HANNES2 en gehannes.

Deze week hadden we met de stroom veel geluk. Weinig uitval en dus veel uren achter de aptop doorgebracht. Om het werkplan te vertalen in het Engels en het nodige administratieve werk te doen. Daarbij hoort ook het ‘up-daten’ van de website en daar zijn inmiddels weer een aantal pagina’s gereed. Die zullen binnenkort wel geplaatst worden. Dan moeten we nog de foto’s uitzoeken en dan starten met de Engelse versie.

De weinige stroomuitval, bood ons ook de kans weer eens wat filmpjes te bekijken. Daphne en Nadia hadden er wel 20 meegenomen en het is lekker ontspannend. Dat is lezen ook en deze week ‘De stam van de Holenbeer’ uitgelezen. Een indrukwekkend relaas over de oermens, maar ik weet niet of ik aan de andere delen nog begin. Het is boeiend, maar traag. Nu begonnen aan ‘Zoete mond’ van Thomas Rosenboom, een degelijke Nederlandse roman.

De nodige bezoekjes afgelegd aan de projecten, waarbij Paul vooral Kimasa veelvuldig bezocht heeft en ik Soweto. Het gaat allemaal goed en we zien de vooruitgang en de groeiende betrokkenheid van de mensen. Dat bleek ook uit de vergadering met het bestuur hier en we hebben de nodige knopen kunnen doorhakken. Het huurcontract voor het huisje in Makenke is klaar en ook het koopcontract voor de grond. Er ontbreekt nog een naam van de zoon van de eigenaar, maar dan is ook dat contract definitief. Dat betekent nog niet dat het van ‘ons’ is want dan moet er blijkbaar nog een hele procedure gevolgd worden om  het land in bezit te krijgen en te mogen bouwen. Maar we gaan er van uit dat father Kees, die volgende maand komt, toch de ‘eerste stee’ kan leggen.

Nu het bestuur heeft ingestemd met het werkplan, zullen we het komende week aan het Bisdom en de Gemeente aanbieden en dan kunnen we vooruit. We hebben ook de eerste contacten gelegd om onze werkvergunning te verlengen – niet meer ia het Bisdom – en ook dat schijnt voorspoedig te verlopen.

We hebben een nieuwe geit gekocht: Hannes2 en die begint al aardig te wennen en de damesgeiten ook, dus  hoop voor de toekomst.

Deze week, in de nacht van zaterdag op zondag hevige regen gehad en binnen de kortst mogelijke tijd zat de poort weer volledig geblokkeerd door de modder. Na de eerste hevige regen hadden we alles uitgegraven en ook de pijpen schoongeveegd, maar blijkbaar liggen die te laag. We hebben nu de huisbaas ingeschakeld en vandaag zijn ze begonnen alles uit te graven en opnieuw op te bouwen. Want in april, komt er veel, heel veel regen – zeggen ze.

We hebben bezoek gehad van een delegatie van de HAN Universiteit uit Nijmegen die hier in het najaar enkele studenten willen plaatsen. Ze waren erg onder de indruk en we wachten nu af welke studenten voor Jinja kiezen en hoe we ze kunnen inzetten op de verschillende plekken.

Heel verrassend was de onverwachte aankondiging dat Maria Martens ons komt opzoeken. Maria kennen we al zo’n 30 jaar en we hebben haar in Kameroen leren kennen. Ze heeft een actief aandeel gehad in de ontwikkeling van ‘SAMEN’, het project van de Salesianen dat jongeren uitzendt all over the world. We hebben altijd contact gehad en zien elkaar zonder regelmaat. Omdat ze in Kampala moet zijn voor een grote conferentie (als afgevaardigde van de Eerste Kamer, waar ze deel van uit maakt) zou ze het leuk vinden ons te bezoeken. Ze heeft haar terugreis een dag uitgesteld en dan heeft ze precies een dag om met ons op te trekken. Kijken er erg naar uit!

