zondag 30 december 2012


Even the heart is happy


Maandag de 24 zijn Paul, Fred en Waiswa (die hier zijn om de kerst te vieren) de hele dag druk in de weer om de kerstviering in Mpumudde voor te bereiden. Nog de laatste inkopen op de lokale markt en het klaar maken van de zaal. Een groepje vrouwen begint met het schoonmaken en slachten van 8 kippen, 10 kg beef, 12 kg posho, 15 kg matooke en het nodige snijwerk aan uien, tomaten, wortels en natuurlijk komen ze dan op het laatse moment nog van alles tekort: geen stoof, geen grote sauspan, geen zout. Afrikanen zijn meesters in ‘crisismanagement’, niet te veel plannen, maar op het laatste moment alles oplossen. En meestal lukt het nog ook. Dus hadden de jongens (40) ’s avonds een voortreffelijke maaltijd. En een geslaagde avond én nacht. Met een dak boven je hoofd, een mat om op te slapen en een laken (cadeautje van KisoBOka en partner). En dank zij de spontane gift van een van de lezers van deze blog, hadden we financieel geen probleem! Meer informatie en foto’s: zie website.

Normaal gesproken, sluit ik me Eerste Kerstdag bij het feestje aan, maar de auto startte niet én de koppeling bleef hangen. Mukadas, onze monteur, was niet bereikbaar. Dus mooi niet weg. Ik heb me dus maar gestort op een uitgebreider kerstmenu dan gepland: een cocktail met gerookte vis, bananensoep (bananen uit eigen tuin), kipfilet met kaas en kruiden, frietjes en mangoijs (mango ook uit eigen tuin). Toen Paul en de jongens tegen 16.00 uur thuis kwamen, was die klus geklaard en de jongens hebben genoten. Wij ook overigens. Normaal zeggen ze hier na de maaltijd :” Thanks the stomach is satisfied” maar nu sprak Fred de historische woorden: “Even the heart is happy!”

Na de hectiek van de laatste maanden, die alleen maar toeneemt nu de bouw dichterbij komt en we vanaf deze week tot september vrijwillig(st)ers hebben, hebben we besloten een korte vakantie te nemen. We gaan een weekje naar Rwanda. Lekker uitrusten aan het Kivumeer en weer de tijd nemen voor elkaar, voor een goed boek en lekker eten en drinken. ‘Je kunt niet goed voor een ander zorgen, als je niet goed voor jezelf zorgt’. En een leuk verjaardagscadeau voor Paul.

Dus de dagen erna veel uitzoeken: vliegtickets, resorts, visum, vervoer. Maar het dreigt allemaal te lukken, al is nu, 6 dagen voor ons vertrek, nog niet alles rond. Het ziet er naar uit dat we voor het visum nog even op en neer naar Kampala moeten.

We hebben Tweede Kerstdag met de jongens gebarbecued en het is geweldig te zien hoe die hier genieten, als wij doen in een 3*** resort. Ze lummelen wat, kijken tv en genieten van de rust. Fred is tussendoor nog wat actief (in de tuin, konijnenhok opruimen) maar Waiswa ligt veel op bed te dromen.
Donderdag zijn ze allebei weer vertrokken en ze gaan nu nog een week of langer terug naar hun dorp voor ze straks in februari weer naar school moeten.

Deze week verder wat administratieve klussen afgewerkt: commentaar op de jaarrekening 2011. Wat fondsen op een rijtje gezet, berichten op de website geplaatst en Paul is weer met de jongens in Makenke bezig gegaan.

Vrijdagmorgen, in alle vroegte, kwamen Theo en Inge aan. Inge blijft 3 maanden, Theo maar 2 weken. De eerste dagen bezoeken ze onze projecten en volgende week woensdag gaan ze 10 dagen op safari in het Westen en bezoeken ze daar de wildparken en andere attracties. Deze dagen dus ‘druk’ met het gebruikelijke programma: stadsrit, Citytour, en bezoeken aan Makenke en Soweto. Helaas treffen ze het niet want het regent bijna elke dag, dus tochtjes naar de Itanda Falls en een boottocht over het meer schieten er bij in. Dan maar kaarten. Ze blijken fanatieke ‘bonkers’ te zijn en we hadden net deze week bij Henk en Bernadette (onze buren) de regels nog eens opgevraagd. Dan vliegen de uren voorbij.

Zaterdagmorgen voelde ik me slap en misselijk, maar (nog) geen koorts. Paul, Theo en Inge waren op Citytour. Ik kon een paar keer niet meer op m’n benen staan en ben maar in bed gedoken. Koud en rillerig en die middag wél koorts. Naar de kliniek en testen: malaria. Een paar spuiten ( nog twee dagen herhalen) en dan moet het weer over zijn. Dezelfde avond kreeg Paul dezelfde verschijnselen. Waarschijnlijk een mug die een feestje heeft gehouden in onze klamboe. In de loop van de avond werd de koorts wat minder en nu – zondagmiddag – weer redelijk in conditie. Paul ook, want die is me de bezoekers naar Makenke.

