Blog 98

De herdertjes lagen bij nachten, de boeven niet

Je hoort het op de radio, leest het in de krant en je krijgt het dagelijks van vrienden te horen: “Kijk uit Kerst komt er aan!” Wees waakzaam.  Iedereen neemt extra maatregelen, er lopen wachtpatrouilles en opletten. Tegen sommigen boeven is niets opgewassen, dat zijn de taxidrivers, die ongegeneerd hun prijzen met 50% verhogen. Ze weten dat bijna ieder een op reis wil naar hun dorpen, dus kunnen ze ongeneerd meer vragen. Dat doen ook de winkeliers en de vrouwen op de markt. Pakken wat je pakken kunt. Je wordt iedere dag door wildvreemden, door de parkeerjongens, door de hulpjes in de winkel aangesproken met ‘What did you bring for me for Christmast?” Ik zing meestal maar een liedje – het (verboden) ‘Stille nacht’ is mijn favoriet en vaak is het dan goed.

Het is jammer dat onze medebewoners (Bakali en Fred) deze dagen ook naar hun dorpen gaan en we extra bewaking missen. We hebben de ‘askari’(wachter) en waakhond van Paul, een prominente plaats bij de ingang gegeven. In de hoop dat hun magische uitstraling het gespuis uit de buurt houd. En dan hebben we natuurlijk Castor en Polla nog.

De bouw.

We hebben een goede vergadering gehad met het bestuur en daar onze zorgen gedeeld en gekeken hoe we de verantwoordelijkheden kunnen delen. Ook uitvoerig de bouw met de aannemer en zijn accountant besproken en wat de komende weken prioriteit heeft. Het ziet er naar uit dat we het toch niet redden voor de kerst, dan maar in het Nieuwe Jaar. Wel worden deze week de kasten in het vrijwilligers huisje geplaatst en hebben we de matrassen, die op maat gemaakt moeten worden, besteld. Ook de rekening voor de elektriciteit betaald en die zeggen nog steeds dat we voor het einde van het jaar stroom zullen hebben.

Goed nieuws is dat ze aan de weg gewerkt hebben en dat is een forse vooruitgang. Er zijn, helaas of gelukkig, geen forse regenbuien meer gevallen. Dan kunnen we pas zien wat het echt heeft uitgehaald. Inmiddels is de bouwplaats gesloten, vanwege de komende feestdagen en we gaan er van uit dat we begin januari weer doorstarten.

De tuin.

Gemotiveerd door de paar kleine buien die we wel nog hadden, zijn we begonnen aan een fikse opknapbeurt in de tuin. Mede aangedreven door het bezoek van Jacob, die kwam vragen naar zijn schoolgeld. We hadden dat voor het eerste jaar toegezegd, maar wat nu? We hebben besloten dat hij er dan maar voor moet werken en dat deed hij graag. Vakkundig heeft hij  12 overbodige bananenbomen verwijderd, struiken teruggesnoeid, keurige bedjes gemaakt voor nieuwe groentes en hier en daar gespit en gekortwiekd. Komende week is het dierenhok aan de beurt. We moeten extra maatregelen nemen voor de 6 jonge kuikentjes, want anders vallen die ten prooi aan Castor en Polla.

Het Home.

De rust leek weergekeerd en met name Richard genoot weer van zijn terugkeer. Nam veel initiatief en zijn leven-terug-op-de-straat heeft hem behoorlijk gemotiveerd zijn leven weer op de rails te krijgen. Dat gevoel ontbreekt volledig bij Allan en nadat hij na een nachtelijk verblijf buiten de deur intrapte en de matron bedreigde haar te vergiftigen, was de maat vol. Ook de andere jongens voelen zich niet meer veilig. We hebben besloten hem een ‘time-out’ te geven. Hij is niet verwijderd, maar moet wel (tijdelijk) weg. We zien wel of hij dan terug komt. Het blijft vallen en opstaan, met die jongens.

Bruiloft.

Zaterdag de 14^de zijn we naar de trouwpartij van Bonny geweest, een naaste medewerker van father Picavet. Hij is al jaren weduwnaar en nu een nieuwe liefde gevonden. Dat straalde er af. De dienst begon – natuurlijk – anderhalf uur te laat, maar er is genoeg te kijken en we ontmoetten er veel bekenden. De huwelijkssluiting was een feest! Dezelfde rites als bij ons (in de katholieke kerk), maar wat maken ze er hier een feest van. Met grapjes tussen bruid en bruidegom, gejuich en geklap tussen door, een spontaan dansje op het altaar. We hebben genoten. Ook van het uitstekende buffet, dat wél op tijd begon en zo waren we voor het donker weer thuis.

Administratie.

De afgelopen dagen weer veel administratieve klussen afgewerkt, zowel thuis als in de stad. Weer eens enkele berichten op de website geplaatst, de laatste pagina’s aan het vertalen voor de nieuwe website en de hele financiële afhandeling van de bouw aan het verwerken. Er was nauwelijks stroomuitval, maar veel onderbrekingen door bezoekers. Die niet, als bij ons ‘even’ binnen wippen om ‘gedag’te zeggen, maar die kunnen rustig een of twee uur op de veranda zitten, zonder dat er een woord gewisseld wordt. Ze genieten van de rust, van een koel glas water, en ze zijn even weg uit hun dagelijkse zorgen. Violet kwam zelfs 2 uur lopen met haar kind ‘just to say goodbay’, maar ook omdat ze gehoord dat dat er wellicht baantjes vrij komen in ons nieuwe Centrum..

Twee behoorlijk lange werkbesprekingen met Fosca, onze projectmanager en langzaam aan krijgen we weer greep op de zaak. Paul is vooral in Makenke actief, maar had ook 2 keer een vergadering in de stad en hij ging met Okello zijn vrouw opzoeken in de gevangenis. Daarover verteld hij wel in de volgende nieuwsbrief die in de maak is.

Lijsten gemaakt voor de bezoekers en vrijwilligers in 2014 en begin januari komt de eerste. Inmiddels staan er al weer 10 op de rol (vooral bezoekers) en het jaar moet nog beginnen.

Kerst.

Maar eerst de kerstdagen. Omdat de meeste organisaties die met jongeren van de straat werken, iets gaan doen in eigen huis, is er dit jaar geen grootse party. Dus doen wij het ook met onze eigen jongens. Paul gaat eerste kerstdag met ze zwemmen, daarna chips en kip en ’s avonds een uitgebreid supper in het eigen huisje.

We gaan met nieuwjaar wel iets grootsers doen: een KisoBOKa-walk tussen de 3 dorpen in Kimasa. Hopen zo ook wat meer de community er bij te betrekken.

De kerstdagen hopen we in rust door te brengen. Wellicht weer eens wat lezen. Dat is er de laatste week bij ingeschoten. Maar wel genoten – dank aan Willemien en Maarten – van ‘Homeland’ en ‘Borgen’.

Gisteren de kerstlichtjes opgehangen, onze nieuwe kerststal geplaatst en de Cd met kersttoppers uit de kast gehaald. Terwijl het buiten 30⁰ is, zingt Oleta Adams: ‘Let the snowmen come’.

WE WENSEN JULLIE FIJNE KERSTDAGEN EN EEN GOEDE AFSLUITING VAN 2013

  

GEBONKT.

Volgens van Dale betekent ‘bonken’: rammen, hard slaan of neuken. Maar het is ook een kaartspel voor 4 personen. Ons favoriete spel met Henk en Bernedette (onze buren in Boxmeer) en met Willemien en Maarten (onze buren in Entebbe). Maar voor kinderen, die het vaak doen in het begin van hun slaap, is het een manier om tot rust te komen.

Na de eerste verwarrende dagen na terugkeer, ziet mijn leven er nu weer een beetje ‘gebonkt’ uit, in de laatste betekenis, waarin alle andere opgesloten zitten.

Festina lente.

Langzaam maar zeker de problemen met de nieuwe laptop overwonnen, al duurde het wel even voor ik de juiste driver voor mijn oude printer gevonden had en voor die het eindelijk deed. Het ongeduld overwonnen als de stroom weer eens uitviel, ook al duurde dat weleens de hele avond, nacht en morgen. Me door de vele rekeningen heen geworsteld van de tijd dat we er niet waren en uitgeplozen wie wat, waar en waarom (niet) betaald had en proberen zicht te krijgen op de komende geldstromen. Het banksaldo slinkt snel.

Langzaam en door gesprekken met het bestuur, Fosca (onze projectmanager) en de contacten met relaties en vrienden, krijgen we weer wat zicht op hoe het is en zou moeten zijn. Nog niet veel ambitie aan dat laatste te werken, maar dat komt nog wel. Wel samen veel gekletst over hoe het dan zou moeten en dat is het belangrijkste, dat je daar nog dezelfde idealen ontdekt. Langzaam proberen daar ook de anderen weer van te overtuigen. Die lijken helemaal geen ambitie te hebben, leven van de dag en van het beetje geluk dat die dag brengt. En soms is dat alleen maar de zon. En die verbiedt je bijna te rennen, je te haasten en met samengeknepen ogen is het slecht denken.

Home.

De meeste aandacht is toch uitgegaan naar ons Home in Makenke. We waren toch wel een beetje geschokt over wat daar gebeurd was en het bleek nog erger. Maatregelen konden niet uitblijven en we hebben besloten Jackson uit het huis te verwijderen. We hebben strakkere dagschema’s opgesteld en betere structuren om hen te belonen te begeleiden. Geholpen door de wijze uitspraak van Mandela: “Doet iemand iets goed, geef hem een compliment, doet iemand iets fout, vraag hoe je hem kunt helpen”. Zo hebben we Richard weer opgenomen in het programma. Zijn rehabilitatie was mislukt. Zijn moeder drinkt, op school wordt hij uitgelachen en meestal was er ’s avonds geen eten. Hij was weer terug in de straten van Jinja. Onvindbaar. Maar vorige week meldde hij zich: “Ik heb gehoord dat Uncle Paul me zocht”. Een mooi, nieuw begin, toch?