Ook naar het bezoek van father Kees, die hier meer dan 30 jaar heeft gewerkt en wiens werk we eigenlijk aan het ‘af maken’ zijn. Het was Kees zijn droom een rehabilitatiecentrum op te zetten en we zijn blij dat hij ook de gewijzigde plannen steunt. Hij blijft een paar weken en dat zal zeker de nodige impuls geven aan onze plannen.

Als die niet gedwarsboomd worden door mijn rug. De pijn wordt erger maar daar wen je aan. Over de behandeling is nog niets bekend. Drie keer moeten vragen of ze de mail ontvangen hadden, drie keer moeten bellen. De scan opgestuurd maar die konden ze niet openen in Boxmeer. Delen van de CT ingescand en opgestuurd, maar daar konden ze niet veel van maken. Een hoop gehannes en nog geen stap verder. We hopen dat we toch deze week een aanwijzing krijgen dat operatie in juni mogelijk is want dan kunnen we aan het werk met het regelen van vervoer, accommodatie, etc.. We hebben wel de foto’s en scan inmiddels mee kunnen geven naar Nederland, dus ze kunnen het nu echt bestuderen?

Ondertussen rust ik maar veel. Lig vaak de hele morgen op bed en slaap. Pijn kost energie!

 onze nieuwe HANNES

 HANNES2

Terug naar Nederland?!

Dinsdag 13 maart dus naar Kampala voor de CTscan. We waren er om 11.00 uur, in een keurige 

‘Westerse’ kliniek en binnen een half uur zou de scan gemaakt kunnen worden. Duurde dus 2 uur en de scan nog geen 10 minuten. We moesten 3 uur wachten op de uitslag, dus maar wat gewinkeld in Kampala. Om 17 uur hadden we de uitslag in de vorm van een fraaie foto-rapportage en CD. Kwamen dus in de avondspits in Kampala terecht en ongeveer 10 km voor Jinja in een file ten gevolge van een ongeluk. Dat was de 3^de die dag! Maar om 19.30 waren we thuis, waar Jacob trouw op ons gewacht had.

De volgende morgen met de uitslag naar onze ‘huisarts’ hier en die was erg helder in zijn conclusie: “Ik zou geen orthopeed in Uganda weten, die je hiermee kan helpen. Ga maar snel terug naar Nederland”.

Uit het ingewikkelde rapport konden we opmaken dat er verschillende hernia’s zitten en verschillende beknellingen; veel degeneraties van schijven en ontbreken van kraakbeen. Die middag nog geprobeerd het verslag naar Nederland te sturen maar dat lukte niet vanwege een storing in het internet en later in de stroom.

Daardoor konden we die avond ook geen contact krijgen met het bestuur van KisoBOKa in Nederland, maar het schijnt dat ze werkplan en begroting hebben goedgekeurd.

We gaan ondertussen maar gewoon door met plannen maken. Een gesprek gehad met de zusters ver het runnen van de crèche in Soweto en uren doorgebracht op het kantoor van de advocate die huurcontract en koopcontract moet regelen voor onze plannen in Kimasa. Het eerste betreft een huurhuis waar we vanaf 1 april weer 4 straatjongens willen opvangen en het tweede een behoorlijk stuk grond waar we het ‘KisoBOKacentrum’ willen oprichten. Meer hierover vind je in de nieuwsbrief die eind deze week wel zal verschijnen.

Het droeve nieuws van deze week is dat ‘Hannes’ dood is. Het was onze trotse bok, die we begin 2008 hebben gekregen van Yong-Han en die voor ons toch wel het symbool was van de de KisoBOKa-geit. Hij heeft ook voor wat nageslacht gezorgd, maar daar zijn er ook wel weer wat van gestorven. Die hebben we doorgaans geslacht en gegeten, maar dat hebben we met Hannes maar niet gedaan. Die ligt keurig begraven in de achtertuin. Het goede nieuws: Jacob kreeg er 8 biggetjes bij, zodat hij, met die 6 van ons de zorg heeft over 21 varkens/biggen.

