KLAAR IS KEES

We hebben heel wat afgekletst met Kees de eerste dagen. Herinneringen opgehaald, ervaringen gedeeld en vooral  veel gepraat en nagedacht over onze droom: het KisoBOKa centrum en de opvang van straat jongeren. Zeker nu we samen de plek gezien hadden, werd het met de dag concreter.

We zijn naar Bujagali geweest, waar Soft Power een centrum heeft, waar we ons door hebben laten inspireren en daarna zijn we druk bezig geweest met schetsen en ontwerpen. Het schrijven van een ‘pakket van eisen’ en ontwerpen maken. Ruud en Paul ieder met eigen ideeën en die kwamen dan weer bij elkaar uit. Het werd steeds zichtbaarder en mooier en we hadden een concreet plan voor de bestuurs-vergadering op dinsdagmorgen. Die waren enthousiast en gaven het groene licht. We moesten wel nog even flink met ons medebestuurslid Paul Okello discussiëren om een redelijke prijs te bedingen voor het stuk land dat we van hem willen kopen,

Het centrale idee van het

Centrum is dat traditie

(Afrikaanse hutten) en

Onderaan kom je binnen Links ruimte voor secretariaat, manager en store; daarachter ruimtes oor drama en workshop. In het midden (rond) de ontmoetingsruimte) , in de hoek een biogastoilet en de twee andere ronde ruimtes zijn voor exposities en educatie. Het totaal is 35 bij 30 meter en de groene strook Rechts is nog vrij voor uitbreiding

Nieuwe ontwikkelingen

elkaar hier ontmoeten.

ONTWERP MAQUETTE KISOBOKA CENTRUM

 HET SOFT POWER VOORBEELD

Met father Kees een kort bezoek gebracht aan de Bisschop en heerlijk geluncht bij Alba en woensdag is Kees met zijn neef Ruud vertrokken voor een trip naar Mbale en Sipi Falls, in het oosten van Uganda.

Woensdag naar Soft Power. Zij bouwden met behulp van vrijwilligers nogal wat scholen in deze regio en bouwden ook voor ons de lokalen bij St. Matia Mulumba, de technische school. Het plan uitgelegd en het lijkt allemaal haalbaar. Ze hebben ons beloofd binnen 10 dagen een begroting te leveren, zodat we kunnen zien of het ook financieel haalbaar is. Maar we hebben inmiddels al besloten op 6 mei door father Kees een eerste boom op de plek te planten en het huisje voor de jongens officieel te openen. We blijven optimistisch.

De volgende dagen hard gewerkt aan project voorstellen en vertalingen, want vrijdag hadden we een belangrijke ontmoeting met iemand van het Gemeentebestuur. Hij was enthousiast en zou de plannen met zijn medewerkers bespreken en we worden uitgenodigd om deel te nemen aan het ontwikkelingsprogramma van de Gemeente. Een belangrijke erkenning, als de goede man waarmaakt wat hij belooft. Moet je altijd nog maar afwachten. 6 mei is de eerste proef, want hij heeft beloofd, ondanks dat het op een zondag is, aanwezig te zijn bij de opening. We will see.

Zaterdag een reünie met Kees en zijn oude jeugdleiders en hij was erg onder de indruk wat er van hen geworden was, al was hij een beetje teleurgesteld dat er maar zo weinig in de politiek gegaan zijn. Hij blijft zich maar opwinden over de corruptie en wantoestanden in dit land (werd er daarom door Amin uitgegooid), maar de jongeren/ouderen inmiddels, waren zeer sceptisch over de politieke ontwikkelingen. Het is leuk daar met hem over te discussiëren. En het is vooral leuk te zien en te horen hoeveel hij voor anderen heeft gedaan en betekent. We komen veel nieuwe mensen tegen, die zeker ook voor de toekomst van belang kunnen zijn.

Maar daarvoor hebben we eerst een werkvergunning nodig en dat gaat – zoals verwacht – traag en steeds moeten er weer andere papieren aangeleverd worden. We hopen dat we komende week wat meer helderheid krijgen.