We - vooral Paul natuurlijk – proberen ze nu nog meer bij te brengen en te sturen dat ze hier leven als een gezin, met iedere dag kleine verantwoordelijkheden, die ze moeten delen. Daar is sinds kort een belangrijke bijgekomen: de zorg voor 6 puppies, die Anita (de hond wel te verstaan) op de grond zette.

Het centrum.

Samen met de voorzitter de bouw uitvoerig geïnspecteerd en gekeken wat er gedaan is en wat nu prioriteit heeft. De toiletten zijn klaar en het gebouw is fris opgeschilderd. Deze week komt de inventaris van het vrijwilligershuisje (de kasten) en de ontmoetingsruimte is geschilderd en er moeten nog wat kleine dingen afgewerkt worden. Dan kan ook daar de inrichting starten en we zijn erg blij dat leerlingen van het Elzendaalcollege in Boxmeer zich daarvoor gaan inzetten. We zijn nog op zoek naar een actie voor de keuken-inrichting.

De grote hal is tot de ‘beam’klaar. We gaan nu eerste de drie ruimtes op de kop afmaken. De plafonds er in en een tijdelijke bedekking. De bedoeling (en hoop) is dat we deze nog voor de kerst in gebruik kunnen nemen, zodat Fosca een werkplek heeft en we het secretariaat op kunnen starten. Verder wordt er gewerkt aan de poort en gaat de aanleg van elektriciteit van start. Maar eerst wachten op de hoofdaansluiting. De aanvraag is al maanden onderweg, maar blijkt ook al maanden - ongelezen – op het bureau van de plaatselijke manager te liggen! Als we (snel) 4.000.000 UGS betalen, zou ook die voorziening voor de kerst er kunnen zijn.

We wachten nu op een financiële rapportage van de aannemer en een overzicht van de nog te maken kosten voor de eerste fase.

Ondanks dat we weer naar het Gemeentehuis zijn geweest, is er nog steeds niets aan de weg gebeurt. Ze hebben nu beloofd: deze week, als wij de diesel brengen voor de grader!

De meetingroom, de toiletten en het vrijwilligershuisje

De kop van de grote hal

Holiday

Hier in Uganda zijn nu de grote vakanties begonnen. En die zijn echt groot. Van begin december tot begin-half februari. Vele scholen, hebben de kinderen al eerder naar huis gestuurd omdat er geen geld meer is voor voeding. Ook ‘onze’ jongens zijn allemaal van school. Maar voor de meesten is er geen ‘thuis’, waar ze naar toe kunnen. We zijn dus best druk geweest om voor iedereen een plek te vinden en dat is nog niet helemaal gelukt. John zit in een gastgezin in Makenke, Adam ook. Fred en Bashir wonen bij ons (bij Bakali) en Henry is naar zijn dorp. Waiswa heeft nog geen plek, maar we hopen die deze week te vinden als er meer duidelijk is over zijn baantje in de stad.

Twee maanden is een lange tijd en echt ‘vakantiebaantjes’ zoals wij die kennen zijn er niet. Meestal werken ze thuis op het veld.

Vooral het samenwonen van de drie jongens hier op de compound, geeft veel plezier. Hoe ze de dingen regelen, veel lachen en af en toe schuifelen ze voorzichtig naar binnen om tv te kijken. Bakali (25) is voor het eerst naar de disco geweest en dat was een heel avontuur.

We hebben de vakantie van de leerlingen van Alba mogen inluiden met een voortreffelijke lunch, waarbij wij als jury mochten optreden. Maar voor ze een ‘fout’ konden maken, werden de brave meiden al met Italiaans temperament gecorrigeerd. Altijd lekker en gezellig, ook al is het menu al 6 jaar hetzelfde!

Weekend.

Afgelopen weekend naar Kampala en Entebbe. We moesten naar het ‘Beancafe’, omdat er 3 ‘scrapkunstwerken’ van Paul verkocht waren en de eigenaar nieuwe voorraad wilde. Een ander kunstwerk moesten we afleveren bij Willemien en Maarten. Van de gelegenheid gebruik gemaakt Daniel en Philippe in Kampala te ontmoeten en natuurlijk boodschappen doen.

Het belangrijkste doel was echter ons bezoek aan Willemien en Maarten. Niet alleen om te bonken, maar wat bij te kletsen, te relaxen en te genieten van hun fantastische plek. Ik geloof dat we met kaarten (we doen ook altijd een paar potjes ‘duizenden’) gewonnen hebben, maar zeker in het terugvinden van wat energie.

Ik heb me voorgenomen, elke dag een uurtje in de tuin te werken voor de nodige beweging en dat bevalt goed.

Paul's scrap-art bij Beancafe in Kampala

De 'hamerkop' in de tuin bij Willemien en Maarten

Kerst.

 Kerst komt er aan. Dat wordt hier vooral gevierd in de kerk en in de familie. Zoals bij ons (vroeger) met Pasen, wordt er veel geld uitgegeven aan nieuwe kleren. En natuurlijk is eten belangrijk.

We zijn aan het kijken of we weer wat met een grote groep straatkinderen kunnen doen. Met de opbrengst van de verkoop van de scrapart, hebben we een eerste kapitaaltje (aanvullingen zijn welkom).

Verder lezen we weer wat. Deze week ‘De glazen kamer’ (van Simon Mawer) uitgelezen. Een geweldig boek over architectuur, kunst en liefde, waarin een modernistische villa in Tsjechië het middelpunt vormt van een indringende kijk op de wereld voor, tijdens en na de Tweede Wereldoorlog. Moet even wachten tot Paul ‘Stoner’ uit heeft en nu dus een trillertje tussendoor.

Behalve lezen, veel administratie, werken aan de nieuwe website (ook in het Engels) die per 1 januari de lucht in moet, fondsen werven, koken met Mirabu en sapjes maken van mango en passievruchten. We hebben een gebonkt leven.

OP TIJD EN WELKOM BACK

OP TIJD EN WELKOM BACK.

Op tijd vertrokken uit Nederland. Net voor de eerste sneeuw zich aankondigde en we hadden het ook wel gehad met de vochtige kou en miezerige regen. Dan toch liever de Ugandese regens: kort en heftig en na 1 of 2 uur schijnt de zon weer.

Het was een goede tijd in Nederland en we hebben heel wat mensen kunnen bezoeken. Bij velen hebben we heerlijk gegeten en het was goed weer wat bij te praten en nieuwe ideetjes te ontwikkelen. Heel bijzonder was de ontmoeting in Leiden, met Marcel, Tilly, Huberta en Kees.Meer dan 25 jaar geleden, heb ik met hen samen gewerkt op het SCL in Den Haag. Al 25 jaar ontmoeten we elkaar – in het begin soms meerdere keren per jaar – en die ontmoetingen zijn altijd erg inspirerend (en lekker eten en drinken!).We hebben enkele fondsen bezocht en daar onze plannen verteld, maar het is duidelijk dat er minder te halen valt en de eisen steeds strenger worden. Zeker bij de grote fondsen. De kleine zijn wat gemakkelijker, maar hun procedures zijn vaak wat onduidelijker en duren langer, met name omdat ze veelal met vrijwilligers werken.

We hebben heel wat afgezien. Vooral tijdens een weekend in Amsterdam, waar we het nieuwe Rijksmuseum, bezocht hebben, het verbouwde Stedelijk en het nieuwe Filmmuseum.

Ons erover verbaasd hoe daar toch ten alle tijden mensen nog op de been zijn, terwijl je hier in Jinja om 10.00 uur ’s avonds een kanon kunt afschieten – in Kampala om 11.00. Maar niet alleen in de stad, ook op de wegen. Zelfs na middernacht 4-5 baans verkeer, op weg naar...? En met de crisis, lijkt de brandstof wel gratis.

Dat was wel de meest opzienbarende ervaring: dat alles zo georganiseerd verloopt. Dat je reistijden kunt plannen en dingen op tijd gebeuren. Zalig geen kuilen in de wegen en verkeer dat zich aan de regels houdt. Van de andere kant net zo opzienbarend hoe alles – mede daardoor? – zo vreselijk OP TIJD moet gebeuren. Zelfs voor een verjaardagpartijtje, moet je op tijd zijn. We hebben gemerkt dat we dat een beetje afgeleerd hebben. Dat we dingen graag laten gebeuren en liever volgen dan sturen.

We hebben genoten van de lekkere dingen; zijn allebei een paar kilo aangekomen en we hebben met redelijk succes het medisch circuit doorlopen. De scan van Paul was goed: geen verandering t.o.v. 15 maanden geleden en dus hoeft de volgende controle pas over 2 jaar. Bij Paul werd verhoogde bloeddruk en cholesterol ontdekt, maar daar hebben ze goede pilletjes tegen en hij moet toch eindelijk gaan erkennen bij de óuderen’te horen. Bij Willem was de suiker verhoogd, maar ook dat is met een pilletje te verhelpen. Allebei bij de fysipotherapie geweest. Paul had last van zijn schouder en dat bleek veroorzaakt door het dragen van zijn tasje dat een zenuw afknelde. Willem de gebruikelijke onderrugpijn, maar ook dat was met een ‘kraakbeurt’weer opgelost. We hebben ons voorgenomen in Jinja een sportschool te gaan bezoeken. Ook de bezoeken aan de tandarts succesvol afgerond, al is het nog wel effe wennen aan dat nieuwe gebit.