Kwam vandaag hevig verontwaardigd aan, want de man bij wie hij de varkens ‘stalt’, had een van zijn biggen verkocht. Had geld nodig (om te drinken) en verkoopt dan gewoon een varken van een ander. En het geld was al gedeeltelijk op! Paul is er vandaag met hem achteraan gegaan en de mensen die het varken gekocht hebben, willen het wel teruggeven, maar ze willen ook hun geld terug. Zal wel goed aflopen, maar het idee is toch werkelijk te gek voor woorden.

Het is ook goed afgelopen met het jongetje dat deze week door Castor werd aangevallen. Bij binnenkomst met de auto bleek de poort wat lang open en dan staan vaak kinderen zich te vergapen naar het huis van de ‘mzungu’s’. De honden zijn daar uiterst fel op en stormen de straat op. Als ze dan ook nog gaan rennen, dan is het helemaal mis. Een flinke beet in zijn schouder en natuurlijk veel verdriet. Paul heeft hem meegenomen naar de kliniek en laten behandelen en tot nu toe hebben we er niets meer over gehoord. In het verleden – op Rubaga – hebben we vaak nog dagen en weken later jammerende families aan de deur gehad om schadevergoeding. Nu dus nog niet. Zijn inmiddels wel met een training begonnen ze onder de veranda te houden, als de poort open gaat en dat lijkt aardig te lukken.

In het weekend veel administratief werk afgehandeld want nu moet het werkplan worden omgezet in daden. We hebben voor 2012  zo’n 16 projecten op stapel staan en nu moet er geld op de plank. We hebben er echter alle vertrouwen in dat het gaat lukken, maar dan moeten we de komende weken ook wat tijd hebben.

Tijd om de dingen in gang te zetten en tijd om de dingen voor te bereiden.

Inmiddels contact gehad met de huisarts in Nederland en ook die is van mening dat operatie onvermijdelijk is. Aangezien er nog een directe uitval is, is het niet noodzakelijk onmiddellijk naar Nederland terug te keren, maar we proberen nu een planning te maken die ons redelijk lijkt. Een definitief besluit daarover kan pas vallen als een specialist in Nederland de scan gezien heeft en die gaan we nu proberen op te sturen.

Als het aan ons ligt, zouden we in juni naar Nederland willen komen. Dan kunnen we met z’n tweetjes weg en kan ook Paul zijn scan in Nijmegen laten maken. We hebben de komende maanden nog bezoekers en veel te regelen hier en in juni moet e.e.a. geregeld kunnen zijn en overgedragen aan de andere leden van het bestuur hier. Hoelang zo’n operatie en revalidatie duurt weten we (nog) niet, maar we hopen dan begin juli weer terug te kunnen zijn.

We houden jullie op de hoogte! 

To rain or not to rain

De Pelleboeren van Uganda weten het ook niet meer. Met twee fikse regenbuien vorige week, zou het regenseizoen zijn aangebroken en daar zag het ook naar uit. Maar na die twee dagen regen bleef het droog. Althans in Jinja. Elders in het land vallen forse buien en er zijn al verschillende mensen omgekomen door stromingen of verkeersongevallen. Maar hier is weer volop zon en het dreigt wel elke dag, maar de regen blijft uit.

Toch vorige week, met deskundige hulp van Rita de nodige perkjes uitgezet, vooral kruiden, maar ook tomaten, boontjes en kolen en met handmatige bewatering hopen we dat ze het regenseizoen halen. Jacob leest uit de gang van de wolken dat het vandaag gaat regenen, maar dat zegt hij al 4 dagen.