Ook over de uitslag van de scan, want ook daarover is nog niets bekend. De foto’s schijnen nu bij de neuroloog te zijn, maar verder...

Morgen (maandag) gaan we naar Kampala, nadat we eerst bij de advocaat de aankoop van het land met Okello geregeld hebben en nog een ontmoeting hebben met de overkoepelende organisatie voor straatkinderen.

Na de viering van Koninginnedag, gaan we dan dinsdag naar Queen Elisabeth National Park en op safari. We komen zaterdag – via Fort Portal – terug. We kijken er naar uit. Lekker 4 dagen zonder verslagen, rapporten en vergaderingen. Gewoon aapjes, leeuwen en mensen kijken.

 

Paul van Beek

Een week van betrekkelijke rust. Paul was in Karamajong en dat gaf mij de gelegenheid de nodige verslagen te schrijven, administratie bij te werken en nieuwe aanvragen te schrijven. Dat is gereed en nu nog het nodige vertaalwerk, want een deel van de verslagen en rapporten hebben we ook weer nodig om onze nieuwe werkvergunning aan te vragen. De oude verloopt in juni, maar de ervaring leert dat je er tijdig aan moet beginnen. We vragen een werkvergunning nu aan op onze eigen CBO – en niet langer op het Bisdom – en rekenen er op dat dat geen probleem op levert.

Maar eerst Paul over zijn ervaringen in Karamajong-land

“Vorig week ben ik met Paul Okello naar zijn geboortedorp geweest. Hier in Kimasa zorgt hij voor zo’n 18 kinderen, 10 van zichzelf en 8 van overleden broers en zus. 2 jonge meisjes van 15 en 16 jaar waren zwanger geraakt en de aanstaande vaders waren er vandoor. Dus Paul besloten om ze terug te brengen naar het dorp en ik dus mee. ’s Morgens bij vertrekt was een van de meiden ervandoor gegaan. Zo was er een ander nichtje van 21 jaar wat ook een kind heeft de volgende kandidaat om terug naar het dorp te gaan. Het dorp is in het noorden het land van de Karamajong. Een reis van 8 uur en de laatste 20 kilometer op een bromfiets (boda boda) over een onverharde weg. Het huis is een graal met hutjes uit het Afrika Museum met en omheining van houten stokken. Bescherming tegen wilde dieren, dieven en in het natte seizoen dient het als brandhout. Ik was de eerste blanke in het dorp en was een gewaardeerde gast. Een haan en een geit moesten er aan geloven. Geen enkele lichtbron na zonsondergang en dus op tijd de hut in, Okello naast me met pet en colbert jasj, samen op een matras op de grond. ’s Morgens ontbijt van geitenlever! Daarna het land bekijken en Paul moest uit zijn herinnering de grenzen aangeven, andere mensen beginnen hun land te pikken. Een oudere vrouw kwam vertellen dat er de dag dat we kwamen een kind was geboren en dat ze het jongetje mijn naam wilde geven. Op naar de baby waar het de naam kreeg Paul van Beek, omdat Paul Okello onze namen door elkaar had gegooid. Ach leuk toch een kleine erbij. Een bijzondere ervaring ver weg van de “beschaafde” wereld. Veel verhalen gehoord over gevechten in het verleden en hoe mensen een nieuw bestaan willen opbouwen. Ik kwam er een jonen tegen, die op onze Mobile Computerschool had gezeten en nu terug was om zijn familie te helpen. De stam zit eigenlijk niet op hun eigen land, van waar ze verjaagd zijn. Velen willen weer terug. Op de urenlange wandelingen kwam Paul veel familie en vrienden tegen en voor iedereen was hij de grote raadgever.

Terug op de boda-boda met z’n tweetjes, met drie kippen achterop en met een rotvaart. Ik hield m’n hart ast en was blij dat we er waren. In een klein hotelletje geslapen en de volgende morgen om 4 uur op, want er zou een bus komen! Die kwam dus om 7 uur en toen duurde het nog 10 uur, eer we weer in Jinja waren. Maar een ongelooflijke ervaring rijker.”