We hebben weer het nodige ingekocht, zowel privé als voor het werk en er lagen nog behoorlijk wat goederen in de opslag bij Berny en Math in Vortum-Mullem. Dankzij de bemiddeling van onze vriend Dirk, mochten we 2 extra koffers meenemen. Totaal dus 6 x 23 kilo. Maar het is ons niet gelukt daar binnen te blijven en op de laatste avond, moesten we toch nog wat spullen in Vortum terugbrengen. En dan hadden we nog teveel in de koffers. Maar hopen dat de dames bij Brussel Airlines een oogje zouden dichtknijpen.

Zoals eerder verteld, hebben we rondgekeken om een caravan te kopen, maar na enige tijd hebben we die zoektocht gestaakt. Met name het beheer was de grootste spelbreker. Veelal ligt er rond zo’n plek een tuintje en dat moet toch bijgehouden worden. En na zo’n storm? Moet er toch even iemand gaan kijken. We hebben de spullen dus maar mooi in Baarlo gelaten, daar een aardige korting gekregen en dan zijn we nu ook meer vrij te gaan en te staan.

Tijdens ons verblijf in Nederland weinig gehoord over de ontwikkelingen in Uganda en we waren dus best wel nieuwsgierig toen we 20 november richting Brussel reden. Er was nog even sprake van een staking van de piloten van Brussel Airlines, maar die werd de dag voor ons vertrek afgeblazen. Keurig op tijd  leverde Jan Stax ons af op de luchthaven en hij bleef wachten tot we ingecheckt hadden om eventueel overgewicht weer terug te nemen. Dat overgewicht was er, maar ‘voor deze éne keer’...

De vlucht verliep prima. We waren zelfs te vroeg in Entebbe en onze chauffeur, goddank ook en om 01.15 waren we weer thuis. De honden waren door het dolle heen en bleven maar janken en om ons heen springen. Welkom back! Bakali en Fred waren er om ons op te wachten en de volgende morgen hebben we Fosca en Mirabu ontmoet. Toen kwamen de eerste verhalen los.

Over de jongens die zich behoorlijk misdragen hadden met een meisje. Over de bouw die maar niet opschoot. Over de NGO-erkenning die er nog steeds niet was. Over de geiten die gestolen waren (een verschijnsel dat overal in Uganda opduikt – kerstmis komt er aan), maar ook weer teruggevonden, na een oproep op de lokale radio. Onze huisgenoten hadden besloten (omdat het kippenvoer op was ) de kippen los over de compound te laten lopen. Leuk , die scharreleraars alom en heel Afrikaans. Dat ze onze groentetuin hadden leeggevreten – samen met Milly en Molly, onze lieve geitjes, deerde hen minder. Ons des te meer; even slikken. Over de bouw, die maar niet opschoot. Over geld dat voor dit en voor dat betaald moest worden. Over vergaderingen die niet doorgingen, omdat de mensen niet kwamen opdagen. Over andere vergaderingen waar weer nieuwe plannen waren aangedragen... Welkom back!

De eerste dag hebben we uitgepakt en ons het huis weer wat eigen gemaakt. Natuurlijk boodschappen doen en zien dat er in Jinja niets veranderd is. De tweede dag het kantoor weer wat op orde brengen: een nieuwe laptop installeren, maar geen internet krijgen. ’s Middags geen stroom. De derde dag wat contacten gezocht en Paul heeft de jongens in Makenke opgezocht en langzaam weer wennen. We merken dat het langer duurt dan eerder. Omdat we langer weg zijn geweest? Omdat je meer positiefs had verwacht? We laten het maar gebeuren. We ergeren ons aan het wegvallen van de stroom, maar na 2 keer zuchten, aanvaarden we het maar weer: we are back. We moeten weer wennen aan het ontbreken van volle supermarkten, waar je in 5 minuten het menu voor een week samenstelt en inkoopt. Hier is het vleesaanbod weer terug bij 4: kip, geit, gehakt en bief. Voor verse groente moet je de hele markt rond om 5 soorten bij elkaar te vinden. Maar het is weer een uitdaging, daar toch elke dag een gevarieerd aanbod voor samen te stellen en Mirabu, als dankbare leerling, blijft daar verwonderd naar kijken (en meedoen). Weer wennen aan het andere verkeer en de overal passerende weggebruikers, de ruitenwissers aan i.p.v. de richtingwijzers en instappen op de medepassagiersplek.

Zondagmiddag hadden we een vergadering met de lokale leiders van Kimasa. Van elk dorp (Kimasa bestaat uit 3 dorpjes) waren er enkelen; totaal 15 mannen en vrouwen. De bedoeling was hen nogmaals uit te leggen, waarom het centrum er (bijna) staat en wat hun wensen zijn bij de verdere invulling. Het was een levendige bijeenkomst en veel  goede ideeen. Ze beseften dat niet alles van KisoBOKa kan komen en spraken vooral elkaar aan, dan ook met initiatieven te komen en hun dorpsgenoten te mobiliseren. Die bijeenkomst gaf weer goede hoop.

Het bezoek aan de bouw minder. O.i. was er in die 6 weken toch weinig gebeurd en dat was ook het verhaal van de werkers: de vaart is er uit. We hopen dat de komende dagen weer een beetje vlot te trekken. Inmiddels een confronterend gesprek met de aannemer gehad en nu maar afwachten wat zijn actie is. En wat de acties van het Bestuur in Nederland opleveren de bouw te kunnen afmaken.

Paul heeft uitvoerig met de jongens gesproken en dat heeft er toe geleid dat een van hen (Jackson) onmiddellijk verwijderd is. Hij bleek de grote aanstichter van het gedoe met een meisje, dat blijkbaar al meerdere malen ‘op bezoek’ was geweest. Opnieuw lange gesprekken wat nu eigenlijk de verwachtingen zijn en of ze nu wel of niet bereid zijn, de toekomst in eigen hand te nemen. De komende dagen gaat hij kijken, hoe het met de jongens gaat, die onlangs naar hun dorpen zijn teruggekeerd. Of niet? Richard, schijnt al weer op de straat in Jinja te zijn gesignaleerd.

Kortom: we zijn terug, maar nog niet geland! Gisteren deze blog willen plaatsen: geen power, geen internet. Vandaag een nieuwe poging: nog steeds geen stroom. Kwam, pas om 5 uur in de middag. Dan maar wat manuele administratie, puzzelen en lezen. Of gezellig kaarten. We passen ons weer rustig aan in het besef dat we ALLE TIJD VAN DE WERELD HEBBEN. En volop mango’s. Als er morgen stroom is? Mango-ijs en milkshakes en mangotaart. Je hoort ons niet klagen......

Ontstressen

Een belangrijke reden van het gestress van de laatste week, mocht niet vermeld worden: we hadden voor die donderdag een reis geboekt naar Nederland. We hebben steeds gezegd dat we dit jaar niet zouden gaan. Maar onze pleegzoon Yung-Han vierde zijn 40ste verjaardag en had iedereen laten weten dat hij het toch wel erg vervelend vond dat wij niet op zijn feestje konden komen. Dus: verrassing! En we hebben het aardig geheim kunnen houden, al klonken hier en daar wat slagen op de tam-tam.

General Essembly.

Door al het gestress raakte ik ook een beetje in de war met de data. Toen er dus een ‘Algemene Vergadering’ afgesproken moest worden, ging ik er mee akkoord die op donderdag de 10de te houden. In de veronderstelling dat we vrijdag naar Nederland zouden vliegen. Dus nog een dag om alles te regelen. Maar dat bleek een foutje, want we vlogen diezelfde donderdag!

De vergadering zou om 10 uur beginnen en we hadden 10 lokale leiders uitgenodigd, die de ‘Algemene Vergadering’ zouden vormen. Het zijn de locale leiders, vertegenwoordigers van het District, van de Gezondheids Inspectie, de Voogdijraad, etc. De eerste 4 waren er om 11.00 uur en dus toch maar begonnen. Later druppelden er nog enkelen binnen. O.a. de RDC. Hij kon maar 10 minuten, want hij had een ontmoeting met de President van Mozambique, die op bezoek in Jinja was. En daar kon hij ‘als de vertegenwoordiger van president Museveni in Jinja’ niet wegblijven’. Maar dus ook niet bij ons en hij was vol lof over de werkzaamheden van KisoBOKa. Dat klonk ook uit de mond van de andere vertegenwoordigers en ze gaven goede feedback op het werkplan en daar zijn we erg blij mee. Hun positieve bevindingen, zijn een belangrijke voorwaarde voor de vernieuwing van het certificaat als NGO.

We hadden ons voorgenomen, na de vergadering met de delegatie naar de bouwplaats te gaan, maar door de heftige regenval, de nacht er voor, was dat onmogelijk. Toen de RDC dat vernam, bood hij spontaan de ‘grader’ van het District aan om de weg te effenen, mits ook de anderen een bijdrage zouden leveren aan de nodige diesel. Werd ter plekke geregeld, maar we weten niet of de weg inmiddels opgeknapt is.

Doordat dat uitstapje niet doorging, wonnen we tijd en dat was ook wel nodig ook. Het was de accountant niet gelukt de jaarstukken op tijd voor de vergadering in Jinja te krijgen. Maar de Vergadering had wel mijn financieel overzicht goedgekeurd en er mee ingestemd dat ze het accountantsrapport later zouden krijgen. Dus direct na de vergadering een bespreking met de accountant bij ons thuis. Stukken besproken en getekend.