We hebben een goede safari naar Lake Mburo gehad en daar alle dieren gezien die het park rijk is: zebra’s, buffels, vele soorten antilopen en apen, nijlpaarden, krokodillen, ontzettend veel vogels en wilde zwijnen. De reis heen en terug verliep spoedig, al hadden we op de terugweg zondag bij vertrek wel behoorlijk wat regen. Als die een dag eerder gevallen was, zouden we het park niet in gegaan zijn: te veel kans op glibberpartijen en ook de dieren laten zich dan niet zien. Geluk gehad dus.  

We waren ruimschoots op tijd in Entebbe, waar we met z’n allen heerlijk geluncht hebben op het strand aan het Victoriameer. Toen Daphne en Nadia gedropped op het vliegveld en terug naar Jinja. Dat viel vies tegen want het was ‘bezoekersdag’ op de scholen. Voor en achter Kampala kilometers file. We waren pas om 19.00 thuis, om te ontdekken dat we ons huis niet konden bereiken.

In het weekend zijn ze begonnen hoge bergen zand op alle wegen te plaatsen om – voor het regenseizoen – de weg te verbeteren. Maar niet met enig systeem, zodat je of links of rechts om, Bukaya nog kunt bereiken. Nee, voor de vuist weg, alle wegen geblokkeerd. We konden nog net drie straten verderop een plek vinden en voor de nacht een plek vinden om de auto veilig te stallen. Toen ik die maandag ging ophalen, was ook daar de toegangspoort al half geblokkeerd. Met bellen naar huisbaas en wegenbouwer, bereikten we dat in de loop van de middag de bergen afgeschaafd werden en konden we in ieder geval weer onze eigen poort in en uit.

Inmiddels is er deze week flink geschuifeld en geschaafd en gewalst en zijn we klaar voor het regenseizoen. Ook onze eigen rioolpijp voor de poort laten leegscheppen en de geulen verbreed, dus laat de regen maar komen!

De steenmakers in Makenke hadden de eerste 2000 stenen keurig opgestapeld tot een oven en deze week hout georganiseerd om te gaan stoken. Woensdag was het zover en nadat eerst een kip geslacht was op de goede afloop, ging die dag het vuur er in. Iedereen trots en gelukkig. Maar vrijdagmorgen lag de toren er ingestort bij. Blijkbaar had de eerdere regenbui, toch een aantal stenen verzwakt en op de hoeken had de toren het begeven. Het werk van weken verloren. Iedereen teleurgesteld en verdrietig. Na een peptalk van Paul werd iedereen er wel weer van overtuigd dat het niet het einde van de wereld was, en maandag beginnen ze weer gewoon opnieuw. Dus liever even nog geen regen!

Jan en Rita hebben nog een vol programma gehad, met bezoeken aan Soweto en Kimasa, met inkopen doen in de stad en weer een dagje mee met de mensen van het Hospice. Rita heeft ook nog een ochtend meegelopen bij onze huiskliniek en Jan heeft met Mukadas en Fred de auto een goede servicebeurt gegeven. En de fiets van Paul. We samen naar het buitengoed van father Picavet geweest en de weken zijn omgevlogen.

Zaterdagmorgen zijn ze met een taxi (en Fred) naar Entebbe gegaan en inmiddels zullen ze thuis de kachel wel weer aan hebben. Wij niet en het weekend wat in de zon gezeten, maar vooral gewerkt aan werkplan en begroting 2012 en alle andere ‘achterstallige’ administratie. Nog een paar dagen en dan is de tafel en het bureau weer papiervrij.

En de rug? Nog steeds hetzelfde! Met de huisarts besproken dat het weinig zin heeft zo door te modderen en maar te blijven hopen. Eerst maar eens onderzoeken hoe ernstig de beknelling is, wat als het echt vast zit, helpt geen enkele pijnstiller of acupunctuur of wat dan ook. En dan is de enige optie: opereren. Of tractie: een tijdje in bed en dan met gewichten de rug proberen op te rekken. Klinkt wat Middeleeuws maar voor een deel leven ze hier ook nog in dat tijdperk.

Morgen naar Kampala voor de Ctscan en dan zien we wel weer verder.