malen als voorbeeld geciteerd.

En het gaat ook redelijk goed. De meeste tijd houden de jongens zich aan het programma. Brian op de bouw, Fred naar school en Sadam thuis leren en werken. Met Richard zijn we begonnen zijn creatieve talenten te ontdekken. Hij houdt van dingen maken en schilderen en heeft een verrassende aanleg. Toch ging het deze week ook weer een keertje mis en slopen ze ’s avonds het huis uit en hadden zich in de plaatselijke kroeg behoorlijk bezat. We gaan toch maar eens met de kroegbaas praten, want ook hier is verkoop van drank aan -18-jarigen verboden. En de kroegbaas is nota bene de plaatselijke burgemeester!

De jongens hebben deel genomen aan een ‘sport-groeps-ontwikkelingstraining’, aangeboden door een Nederlands team. Al basketballend werd er gelet op solistisch en coöperatief gedrag en het ging er af en toe fel aan toe. Voor herhaling vatbaar.

De jongens hebben genoten van een grootse manifestatie in de stad b.g.v. ‘de dag voor het Afrikaanse kind”. Veel zingen, dansen en speeches, maar ook drankjes en hapjes en daar genieten ze dan volop van. Ze werden die dag vergezeld door Ellen (die hier al maanden is ) en Silvia en Marjorie, die net de dag ervoor waren aangekomen. Silvia is een danslerares en Marjorie een onderwijzeres. Zij gaan de komende maanden een ‘uitvoering’ voorbereiden, die we willen uit-op?-voeren, als we – begin januari?- het centrum willen openen. Er zijn in Kimasa 6 verschillende zang-en dansgroepen en met de kinderen van de creche en de school, moet daar een mooie performance uit kunnen groeien, denken we. De afgelopen week hebben ze het gebruikelijke introductieprogramma gevolgd en gisteren zijn ze verhuisd naar Mpumudde en kunnen ze ‘aan de slag’ Hun ervaringen zijn te volgen op hun blogs, bereikbaar via onze website of marjorierote.waarbenjij.nu en silviamaria.waarbenjij.nu

Heel DAPs was de laatste bestuursvergadering van Bulikimu KisoBOKa. Uit het geld van het nn-fonds, mogen we een deeltje reserveren om activiteiten op te starten, inclusief personeel. We hebben besloten dat dat het beste een ‘manager’ kan zijn, omdat we toch snel met activiteiten in het centrum willen starten. Daarvoor moeten activiteiten ontwikkeld worden, een businessplan geschreven worden en de nodige project-voorstellen geschreven worden. We hadden al enkele kandidaten op het oog en 2 ervan uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek. Dat verliep voorspoedig en het bestuur heeft unaniem besloten dat Fosca de beoogde manager wordt. Hij krijgt nu eerst een soort ‘stage-tijd’ om alle projecten te doorlopen, kennis te maken met ons netwerk en daar zijn ervaringen op los te laten. Tegelijkertijd kan hij dan werken aan de verlenging van ons certificaat en als dat allemaal lukt, kunnen we hem in september (?) een contract aan bieden. Wij kennen Fosca al een aantal jaren (uit onze muziek-geschiedenis) en we denken dat hij een belangrijke bijdrage kan leveren aan de verdere ontwikkeling an onze NGO. En aan de rust van Willem, die nu toch 5-6 uur per dag bezig is met ‘interim-managen’; ben maar met pensioen!

Een leuke DAP voor Paul was de uitnodiging dat hij zijn werk (nieuwe schilderijen en ‘scrabkunst – binnenkort te zien op de website) mag tentoonstellen in het ‘Beancafe’ in Kampala. Een bekende ontmoetingsplek in Kampala. Moeten daar dus volgende week maar even naar toe. En meteen langs de tandarts.

De grootste DAP was afgelopen weekend: een korte vakantie in een fraai resort aan de Nijl. Eerst nog even bij de jongens langs (na hun escape) en kijken op de bouw en daarna in een luxe tent boven de Nijl. Een prachtig uitzicht en omringd door apen en vogels. We hebben bijna alle tijd aan het zwembad gezeten met een goed boek en genoten van de rust. Helaas, heb ik – door op de verkeerde knop te drukken – alle foto’s gewist, dus die houden jullie nog te goed. We gaan er vast nog eens terug. Hoewel? Zelfs in zo’n gerenommeerd restaurant: we bestellen vooraf een salade met bacon en avocado. Als die geserveerd wordt, blijkt er geen avocado in te zitten. De manager geroepen, die de kok gaat raadplegen. Komt terug: “The avocado is in the main store and we don’t have the key”! Kan gebeuren!?

Even later het hoofdgerecht. Paul heeft tilapiafilet in bananenbladeren gestoomd besteld, met een flinke salade van ijsbergsla, worteltjes, paprika, uien en tomaten. Maar op zijn bord alleen maar een salade van sla, tomaten en ui. Waar zijn de worteltjes en de paprika. Weer de manager naar de kok en haar terugrapportage: “He forgot”! Een dipje in een dap.

En de andere DAP: een beeld van Harib voor mijn verjaardag. Hij is een voormalige straat jongen, die we gestimuleerd hebben om wat met zijn aanleg voor hout te doen. Mag bij Pieter werken en gaat geweldig vooruit. Wat hij in zijn hoofd had, bij ht maken van het beeld, weet ik niet. Maar voor mij was het duidelijk: Paul en willem, schouder aan schouder voor de straatkids. Ik wilde het meteen hebben.

het beeld voor mijn verjaardag

Als dank voor zijn bevrijdingsactie is het witte konijn deze week ontsnapt, maar we hebben weer 7 jonkies. Het leven gaat dappig voort.

In grote delen van Uganda is het van tijd tot tijd onrustig. Omdat de hulp uit het buitenland minder is/wordt, heeft de regering tijdens de onlangs gehouden begrotingsbehandelingen besloten, dat er meer ‘eigen inkomsten’ moeten komen. Dat betekent een belasting verhoging en flinke prijsstijgingen. Maar ook dat de politie overijverig is geworden in het uitdelen van bekeuringen. Vooral de taxi-busjes worden daarvan de dupe. Ze worden bijv. tussen Jinja en Kampala 4 x aangehouden voor een zelfde vergrijp (kale banden), moeten dus 4 x betalen. Dat waren ze deze week beu en dus reden er 3 dagen nergens taxi’s. Je kunt je niet voorstellen wat dat betekent voor de mensen en voor de economie. Voor ons wel lekker; nog nooit zo rustig geweest in de stad: een dapje in een dip.