Daarna overleg met Fosca, wat er met de besluiten en aanbevelingen van de Algemene Vergadering gedaan moest worden en waar de prioriteiten zouden moeten liggen in de periode dat hij er toch voor moet zorgen dat alles blijft draaien. Onder ander het toezicht op de bouw. Ondanks alle onduidelijkheid over de competentie van de aannemer, toch diezelfde dag besloten hem weer geld te geven om de eerste fase van de bouw gedeeltelijk af te ronden. Anders zou de bouw tot eind november stil liggen.

Naar Nederland.

Gesprek met Fosca en Mirabu, want Fosca past ook de komende weken (samen met Bakali en Mirabu) op ons huis en zorgt voor Castor en Polla. Nog snel de laatste dingen inpakken en om 17.00 stond Dirk op de stoep om ons naar Entebbe te brengen. Die rit – nauwelijks 120 km – kostte ons 4 uur! De drukte in Kampala is niet te vermijden, maar we waren om 21.00 uur in Entebbe. Nog tijd om een hapje te eten en om 22.00 waren we op het vliegveld. De hele rit een beetje zombie-achtig gevoel. Dat viel weg toen we eenmaal in het vliegtuig zaten. Die nacht 2 filmpjes gekeken, wat gedoezeld en blij toen om 06.00 het ontbijt geserveerd werd. We landden om 07.15 in Brussel.

WAAR ZIJN DE BAASJES NU?

Jan (mijn broer) en Lot zouden ons ophalen. In de stromende regen naar Venlo, voor een rustige tussenstop en later door naar Boxmeer, waar we onze huurauto opgehaald hebben. Om 15.00 waren we op Landal de Vers, waar we voorlopig verblijven. Een hartelijke ontvangst met extra voorzieningen en we verblijven in een gezellig huisje met open haard en sauna.

‘s Avonds genoten van het Nederlands elftal dat Hongarije een pak slag gaf en we voelden ons weer langzaam aan Nederlanders worden. Yong-Han gebeld (hij was die dag jarig) en hij had – goddank – niet in de gaten dat we op 12 km afstand zaten.

De volgende morgen moesten we ons dus schuil houden in de bossen van Overloon en St. Anthonis. Dat laatste omdat we deze weken willen onderzoeken of de koop van een vakantiehuisje mogelijk is. We betalen nu per maand een behoorlijk bedrag voor de opslag van onze spullen en ook het huren van een huisje, hakt er behoorlijk in. Dus op onderzoek uit. De eerder door mijn broer geselecteerde huisjes, waren allemaal verkocht (crisis in Nederland?). Opnieuw afwegingen maken.

Die avond naar het feest van Yong-Han. Als ‘mysterie guest’, maar hij had het vrij snel door. Toch volledig verrast en dat was ook de bedoeling. Een leuk feest, waar hij vooral zijn vrienden had uitgenodigd en alles was uitstekend verzorgd. We hebben ons uitstekend geamuseerd en we voeden ons al weer ‘een beetje thuis’.

Een druk weekje.

Die zondag was een druilerige dag, maar met lezen van de krant en ordenen van papieren was het een echte dag, zoals we die verwacht hadden. Die maandag naar de tandarts en Boxmeer verkend, waar opviel date r veel  winkelpanden leeg staan. Die middag weer naar de huisjes in St. Anthonis om te maten op te nemen om een idee te krijgen wat we eraan spullen kwijt kunnen. En praten over het beheer van de verhuur. Dat bleken zij niet (meer) voor ons te kunnen doen en dat is toch een belangrijk punt.

De volgende ochtend websites afgezocht naar alternatieven op andere parken en een lijstje gemaakt van te bezoeken campings in de buurt. Opnieuw naar de tandarts (we moeten allebei een nieuw gebit hebben) en ‘s middags naar Fred en Tineke (van Studio Sjef Kok) om de mogelijkheden te bespreken van een KisoBOka Benefiet Diner). Bij hun lekker een hapje gegeten en ‘s avonds bestuursvergadering. Met het bestuur in Nederland de ontwikkelingen en toekomst besproken .

Woensdag een aantal besluiten van de bestuursvergadering afgewerkt en uitvoerig emailcontact met Uganda, waar ook weer van alles gebeurde. Umeme (de stroomleverancier) had ontdekt dat voor de lascursus de stroom ‘buiten de meter om’ was afgetapt. Boete: 1.200.000 UGS. Ze proberen het op de ‘Ugandese manier” op te lossen. De uitnodiging voor de KisoBOKa-avond verstuurd. In de haast veel foutjes – sorry – maar die hadden de 5 meelezers toch wel opmerken?

Donderdag naar Hilversum: gesprek met ‘Wilde Ganzen’ de hoofdsponsor van ons bouwproject. Een constructief gesprek en ze hebben  voldoende ervaring hoe projecten anders lopen dan gepland. We hebben een verlenging van de actieperiode gekregen om in ieder geval de eerste fase af te sluiten. Ze adviseerden een mogelijke tweede fase met een andere aannemer te starten.

Van Hilversum naar Haarlem voor een Benefiet Diner voor het Kibahome in Uganda. Lies, die we in 2007 in Jinja hebben leren kennen – ondersteund (vanuit Nederland) een babyhome in de buurt van Mbale. Ze komt met enige regelmaat naar Jinja en zoekt ons altijd even op. Nu we de kans hadden haar met haar ‘achterban’ te ontmoeten, grepen we die kans aan. Een erg gezellige en smaakvolle avond. Lies slaagt er in – al 5 jaar! – ieder jaar 3 benefietavonden te organiseren. Op iedere avond komen 60(!) gasten en dit jaar stonden er nog een hele serie mensen op de wachtlijst. Het eten wordt gekookt door leerlingen en docenten van een ROC en die stellen ook alle faciliteiten beschikbaar. Geweldig om de betrokkenheid van iedereen te zien.

We zijn in Haarlem bij vrienden blijven slapen en hebben de volgende morgen pater Kees Groenewoud bezocht. Kees is de initiatiefnemer van het project waar we mee bezig zijn. Paul heeft in feite het werk van Kees (met straatkinderen) over genomen. Het was in feite de bedoeling met hem samen te werken. Maar nog voor wij arriveerden moest Kees om gezondheidsredenen naar Nederland. Heeft erg veel operaties ondergaan, maar nu zat hij er weer redelijk bij. Samen met zijn neef Ruud, heeft hij ons in 2012 bezocht en toen het eerste boompje voor het centrum geplaatst. Met Kees en Ruud de ontwikkelingen en plannen doorgesproken en na een heerlijke lunch vanuit Opmeer (bij Hoorn) weer terug naar Boxmeer. Daar zouden we opnames voor de Blos (lokale tv) maken, maar die bleken afgezegd. We hebben toen maar naar de uitreiking van de ‘Televizierring’ gekeken en ons er over verbaasd hoe weinig ‘bekende Nederlanders’ en programma’s we nog kenen. Maar het was erg amusant.

Zesendertig.

Zaterdag 19 oktober: de dag dat we 36 jaar ons leven delen; de 11de verjaardag van onze ‘trouwdag’. Gevierd met heerlijke mosselen bij de open haard. Zoals we deze eerste week ons zelf getrakteerd hebben op veel Nederlandse lekkernijen (haring, kroketten) en ons laten trakteren door een lekker herfstweertje.

Weer wat campings in de buurt bezocht en op zondag moest Paul onder de scan in het Radboud. Donderdag krijgen we de uitslag. Van Nijmegen doorgereden naar Beuningen en heerlijk gegeten bij André en Rosan. André was enkele maanden geleden 4 weken in Jinja en we hebben aardig bijgekletst. Ook met andere ex-bezoekers, hebben we inmiddels al wat afspraken gemaakt en zo komen we de dagen wel door. Maandag bijgekletst bij Henk en Bernadette – onze oude buren – en gebonkt, ons favoriete kaartspel.

Tussendoor wat administratie en emails. In de zon lezen en puzzelen en ontstressen. We blijven voorlopig zeker 4 weken, wellicht langer als we moeten ‘verhuizen’.

We genieten van het comfort en de dingen die het ‘gewoon doen’ en daar verbazen we ons dan weer over. Maar ook over de vele onzinnige dingen die mensen hier blijkbaar bezig houden; of zwarte Piet mag blijven. Wie verzint het?

Met onze ‘zwarte pietjes’ in Makenke schijnt het goed te gaan, al blijkt Richard toch weer uit zijn dorp gevlucht te zijn. Zijn moeder is er bijna nooit en vaak treft hij na school geen eten thuis. Is weer de straten van Jinja gesignaleerd. Fosca heeft hem weer opgespoord en hij zou nu graag naar een school in Jinja willen. Wellicht dat de opbrengst van het Benefietdiner dat mogelijk maakt. We hopen velen van jullie daar te zien.

Paul 06 – 13509542

Willem 06 - 81704620

Stress

Hoort helemaal niet bij Afrika en ook ik was het aardig ontleerd. Maar de afgelopen weken er toch regelmatig weer ingeschoten. Vaak had dat te maken met de eerder vermeldde euvels: geen stroom, geen internet. Dan denk je een heleboel te kunnen doen, maar dat lukt dan gewoon niet en dan raak je behoorlijk onder tijdsdruk. Vooral de nieuwe aanvraag voor het NGO-certificaat voert die druk op. Zoveel papierwerk, dat dan voor een bepaalde datum of bestuursvergadering af moet zijn.

Het lukte de eerste week het jaarverslag af te maken, wat toch heel wat uitzoekerij kost. Wanneer was het ook al weer en met wie en hoeveel. Hier zijn ze erg gek op cijfertjes en tabellen, maar het is ook een fijn gevoel als alles weer eens op een rijtje staat en je kunt aantonen wat je gedaan hebt. Vooral over de resettlement van 10 jongens van de straat zijn we erg tevreden.