De komende dagen de vakantie verder plannen. Wellicht dus nog op en neer naar Kampala. Het oude jaar uitzwaaien (oliebollen bakken) en de noodzakelijke maatregelen treffen zodat we er echt even tussen uit kunnen. Of er een blog uit Rwanda komt.....?
Tussen de afrikaantjes uitkijken naar een GEWELDIG 2013

De handen van de jongens van Makenke en het pootje van Philo


maandag 24 december 2012


FEESTWEEK


Maandag zou het dan zover zijn: het NGO-certificaat, maar Alex en Josephine belden in de middag dat het er nog niet was. Ze moesten wéér aanvullende stukken hebben. Ze gaan woensdag terug.
Mirabu was een paar dagen ziek en dat betekent met de franse slag het huis doen, wassen en koken en dat was een goede afwisseling voor het alsmaar achter de laptop zitten. Vaak zonder direct resultaat. Dus ook maar het huis een beetje in kerstsfeer gebracht. De lampjes (van de Hema) op de veranda, zo’n discokabouter op de tafel en op zoek naar kerstmuziek. We hadden een CD (van André Rieu, maar het doosje was leeg! Zing nu zelf maar van de herdertjes en de vrede en de sneeuw...

Sneeuw hebben we hier niet maar nog wel veel regen. Ik hou van het regenseizoen. Vooral omdat de fikse buien vooral ’s avonds en ’s nachts vallen. Dan begint het tegen 11.00 uur te grommen, de bananenbomen zwiepen, de bamboes van de kraanvogel doen het onweer na en Polla kruipt op schoot. Moet niks van bliksem hebben. En dan barst het los en is de binnenplaats in de kortst mogelijke tijd een heftige beek en kruipen we met z’n drietjes (Paul slaapt dan meestal al)  in een hoekje om droog te blijven. De onweer en de silhouetten van bananenbomen en palmen is geweldig mooi. Dat duurt dan zo’n uurtje en kan zich die nacht een paar keer herhalen. En ’s morgens is er niets meer van te zien, op de plassen in de slums na.

En het is goed voor de tuin. Er komen prachtige bloemen op, die Anita heeft meegenomen van Kroatië en we hebben volop komkommers, tomaten, aardbeien en allerlei soorten kool. Ook de asperges doen het nog steeds goed.

Deze week is er een nieuwe jongen in Makenke gekomen en de jongens hebben zich ontzettend verdienstelijk gemaakt met het bouwrijp maken van het land waar het Centrum moet komen. Er moesten een aar flinke bomen en stronken weggehaald worden, maar de klus is bijna geklaard. (meer nieuws op de website).
Woensdag zou Paul met de jongens naar een kerstviering gaan van een collega-organisatie. Uitnodiging vermeldt: opening 10.00 uur in de morgen. Ze waren er keurig op tijd. Nog niets aan de hand, alleen maar lege stoelen. Om 13.00 uur nog geen verandering en Paul geeft het op en is naar huis gekomen. Uiteindelijk schijnt het om 16.00 uur begonnen te zijn.

Die woensdagavond – nog na tienen – kwamen Alex en Josephine terug uit Kampala MET HET NGO-CERTIFICAAT! Al afgegeven op 14 november (!) maar we hebben het! En de werkvergunning? Daar wisten ze nog niets van.

Besloten dan die donderdag met hen naar Kampala te gaan. Even snel regelen? Vergeet het maar. De hele procedure moet opnieuw opgestart worden. een nieuwe aanvraag, op naam van de NGO en maar liefst 13 bijlages, van diploma’s, verklaring van geen-crimineel gedrag, aanbevelingen, benoemingsbrieven, contracten,....
Maar we zouden de volgende dag weer een ‘special pas’ krijgen. En die hebben we inderdaad zomaar gekregen, zodat we tot 23 maart de tijd hebben om alles te regelen. Da’s fijn maar de onzekerheid blijft. Hoewel Rosemary – die hoge dame bij Immigratie – me verzekerde dat het goed zou komen. Toen ik haar een paar klompjes (‘echt Delfst blauw, handmade and painted’- Blokker € 2.95) gaf voor Kerstmis, vloog ze me bijna om de nek: “Of course we want you people to stay”.

Omdat we toch in Kampala waren, toch maar een bureaustoel gekocht want ik heb de laatste weken behoorlijk last van mijn rug. Kijken of het wat uithaalt.