In die week hebben ze ook de toegang tot ons huis weer keurig opgehoogd. Hebben Bakali en Robert de stal gebouwd voor onze varkens en we hebben weer de nodige nuttige regens gehad. Zondagavond lekker gegeten en bijgekletst met dirk en Ineke.

Begin deze week aan het regelen geslagen want de vakantie breekt aan en de jongens moeten óf naar hun dorp óf er moet een alternatief gevonden worden. Is ook weer allemaal gelukt.

En toen woensdag kwam father Kees. Eigenlijk hebben we ons verblijf in Uganda verlengd om zijn droom e realiseren: een 24-uurs opvang voor straatjongeren. Door de tijd en omstandigheden zijn die plannen wel wat gewijzigd, dus moeten we met Kees onze ideeën en plannen afstemmen. Het was goed hem weer terug te zien en we genieten van zijn verhalen en van de herinneringen die hij met oude vrienden ophaalt. Hij is hier met zijn neef, Ruud en die trekt veel met Paul op en de jongens.

We hebben inmiddels het land bezocht dat we gekocht hebben en zijn naar het huisje geweest, waar binnenkort weer 4 jongens ondergebracht worden (zie ook de website). Volgende week vergaderen we met het bestuur en we zijn met Kees en Ruud een safari aan het plannen naar het Queen Elisabeth Park. Na Koninginnedag, want dat gaan we eerst vieren in Kampala.

En ondertussen is de scan in Nederland nog niet bekeken – het lijkt Afrika wel – en weten we dus nog iets over een mogelijke komst naar Nederland op korte termijn. We houden de moed er in!

DE GOEDE WEEK

De week begon met de totale renovatie van de oprit. De buizen er uit en wij konden er niet in of uit. Dus tijd om de nieuwsbrief te schrijven en omdat de meesten daarvan nog wel verzadigd zijn, niet zo’n haast met een nieuwe blog. Sorry.

Toch zijn er weer enkele belangrijke gebeurtenissen gepasseerd waaronder het tekenen van het contract. Het heeft maanden geduurd maar 4 april hebben we zowel een contract getekend voor de aankoop van de grond, als ook voor de huur van het huisje. Het heeft heel wat tijd geduurd, want op het afgesproken tijdstip (15.00 ten kantore van de advocate), zat mr. Paul Okello met het grootste deel van de delegatie op ZIJN kantoor in Kimasa. Die moest Paul dus weer ophalen en toen bleek dat het contract nog 2 x herzien moest worden. Tussendoor dan maar ‘even’ naar de bank om een CBO-rekening te openen. Ik dacht dat ik alles van iedereen in orde had, maar nu bleken de copieёn van de akte en certificaat niet voldoende. Die moeten weer een echte stempel (gaat dus weer geld kosten) van het Gemeentehuis, maar dat was al dicht vanwege de Paasdagen. Dus komende week.

Een andere belangrijke gebeurtenis was het bezoek van Maria Martens. Het kostte haar wel enige moeite uit de zwaar bewapende hoofdstad te komen, maar ze was voor het donker ‘binnen’. Gezellig bijgekletst en herinneringen opgehaald aan Kameroen en hoe anders het toen allemaal was. Vrijdag hebben we haar meegenomen naar Soweto en Kimasa. Het had goed geregend die nacht, dus Maria d’r schoenen waren niet geschikt voor deze expeditie. Maar de croks van Paul stonden haar allercharmanst. Het ging allemaal in bliksemvaart, want we hadden om 13.30 bij Alba afgesproken voor de lunch. Die had haar uiterste best gedaan met zelfs rood-wit-blauwe vlaggetjes op de tafel. Er zou nog een lid van de PVV – een alleraardigste man – komen lunchen, maar die was te laat en had zelfs de reden van zijn komst (een bezoek aan de bron van de Nijl) gemist. Dat hebben we dan maar goed gemaakt door ze van ‘onze’ kant te bekijken. Ze moesten uiterlijk 16.00 uur weer weg, weer voor het donker in Kampala zijn en zouden dan verder weer in escorte naar het vliegveld gaan. Heel bijzonder dat ze hier geweest is en ze toch een indruk heeft gekregen van wat we hier allemaal doen.