Maar bij z’n verslag horen ook de echte cijfers en  dat moest dus allemaal naar de accountant. Een geduldige man en hij was aardig tevreden over de wijze waarop alles geadministreerd is.

De bouw.

De belangrijkste stress-factor. De aannemer – op vakantie in Nederland – heeft de bouw laten stil leggen, omdat het geld op zou zijn. Wat hij met het geld uitspookt is me niet altijd duidelijk, maar het is wel vervelend. Een paar keer op de bouw gaan kijken wat er toch nog gedaan zou kunnen worden. Soms kun je met een paar zakken cement toch wel weer wat doen, maar op een gegeven moment worden de beslissingen te belangrijk en weten we ook niet precies wat er nu wel of niet al geregeld is: zijn de ramen besteld/betaald? Zijn de stenen besteld/betaald? Ook de veelvuldige regens, maken het niet eenvoudig de juiste beslissingen te nemen. We moeten dus gewoon even geduldig afwachten.

Het Home.

Er waren dus weer 3 plekken vrij en we vonden al snel een collega-organisatie die wel 3 kandidaten had. Paul heeft – samen met Fosca -  met de jongens gesproken en ze zagen het wel zitten en ze waren erg teleurgesteld toen Paul zei dat hij ze over een paar dagen de plek wel zou laten zien. Ze wilden er meteen heen en dat is dan ook gebeurd. “Ga ik echt op een matras slapen? “, zei Allan, “I never did”.

We hebben ze keurig in de nieuwe (oude) kleren gestoken, de nodige dingetjes voor ze aangeschaft (tandenborstels etc), voorzien van lakens en handdoeken en ze zijn echt dankbaar en blij. Ze zijn wat jonger (14-15), hebben nog niet zo lang op de straat geleefd (de een twee maanden, de andere een jaar) en ze zijn nog niet verslaafd aan alcohol of marihuana. Ze willen alle 3 het liefst terug naar school en zijn geïnteresseerd in de tuin en de beesten (we hebben ook daar nu 2 geiten en Joop heeft een kippenhok gebouwd, dus…). Erg leuk zo’n nieuwe start te zien.

Richard - Jackson - Allan

Minder leuk – stressoproepend – was dat de nieuwe Matron (die als een moeder voor het gezin moet zorgen), de dag dat de jongens kwamen zo nodig naar Kampala moest. Ze beloofde ‘snel’ terug te zijn, maar dat was ze  dus om 4 uur ‘s middags nog niet. De goede Bakali is er gebleven, tot we iemand gevonden hadden. Twee dagen later hetzelfde verhaal: naar Kampala en ze kwam niet terug, maar stuurde haar zus. Vooral Fred is voor dit soort dingen (in de steek gelaten worden) erg gevoelig, dus we hebben besloten haar met onmiddellijke ingang te ontslaan. En inmiddels een nieuwe matron gevonden, een wat oudere dame die echt lief voor de jongens is en daarmee hopen we dat het voorlopig goed gaat. We hebben er een tweede bij aangenomen, zodat ze in ieder geval in het weekend kan bijkomen.

Werkplan

Voor de vernieuwing van het Certificaat moet er ook een werkplan voor 2014 komen, én een begroting en een plan van aanpak. En dat moet dan goedgekeurd zijn door de ‘general assembly’ en dat zijn de vertegenwoordigers van de wijk en het Distrikt. En die komen alleen maar als ze reiskosten krijgen en een maaltijd. En ze moeten persoonlijk uitgenodigd worden én het woord mogen voeren. Een hoop geregel, maar vooral ook een hoop geschrijf en dat zonder dat we uitzicht hebben op de middelen voor 2014.

Een hele ochtend geëvalueerd met Fosca, de beoogde coördinator voor het Centrum en die ons toch wat tegenviel in het nemen van initiatief en nieuwe ideeën. Hij stond er wel voor open en we hebben concrete afspraken gemaakt voor een aanstelling tot het einde van het jaar. Een hele middag gezeten met de accountant over zijn concept-rapport, maar ook dat gaat goed komen.

Een hele morgen gezeten met Fred Mugisha, want een college organisatie was op het idee gekomen hem te nomineren voor een ‘Streetchildren Award’ in Engeland, waar  £1000 mee te verdienen is! Hij had zelf a wat op papier gezet, maar dat moet dan toch behoorlijk bewerkt worden, zijn geschiedenis erbij en foto’s. Alles klaar: 2 dagen geen internet. Van alles geprobeerd en op meerdere wijze geprobeerd verbinding te krijgen (maandag was de einddatum voor de nominatie) maar helaas. Toch maar weer naar de stad en ‘s avonds lukte het. Stress te over. En nu maar duimen draaien.

Fred en zijn moeder

Vandaag alles klaar voor de ‘Algemene vergadering’. Naar de stad geweest om fotocopies te maken, drankjes voor de heren te regelen, de catering te controleren en diverse bankzaken geregeld. Een hoop gedoe en weer geen stroom!

Morgen is het ‘Independence Day’, een nationale feestdag, een vrije dag. Was ik ook van plan te nemen. Of eigenlijk, ben ik wel aan vakantie toe. Ze zeggen dat dat de beste manier is om stress als een vervelende zenuwziekte, te voorkomen. Vacare necessesse est.

En we hebben het gehaald! Vandaag - dinsdag 8 oktober: 10.017 bezoekers/lezers van deze blog. Wil de 10.000ste zich even melden?

Heimwee

Terug naar huis.

Het belangrijkste nieuws van de afgelopen weken? De resetelement van de jongens in Makenke. De opzet van het rehabilitatieprogramma is dat de jongens na een bepaalde periode óf naar huis terugkeren óf naar een opleiding gaan. De afgelopen weken heeft Paul met de boys veel gepraat over de ‘volgende stap’. Ze gaven alle 4 aan ‘naar huis’ terug te willen.

Paul had en heeft alle ‘villages’ bezocht en – soms na veel zoeken – alle ouders of familieleden gevonden. Ze wilden hun kinderen graag terug, mits ze door KisoBOKa ondersteund zouden worden. Ter plekke zijn de mogelijkheden van scholing onderzocht en de jongens zijn voorbereid op hun vertrek. Vooral het weerzien  van Richard met zijn moeder – na 7 jaar! – was best emotioneel.

Maar ze zijn vertrokken. Met kleren uit ons depot (ze komen echt goed terecht), met hun matras en spullen uit het home, zakgeld voor de komende maanden en we hebben ter plekke op de school hun schoolgeld betaald. Als je het geld aan de moeder of tante zou geven, loop je grote kans dat ze daarvoor het dak laten repareren of kippen kopen, en de kids nog niet naar school gaan; een van de belangrijkste redenen dat ze toentertijd de benen namen.

Eigenlijk hebben we voor dit soort acties geen budget, maar we willen op korte termijn (o.a. via de 1%-club) hiervoor een wervingsactie starten. Het is een logische stap op wat we begonnen zijn en willen.

Richard en zijn moeder - na 7 jaar!

Voor vertrek nog even een geitenhok bouwen

Op dit moment zit alleen Fred nog in het home. Samen met de nieuwe matron, die we aangesteld hebben, omdat de vorige te ‘zwak’ was. Helaas, klikt het tussen Fred en haar niet zo geweldig, dus de laatste dagen nogal wat conflictjes en misverstanden gehad. Of uitdagingen?

Medestanders.

De afgelopen weken ook nogal wat tijd besteed aan het zoeken van (financiële) medestanders. Een goede bijeenkomst met de Japanse Ambassade en die blijken nogal wat geld te hebben: meer dan 100.000 USDollar per project en ze sponsoren 15 projecten per jaar. Vooral in ‘hardware’: scholen, toiletten, het moet vooral ‘zichtbaar’ zijn. Ze hebben ook een lange procedure, meer dan een jaar, maar het is de moeite waard. We gaan een project indienen om meer klaslokalen in Kimasa te bouwen. Dat zou dan in 2015 kunnen.

Een goed gesprek gehad met ‘Suisse Contact’, een organisatie die cursussen geeft aan groepen in achterstand-situaties en ‘school-drop-outs’. Daar lopen er nogal wat van in Kimasa en ze komen binnenkort voor een veldonderzoek en dan zouden zij in 2014 enkele cursussen van ons kunnen overnemen.

We hebben ook diverse contacten gehad met de locale leiders, maar het valt op dat die vooral veel verwachten, maar weinig willen investeren. Omdat ons uitgangspunt is dat we niets gratis willen aanbieden, is steevast de eerste vraag: “Why we have to pay fees”? Ze willen het liefst nog dat we ze lunch en transport geven. Het blijft opvallen – en frustreren – hoe weinig Ugandesen (en vooral uit deze streek) bezig zijn met hun toekomst. Ze wachten op de ‘Good Luck’ en die moet dan vooral van de blanken komen, op God – “He takes care” – of de kans

De ander te ‘pakken’, die wel initiatief toont of zijn hoofd boven het maaiveld uitsteekt. Not done! Soms, vraag je je af wat je hier doet?

Veranderingen.

Maar dat is soms. Meestal genieten we van het weer (ik ben dol op het regenseizoen), de mensen om ons heen (de vrijwilligers en vrienden) en de dingen die wél lukken. Zo is het gelukt een nieuwe computerteacher aan te trekken, de bouw die goed vooruitgaat (zie filmpje en website)en de wijze waarop het langzaam toch vooruitgaat. Op de Afrikaanse manier: een stap vooruit, een stap achteruit, twee vooruit, een achteruit…..

We hebben verschillende momenten gehad die stroom van gedachtes wat te ordenen: in communicatie met het bestuur in Nederland (over de toekomst), in filosofische gesprekken met Joop, de laatste, nieuwe vrijwilliger, Met Sylvia en Marjorie, die vandaag naar Nederland terugkeren, na 3 indrukwekkende maanden hier, met  vrijwilligers van ‘Edukans’, die net aangekomen zijn voor veldonderzoek en in onze onderlinge gesprekken over de toekomst. We blijven er in geloven en alleen al het feit dat 10 jongeren van de straat een nieuwe toekomst gevonden hebben, geven je een goed gevoel en nieuwe kracht.

Dat moet ook nog allemaal ‘vastgelegd worden in versagen en werkplannen; dat is de mindere kant.

Meer hierover, hebben jullie inmiddels kunnen lezen in de laatste nieuwsbrief.

NGO-verlenging.

Dat heeft nogal wat voeten in de aarde. Er moeten maar liefst 8 bijlages bij de aanvraag tot verlenging ingediend worden: van ‘aanbevelingsbrieven’ tot rapporten – financieel en inhoudelijk. Voor dat eerste, eerst op zoek naar een accountant. Na enkele gesprekken iemand gevonden die dat wil en kan doen, maar die moet, uiteraard het nodige weten. Nu liepen onze administraties – die van de Stichting in Nederland en de NGO – nogal door elkaar. Dus dat uitzoeken en regelen. Ik ben niet zo’n beste boekhouder, dus nogal wat moeten ophelderen en de rekeningen van onze aannemer (de grootste kostenpost) zijn – op z’n zachts gezegd – nogal ondoorzichtig en van de boys vraag je niet altijd een bonnetje als ze vragen om ‘pocketmoney’. Een hoop uitgezoek. Heb alle vertrouwen in de accountant, dus dat zal wel goed komen.

Dan het jaarverslag: eerst een dag zitten om alle gegevens op een rijtje te krijgen. Trots dat het gelukt is.

De volgende dag: geen stroom. Dan maar wat andere administratieve klussen.

De volgende dag: geen internet. De hele dag stand-by moeten blijven voor de mensen van de provider die beloven terug te bellen. De nieuwe computer teacher (en IT-technicus) wacht mee; je kunt geen kant op, de héle dag.

De volgende dag: geen stroom. Tengevolge van de vele regens zal er wel ergens een paal omgevallen zijn. Het waren de avond ervoor echt heftige regens en we hebben voor het eerst BINNEN gegeten. ‘s Nachts de honden binnen gehaald want die jonkten van de bliksem dat de hele buurt er bang van werd.

Met de laptop naar een techneut in de stad, want de provider zegt dat het niet aan de verbinding ligt maar aan de pc. De techneut vervangt Windows XP door Windows 7. Vervolgens zijn alle verbindingen weg en een groot aantal programma’s (o.a. Picasa) onbereikbaar.

Toch in de stad: 4 banken bezocht: 1 om schoolgeld te betalen, 2 om de accountant te betalen, 3 om geld op te nemen, 4 om een rekening af te sluiten. Kost 3 uur! Er is thuis weer geen stroom, dus dat verzacht de tijd, maar het schiet niet op.

De volgende dag besloten toch maar weer XP te plaatsen – want op een andere PC is er wel verbinding – maar dat kost weer een hele morgen en vervolgens zijn er weer diverse configuraties (naar de printer/ naar email) niet bereikbaar. Het kost me weer een middag die te herstellen. Maar morgen (zondag) kan ik aan het verslag beginnen.

Zondag: vanaf 09.00 uur: geen stroom!

Dan maar koken, want vanavond komen er 7 man/vrouw eten. We slachten een kip!

Die avond vreselijke heimwee naar een land waar de dingen wel gewoon werken. Waar er (bijna) altijd stroom is, waar er altijd internet is, waar mensen je kunnen adviseren watt e doen (en niet van de wal in de sloot), waar geduld een schone deugd is, hier is het een opgave.

Na regen….

Maar vanmorgen (maandag) nog 2 uur gewerkt om alle programma’s te herstellen, lijkt alles in orde. Alleen Mirabu niet. Die is ziek. Dus nog 2 uurtjes huishouding en wassen.

Eindelijk het eindverslag van de 1%-club kunnen plaatsen (we hebben de €3000 gehaald), eindelijk de video kunnen downloaden (zie deze blog en website), eindelijk weer een paar pagina’s aan het verslag kunnen toevoegen, eindelijk weer tijd voor een blog….

En ondertussen lopen Milly en Molly vrolijk rond te dartelen, zelfs in de woonkamer. Zijn we gestopt met ons ‘varkensproject, want dat bracht alleen maar ellende (en geldverspilling) sinds Jacob naar school is. Hebben we weer 2 jonge konijntjes. Een kip geslacht. Eten we volop groente uit eigen tuin en hebben we weer wat filmpjes gekeken en gelezen. Na “ Verlovingstijd’ van Maarten ‘t Hart (hilarisch, herkenbaar en heerlijk venijnig naar zijn (mijn) samenleving, ‘Het goeden licht van Afrika’, een zeer herkenbaar verhaal over een doktersvrouw in Tanzania, aan de grens met Uganda. Ook haar honden jagen de konijnen dood. Castor en Polla beten er 4 dood in de afgelopen weken, 1 was goed en lekker eetbaar. Een romantisch verhaal, soms een beetje te detaillistisch (voor Afrikakenners?). Morgen beginnen aan ‘De vriendschap’ van Connie Palmen, maar dat schijnt een ‘meisjesboek’ te zijn?

Heimwee naar de boekhandel, of Bolcom of de boekenclub van de 1%-club.

Bouw kisobokacentrum 2

NIEUW LEVEN

Het regenseizoen brengt volop nieuw leven. Jos en Yvonne hebben 6 weken geleden veel nieuwe zaden meegebracht en het is wonderlijk hoe overal van alles opkomt. We zijn erg benieuwd wat er uiteindelijk van terecht komt, want we hebben al vaak meegemaakt, dat er wel ‘struikjes’ opkomen, maar de vrucht er nooit komt. Prachtige bonenstruiken, zonder bonen, forse broccoliplanten, maar geen broccoli. Hier in Uganda kun je een stok in de grond steken en hij groeit, wat het uiteindelijk wordt, moet je maar afwachten. Het lijkt het land zelf wel.

Kenia.

Het bezoek aan het buurland was een geslaagde trip. We hebben vele bekenden gezien en genoten van de gastvrijheid van onze vrienden. Genoten van de jongens, die hele nieuwe ervaringen opdeden en daarbij ook heel ander gedrag vertoonden. Meer open, spontaner en ze hebben hun ogen uitgekeken. Kenia is qua ontwikkeling een stuk verder dan Uganda. De Westerse hulp is daar veel eerder op gang komen en over het algemeen zijn de Kenianen ondernemender. Het was leuk hoe de jongens de verschillen opsomden en een belangrijke vaststelling: de Keniaanse ‘ugali’ (maisbrei) is veel lekkerder dan de Ugandese posho!

We hebben een vol programma doorlopen, maar er waren ook ontspannende dingen als het bezoek aan de disco (absoluut hoogtepunt), een tochtje over het Victoriameer en bezoek aan de kleine dierentuin. De jongens zijn behoorlijk verwend, maar ook wij zijn niets tekort gekomen.

Zie verder verslag op de website.

Op het Victoriameer

Paul en Milly

Milly en Molly

Maandag zijn we teruggekomen en de terugreis liep stukken voorspoediger dan de heenreis. Als je met de eigen auto naar Kenia gaat, moet die ‘ingeklaard’ worden en je moet de auto verzekeren. Dat duurt ontzettend lang, vooral doordat je allerlei ‘hulp’ krijgt die er van houden zo veel mogelijk loketten te bezoeken. Het duurde ruim 2 uur, met name omdat midden in de procedure, zo’n hulpkracht gaat lunchen. De jongens waren overigens zó de grens over, ofschoon ze niet eens identiteitspapieren hadden. Op de terugweg, waren we in 10 minuten de grens over en dus mooi op tijd weer terug in Jinja.

De volgende morgen, heel vroeg werden eindelijk de jonge geitjes geboren, waar we al weken op wachten. Prachtig zwart, zoals de vader, maar met de mooie witte bles van de moeder. Ze heten ‘Milly en Molly’, naar 2 van onze Keniaanse vriendinnen. Blij met dit nieuwe leven om ons heen en zelf Castor en Polla lijken ze te accepteren.

De bouw.

Als je er een paar dagen niet geweest bent, sta je versteld van wat er allemaal weer is gebeurd. Vooral nu de constructie van het dak van de eerste grote hut, wordt opgetrokken, krijg je een goed beeld van het totaal. Er wordt nu op 5 verschillende plekken gewerkt en voorlopig zit de vaart er in.

Zie foto’s en verslag op de website.

Die vaart zorgt er ook voor dat het geld evenredig wegstroomt en deze week 2 dagen gezeten om alle kosten en inkomsten nog eens goed op een rijtje te zetten. Want behalve de bouw, gaan er ook steeds meer aktiviteiten lopen. Naast de lascursus, hopen we deze week de naaicursus voor meiden te kunnen starten.

En wellicht nieuwe bouwplannen maken. We kunnen het stuk grond achter de huidige bouwplek kopen en daar zouden we graag een Kliniekje bouwen. Wekelijks bezoeken nu 150 patienten de ‘Mobile kliniek’, maar het zou beter zijn als die patienten wat meer gespreid zouden komen. En er eerder ingegrepen kan worden. Eergisteren werd Paul gevraagd een doodzieke man uit Makenke naar het ziekenhuis te brengen. Met heel veel moeite werd hij daar opgenomen. Geen dokter die tijd heeft, op de zaal geen bed vrij. Gisteren is hij gestorven. Wellicht had hij...