We hebben deze goede week, veel teruggedacht aan de ‘goede’ week van vorig jaar. Dat was de week dat we de sommatie kregen binnen 30 dagen het Bisdom uit te moeten, dat de broeder nieuwe sloten op de poorten plaatste, dat we spoedoverleg met de Bisschop hadden en eigenlijk behoorlijk de weg kwijt raakten.

Dat ziet er nu dus anders uit en we hopen de stappen de komende week wat meer definitief te maken door het insturen van de projectaanvragen. Pas als dat ook allemaal geregeld is.... de inrit is al klaar, de rest volgt ook wel.

Hoogtepunt van de week was de viering met Pasen met alle jongens. We hadden ze uitgenodigd de Paasdag bij ons door te brengen en daar hebben ze echt van genoten. Een geweldige paaseierenzoektocht, wandelen met de honden naar het Vicotorameer, eten alsof ze echt 40 dagen niets meer gehad hadden en tussen door natuurlijk, lekker drinken, koekjes, spelletjes en veel lachen. Vooral tijdens de zo genaamde muzieksessie, want ze spelen niks, maar doen alsof is ook al leuk. En het keyboard speelt van zelf! De trompet kwam er zelfs bij te pas en Fred gaat gitaarlessen nemen. Een superdag! (zie ook de kisoboka-website).

Verder hebben we het eigenlijk rustig aan gedaan. Soms ook gedwongen, want de (glibberige) tocht met Maria, was te veel voor mijn rug en zaterdag was ik behoorlijk uitgeteld. We tellen nu de dagen af dat er definitief bericht uit Boxmeer komt. Besloten is dat een neuroloog de scan nader gaat bestuderen en snel laat weten wat de volgende stap zal zijn. Het komt allemaal wel goed..

Minder goed kwam het met de ‘dochters’ van Paul Okello. Paul heeft 6 kinderen van zichzelf, maar zorgt ook voor 10 van overleden broers en zussen. Ze wonen bij hem in huis en hij zorgt voor hun schoolfee’s en verdere zorg. Twee weken geleden bleken er 3 (resp. 14,15 en 16 jaar) zwanger! Hij was er niet alleen ‘kapot’ van, maar besloot ook ze dan maar terug te sturen naar hun thuisland: de Karamonjong. Een volk dat nog helemaal leeft van de veeteelt en vergelijkbaar is met de Massai en Turkana in Kenia. Waar de mensen nog echt in hutten wonen en alle voorzieningen ontbreken. Een land van droogte en verlatenheid, vaak ook van geweld (als ze onderling hun veestapels stelen). Een streek op zo’n 400 km van Jinja, ten oost-noorden, tegen de grens met Kenia. De regering is gestart met speciale hulpprogramma’s (o.l.v. Mevr. Musseveni) en àls er al eten is, is dat veelal afkomstig van de westerse hulpprogramma. Geen wonder dat er duizenden Karamonjong overal in Uganda hun heil zoeken (o.a. in Kimasa en 80% van de straatjongeren in Kampala en Jinja zijn van die stam.

Vanwege het hoge bezoek van ‘een MP (Member of Parlement - MM) uit Nederland stelde hij het terugbrengen van de meiden uit tot na de Pasen. En dat bracht ons op het idee dat ‘onze’ Paul hem wel kon vergezellen. Zo gezegd, zo gedaan.

Vanmorgen, nog in het donkere Jinja, zijn ze op de bus gestapt. Inmiddels was een van de meiden er, met Pasen, tussen uit geknepen. Die leeft liever hier ergens (op straat?) in schande, dan in ontbering in het land van herkomst.

Ze zijn net in Kotido aangekomen – na een reis van meer an 10 uur en nu maar hopen dat alles goed verloopt en Paul er een geweldige ervaring bij krijgt. Bij de koffie vertelde Jacob nog; “ Ze lopen er echt naakt rond, alleen maar zo’n doek om’. Ik heb hem gerustgesteld dat ik Paul gevraagd heb, niet zóver te gaan met zijn aanpassen.

Willem en Paul Okello bij de advocate