Voorlopig blijft het een droom. Eerst het huidige bouwplan maar eens voltooien. In de puzzelboekjes is ‘dromen’: mijmeren in de slaap. Ik doe het overdag, met mijn ogen open en mijn hoofd vol getallen.

Moet snel leren wat de ‘yen’ waard is. Dinsdag een uitnodiging van de Japanse Ambassade. Die schijnen nog wat geld over te hebben voor ‘goede doelen’. Nieuwe kansen, nieuw leven. 

  

Een verloren leven?

Midden in een boeiende Koreaanse film (‘Spring, Summer, Autumn, Winter and Spring’) viel de stroom uit. Dan maar lezen en vroeg naar bed. Dat euvel van stroomuitval heeft ons meerdere nachten en dagen getroffen en past een beetje bij het regenseizoen dat begonnen is. Heftige regens en onweer en er gaat geheid ergens een paal om. Maar gelukkig hebben we noodverlichting op solar en de ‘ramp’ is te overzien.

Nu de bezoekers weg zijn, kans gezien wat achterstallige administratie weg te werken en emails te beantwoorden. Dingen op te ruimen en Paul is weer vrolijk aan de slag met zijn ‘scrabkunst’. Dat was een van de redenen dat we woensdag naar Kampala moesten. Een restaurant(Beancafe) had aangeboden zijn werk te exposeren en ze waren erg enthousiast. Ze zijn ook bereid kaarsen en kettingen te verkopen, dus het was een vruchtbare ontmoeting. Die met de URA (Uganda Road Authority) was minder. We moesten er heen om het logboek van de ‘nieuwe’ auto op te halen, maar we bleken niet geregistreerd en wat er in hun files zat, kwam maar voor de helft met de waarheid overeen. Maar de juffrouw was erg behulpzaam en het zal wel goed komen. De gelegenheid aangegrepen om kaarsvet te kopen en te winkelen en we waren keurig op tijd weer thuis.

Bouw.

Opnieuw een uitvoerige bespreking met de aannemer over de bouw: de planning, de begroting en de gang van zaken. Natuurlijk moest er weer geld komen, maar dat gaat rechtstreeks naar de loodgieter, want de bouw van de toiletten heeft nu prioriteit. Maar tegelijkertijd wordt er gewerkt aan de grote hal en de eerste ronde hut. Ofschoon de hal nog niet klaar is, gaan de activiteiten door. De lascursus krijgt na het vertrek van Jos een vervolg, al is de opkomst door de regen wat wisselend. We hebben nu maatregelen genomen daar in wat strikter te zijn. Maar het is heel normaal dat bij regen het leven stil valt en je je bed niet uitkomt. Zelfs onze Mirabu, vindt dat een goed excuus niet of later te komen.

Dood.

Vrijdag hoorden we over de dood van Ndinda Edward . Doodgereden door een taxibusje terwijl hij de drukke randweg in Jinja overstak. Wie schuldig is, is niet bekend. Want naar de dood van een straat jongen, doet de politie geen onderzoek.

Edward was lid van de ‘KisoBOKa-clan’, de groep straat jongens waarmee we in 2008 een CD hebben opgenomen.

Hoewel hij niet meer actief aan het ‘straat-leven’ deelnam had hij nog regelmatig contact met de andere leden van de clan en Paul. Verder had hij niemand.

Paul heeft hem die vrijdag in het mortuarium opgezocht en onmiddellijk kwamen de vragen waar hem te begraven. De gewoonte is, in zijn eigen dorp, maar niemand wist waar het was. Paul heeft met enkele jongens de hele dag rondgetoerd op zoek naar die plek, die zo’n 20 km buiten Jinja moest liggen. Tevergeefs. Inmiddels wel een kist laten maken en afspraken maken met de politie dat ze hem niet zomaar ergens zouden dumpen.

Zaterdagmorgen verscheen een oudere broer, die nog in het dorp woonde. Dat bleek in een heel andere richting, dan waar ze de dag tevoren gezocht hadden. Maar de plek was gevonden, de kist op een wagen en zijn laatste tocht begon. Ergens in ‘now where’ zou het zijn, maar ten gevolge van heftige regen, kwam de wagen vast te zitten. De laatste 300 meter te voet afgelegd. Inmiddels waren zeker 30 buurtbewoners aan het graven. In een dorpje van niks, waar de mensen echt helemaal niets hebben.

Edward, die de artiesten naam ‘Pastor Jay’ had, ligt begraven naast zijn moeder. Een verloren leven?

(zie uitgebreidere berichtgeving en meer foto’s op de website)

We zijn blij dat we voor hem dat hebben kunnen doen wat nodig is en we merken dat dat ook door de andere jongens van de straat zeer gewaardeerd wordt. Ook door de politie en andere instanties, waarbij wel opvalt dat ze er zelf geen vinger naar uitsteken. Zijn dood en de hernieuwde contacten met enkele jongens van de straat was voor ons wel aanleiding opnieuw een initiatief te nemen om iets met de zangtalenten van de straat te doen: een nieuwe ‘KisoBOKa-clan’?

De 'KisoBOka-clan' - Passtor Jay uiterst links

Bezoek.

Tussendoor kregen we bezoek van Willemien en Maarten en Floris (de zoon van Willemien) en dat was een welkome afleiding. Lekker met hen (en father Picavet) uit gaan eten en goed geborreld. Ze waren op weg naar ‘Sipi Falls’ en hebben hier op de terugreis opnieuw gelogeerd. Vast onderdeel van het bezoek van onze vrienden is kaarten (‘Bonken’) en we waren erg blij met een klinkende overwinning. Terug naar Entebbe hebben ze Fred – een van de jongens in het KisoBOKa Home – meegenomen, die daar bij zijn tante een tijdje vakantie houdt.

De andere ‘Fred’ – die een opleiding tot automonteur volgt op Matia Mulumba – kwam ook op bezoek, maar besloot te blijven en een deel van zijn vakantie door te brengen met Bakali. Het is heel aandoenlijk hoe ze dan samen koken, ontzettend veel lachen en het is heel prettig zo’n klein stukje Afrika op eigen terrein te hebben. Fred kan niet stil zitten en hij is de hele dag bezig met de dieren, de tuin of auto wassen.

Op bezoek.

De afgelopen week druk geweest met de voorbereiding van een bezoek aan Kenia. Er is daar een vriendengroep, die we al jaren kennen – ze kwamen in 2006 in Nederland – en we hebben elkaar de laatste jaren wederzijds bezocht. Het is inmiddels 3 jaar geleden en dus wordt het weer eens tijd. We gaan met onze twee vrijwilligers (Majorie en Silvia) en 4 ex-jongens van de straat (Fred, John, Waiswa en Henry) en bezoeken o.a. het ‘straat kinderen programma’ in Kisumu. Wij hebben een klein hotelletje geboekt en de overigen verblijven in gastgezinnen.

We vertrekken morgen (donderdag de 22^ste) en komen maandag  de 26^ste weer terug. We hopen wat bekenden te zien en te zien hoe de vooruitgang is in Kenia t.o.v. Uganda en hoe we voor de toekomst een ‘uitwisselingsprogramma’ kunnen opzetten. We kijken er naar uit.

De week daarna moeten er belangrijke beslissingen genomen worden: de aanstelling van een nieuwe matron, nieuw docenten voor de computerschool en de evaluatie van Fosca als beoogd manager. Maar ook over de aankoop van nieuw land, het werkplan voor 2014, de prioriteiten in de bouw en de verlenging van de NGO-status. Ben maar met pensioen. Een uitverkoren leven?

250 en bijna 10.000

De 250ste

De laatste weken de telling van bezoekers en vrijwilligers nog eens nagekeken. In de tweede groep van ‘Fairwegisthan’ zou de 250^ste bezoeker moeten zitten. Het werd Anne Spiering en we hebben haar verrast met een klein kadootje.

Tegelijk met deze groep, was dus onze ‘eigen’ groep vrijwilligers aangekomen en de afgelopen weken hebben veel in het teken gestaan van geregel met deze groep. Met André 6 blogs geplaatst en daar is de eigen blog bij ingeschoten. Het was een goede tijd met hem in huis. We hebben veel herinneringen opgehaald, maar ook veel uitgewisseld over de projecten, over de toestand in Uganda (en Nederland), over de kerk, over de toekomst. Over de toekomst van ons zelf. En tussendoor een aantal keren met hem naar de projecten, naar de stad en naar de kerk. We hebben samen gepuzzeld, foto’s uitgezocht, ‘geduizend’ en de voorbereidingen gepleegd voor de opening. Een gezellige tijd en nu is het stil in huis.

De andere vrijwilligers vonden hun eigen weg: Jos is flink aan de gang gegaan met de lascursus en we hebben inmiddels een opvolger gevonden, zodat de cursus doorgaat. Yvonne is druk bezig geweest met de vrouwen in Soweto en vooral gewerkt aan de kwaliteitsverbetering van de sieraden en het uitbreiden van de markt. Charlotte was dagelijk op de bouw en vond het leuk met de mannen te bouwen en te verven. Marjorie en Silvia hebben les gegeven op school en in de creche en zijn met dansgroepen aan de gang om een performance voor te bereiden voor de officiele opening (begin volgend jaar?). Ellen heeft haar stage afgerond en is al weer ruime tijd in Nederland en, helaas, Jetje ook. Zij heeft haar verblijf hier vroegtijdig afgebroken en kon het niet bolwerken.

Safari.

We zijn met de hele groep op safari geweest naar Murchisson Falls, het mooiste natuurpark. We vertrokken op zondag. Hebben eerst een bezoek gebracht aan een weeshuis voor kinderen (Noach’s Arch in Mukono). Een geweldig luxe centrum, in een niet Afrikaanse context.

Dat was de avond wél: een geweldig optreden van de Nderegroep in Kampala, die een wervelende show brengen van songs en dansen van de verschillende stammen in Uganda. Fantastisch om te zien en te horen en het publiek wordt op allerlei manieren bij de voorstelling betrokken. Zeker de kinderen, die de show stalen met hun spontane dansjes en creatieve uitingen. Het optreden vond plaats in het openluchttheater en tussendoor kon je genieten van een uitstekend Afrikaans buffet.

We zijn daar blijven slapen en de volgende morgen vroeg Kampala uit. Dankzij een lekke band waren we wat later dan verwacht in Pakwach (350 km ten noorden) en nog voor we het park ingingen zagen we de eerste olifanten. We hebben gelogeerd in een plaatselijk gasthuis (volop in de verbouwing) en ’s avonds gegeten bij kaarslicht in een lokaal eethuisje.

De volgende morgen het park in en meteen de ‘gamedrive’. De dieren zitten in een betrekkelijk klein gebied en je komt dus snel achter elkaar de verschillende dieren tegen: de giraffen, de buffels, de olifanten, de impala’s, wilde zwijnen, apen, de Nijlpaarden, maar helaas dit keer de leeuwen gemist.

Het is de 8^ste keer dat ik het park bezocht maar het blijft imponerend en als chauffeur zie je natuurlijk nog niet de helft want de andere tijd moet je besteden aan de weg, waarvan je soms niet weet of je hem linksom of rechtsom moet nemen.

We kwamen bijna te laat voor de boot, maar met wat geregel konden we die ‘aan de overkant’ van de Nijl nemen. Daar werden we we verrast door een stel brutale bavianen, die in de kortst mogelijke tijd – en er zat iemand in de auto! – al het eetbare er uitroofden. De tocht over de Nijl, hebben Paul en ik niet meegemaakt, maar wel later de tocht naar de bovenknt van de Falls. Het had die middag geregend, de weg was erg glibberig en ontbrak soms. Er werd veel van de auto gevergd. Te veel?

Gelogeerd in een redelijk luxe lodge, met zwembad en een goede keuken. De volgende morgen vroeg het park uit (je mag er 24 uur blijven en anders opnieuw 35 dollar betalen), maar we hebben het op tijd gered, zodat we redelijk op schema lagen voor onze tocht naar Jinja.

Op 25 km voor Kampala, kreeg de auto kuren en verloor hij vaart. Iets met de koppeling. Omdat ik een vertrouwde garage in Kampala wist, toch maar geprobeerd die te bereiken. Daar kwamen we rond 14.00 uur aan. Bleek de koppelingsplaat gebroken – door overbelasting. Het vinden van een nieuwe plaat kostte 3 uur. De garage ligt dicht bij een winkelcentrum dus we hebben om beurten geshopt. Toen de plaat er eindelijk was, kostte het nog eens 2 uur om dat ding te plaatsen, maar uiteindelijk konden we om 20.00 uur verder.

De tocht terug duurde iets langer, want ’s nachts rijden in Uganda is echt levensgevaarlijk. De meesten rijden constant met groot licht, sommigen zonder licht en tussendoor steekt er ook nog van alles de weg over. Het is als rijden in zeer dichte mist in Nederland, zoekend naar de strepen op de weg, als ze er al zijn. Om 23.00 uur waren we (moe) weer in Jinja.

De bouw.

De volgende morgen een overleg met de aannemer. In de eerder gehouden bestuursvergadering waren diverse vragen en klachten naar voren gekomen, die we met hem wilden bespreken. Maar ook de optie het terrein uit te breiden. Het terrein achter de huidige plek is te koop en we zouden daar een permanent kliniekje willen bouwen dat gebruik kan maken van de faciliteiten van het KisoBOKa Centrum. Op het terrein zou ook een woning voor de beheerder kunnen worden gebouwd. Samen met het bestuur en de aannemer de mogelijkheden bekeken. En de ‘opening van ht vrijwilligershuisje’ besproken.

Het huisje is bijna klaar en nu er zoveel vrijwilligers zijn leek het ons gepast het huisje nu te openen.

De opening.

Dat is ook gebeurd op 7 augustus. (zie bericht op de website). Hoogtepunt was de aanbieding van het schilderij van pater Harrie Kanters dat we door een bevriende kunstenaar uit Kampala hadden laten maken. Andre bood het schilderij met een mooie speech aan en het zal een plek krijgen in de centrale ontmoetingshut, die HETKANTHUIS wordt genoemd. Andre en Rosan (zijn vrouw) kregen van het bestuur van Bulikimu KisoBOKa een ‘Certificate of Appreciation’ waar hij zichtbaar ontroerd van werd.

Het was een goede ceremonie met veel belangstelling van lokale leiders en mooie dans van lokale groepen en veel waardering voor onze aktiviteiten.

De komende week worden de muren van de grote hal opgetrokken en als alles loopt zoals het loopt, zou het Centrum eind dit jaar klaar zijn.

Inspektie voor de opening

'Queen Yvonne', de interim manager, Andre en Mr. Thomas

Mr. Thomas (de voorzitter) neemt het schilderij van father Harrie in ontvangst

De jongens.

Het blijft ‘rustig’ in het KisoBOKa Home. Sadam werkt nu mee op de bouw en Brian en Richard hebben deelgenomen aan de lascursus. De extra aandacht van de vrijwilligers doet hen natuurlijk ook goed en we zijn de afgelopen week begonnen met voor deze 4 de nabije toekomst te plannen: wat wordt het vervolg? Fred maakt dit jaar zijn school af, maar wat dan? Terug naar Entebbe?

Ook de andere jongens doen het goed en komen ook regelmatig langs. Deze week begint de vakantie en hebben we voor iedereen een plek moeten vinden, waar ze die doorbrengen. Paul (en Marjorie en Silvia) zijn vrijdag met Fred mee geweest om zijn moeder op te zoeken en dat was een indrukwekkend bezoek. Zo’n mensje – ze is nog jong, 35 schatten we – die daar in de eenzaamheid tracht te overleven en verder niets heeft dan een klein stukje land. Ook voor John en Waiswa is de vakantie geregeld en deze week gaan we proberen Adam weer op het spoor te komen, zodat hij na de vakantie zijn opleiding weer kan vervolgen.

De veestapel.

We hebben de afgelopen weken een behoorlijk deel van onze veestapel moeten verorberen. Omdat we nieuwe kippen wilden, moesten we van de eenden af. Die lopen alleen maar rond te kwaken, nog nooit een ei gelegd en ze zijn erg vijandig naar nieuwe kippen. Lekker in de pan, geen probleem. In het varkenshok raakte een varken bekneld en zodanig verwond dat Jacob besloot het te slachten: leverde een behoorlijke voorraad varkensvlees op en daar is al een behoorlijk deel van verwerkt. Toen kwam de nieuwe aanwinst: 4 jonge hennen en 2 jonge kalkoenen. Een hen werd door de overgebleven eend verwond en stierf. Toen besloten dat die eend er ook aan ging. Toen Fred (hoewel hij geen moslim is) vroeg of hij bij ons IDI (einde van de Ramadan) mocht vieren, was het menu snel bepaald. En dezelfde dag werd de jonge kalkoen aangevallen door een wilde kat: zijn poot gebroken en de kop er afgerukt: dus gisteren kalkoen gegeten. Vandaag lag ook de ander dood in het hok. Doodsoorzaak onbekend: dus voer voor de honden.

De konijnen doen het goed, de biggetjes ook en Paul kreeg van de moeder van Fred een kip en nu maar wachten wat de relatie met onze haan gaat opleveren.

Nog levend..

De tuin.

Jos en Yvonne hadden honderden zakjes zaden meegenomen en daarvan staan de eersten nu in het zaadbed. Er is de afgelopen weken al wat regen gevallen en de verwachting is dat het regenseizoen spoedig start. We moeten dus spitten en opruimen en de komende weken is er dan weer genoeg in de tuin te doen.

We hopen dat jullie weer een beetje op de hoogte zijn (ook via de blogs van de bezoekers) en ik beloof dat er weer wat meer regelmaat komt in het verschijnen van deze verhaaltjes. Wat blijkbaar erg op prijs gesteld wordt, want in de 3 jaar van zijn bestaan zijn er meer dan 9.300 bezoekers geweest. Uit alle delen van de wereld geeft de teller aan. Op naar de 10.000 ste!

Van lezen is niet zo gek veel gekomen, maar toch 3 boeken verslonden: ‘het Marco-effect’, een spannende thriller van Juss- Adler-Olsen, je heerlijk laten meeslepen. ‘Dag Afrika’, van Marcia Luyten, die jaren lang in Uganda woonde en werkte. Een absolute aanrader: scherpe analyses en herkenbare verhalen. Een goed boek voor wie naar Afrika gaat, maar ook voor hen die er geweest zijn om bepaalde ervaringen te kunnen plaatsen. En nu bezig met ‘De vleermuisman’ van Jo Nesbo, mijn Noorse favoriet. Genieten.

Genoten hebben we ook van de films, die de bezoekers meebrachten en de komende weken hebben we daar zeker weer wat meer tijd voor.

Heel veel dank aan de vrijwillig(st)ers die hun talenten met ons deelden. Aan de bezoekers voor hun meedenken en bijdragen en aan iedereen: ‘welkom’. Als de 300^ste of de 10.000ste.

Familiefoto