Voor de rest een aar keer de stad in geweest om boodschappen te doen voor het kerstfeest en wat betalingen gedaan voor de safari van Inge en Theo. Naar de bank moeten hier is een ramp. In Nederland kom je er nauwelijks nog, hier met grote regelmaat. Omdat de ATM het niet doet – dan kun je binnen geld ophalen. Maar een wachtrij voor het loket van 20 mensen is vreselijk normaal. En dan zul je er net een voor je hebben die de opbrengst van zijn handeltje komt brengen. Een stapel van 30 cm papiergeld en een zak met munten. Wordt allemaal handmatig geteld en vaak wil de juffrouw of de meneer achter het loket, eerst ook nog alle biljetten op dezelfde manier aangereikt hebben: alle afbeeldingen op dezelfde wijze.
De meest simpele betaling kost 5 tot 10 minuten en een ongeïnteresseerdheid, een verveelde blik op de pc en maar stempelen. Dis je bent er zo een uur zoet en dan moet je nog naar de volgende, want bank A neemt geen betaling van bank B aan.Niet goed voor m’n rug en niet voor m’n geestelijke gezondheid. Van de andere kant, verveel je je er nooit. Het is net een station en ik weet zeker dat er veel mensen gewoon maar zitten, want er staan comfortabele banken en er is airco!

Als er tenminste stroom is. Deze week drie avonden niet, dus gekaart of andere nuttige dingen doen. Paul heeft de jongens beloofd 1 x per week te koken, dus die is dan de hele avond bezig om van simpele dingen iets bijzonders te maken. Wordt erg op prijs gesteld: “Uncle, you come and cook for us every day”.

Verder weer wat achter fondsen aangegaan. Levert nog niet veel op. De wijnactie daarentegen loopt als een trein en Benny heeft een nieuwe voorraad kunnen bestellen (zie website – actie).
Deze week de aatste hand gelegd aan de nieuwe website. Alle pagina’s vernieuwd of bij gewerkt en honderden nieuwe foto’s gesorteerd. Die staan er nog niet op want er schijnt te weinig ruimte te zin. De webbeheerder werkt er aan.

Tenslotte: zaterdagmorgen ging Bakali naar zijn dorp om kerstmis daar te vieren. Hij moest in de stad de bus nemen. Wordt hij onverwacht door 2  mannen (met geweer) aangehouden: ‘Je mag hier niet passeren!’. Hij protesteert en wordt vervolgens gearresteerd en afgevoerd naar het politiebureau, vanwege ‘idling’ (‘rondhangen’ een veel gebruikt motief om straatjongens op te pikken, maar toch niet onze brave, door-endoor-betrouwbare Bakali).  Zijn telefoon wordt ingepikt -hij kan ons dus niet bellen – en ze vragen 300.000 UGS (€ 100) om hem vrij te laten. Heeft hij natuurlijk niet. Dus houden ze hem vast. Uiteindelijk geeft hij toe dat hij 50.000 heeft maar 10.000 nodig heeft om in zijn dorp te komen. ‘Dan geef die 40.000 maar’. Om 18.00 kwam hij vrij en om 22.00 uur was hij in zijn dorp.
Zo komt de politie aan zijn ‘kerstgratificatie’.

Is trouwens in het algemeen best een vervelende gewoonte in dit land. Iedereen die je deze dagen tegenkomt vraagt:”What did you bring for my Christmas”. De parkeerwachter, de vrouwen op de markt, de jongens in de winkels, maar ook vrienden en bekenden.
Ik heb een simpel antwoord: “ I bring you a song” en dan zing ik ‘I WISH YOU A MERRY XMAS, I WISH YOU A MERRY XMAS. I WISH YOU A MERRY XMAS AND A HAPPY NEW YEAR.’

Gisteren en eergisteren zijn Waiswa en Fred gekomen om hier kerst te vieren. Morgen maar eens een echte Hollandse kerstdis opdienen, in plaats van alweer posho en bonen. Hoewel, zouden ze een cocktail met gerookte vis en kappertjes wel appreciëren?
DE BESTE WENSEN VOOR DE KERSTDAGEN.

zondag 16 december 2012


Dromen land

Was het vorige week Umeme die me dwarsboomde, deze week de internetprovider. Dan weer wel verbinding, dan weer niet, dan weer traag en dan ‘oeps’ – de verbinding is verbroken. Zit je midden in een document en dan ‘oeps’, gewoon weg. Maar je hebt de tijd en begint gewoon opnieuw.

Dat deed ook de taxateur, die we eindelijk te pakken kregen om ons ongenoegen te uiten over de opmeting van het land. Eerst deed hij daar erg laconiek over: hij had 4 meter van de weg af ‘ingepikt’, want dat waren nieuwe regels. Dat is voor de riolering, plaatsen van electriciteitspalen en allerlei nuttige dingen die in de slums wel nooit zullen komen.”Maar over 10 jaar...., Mr. William, je moet dromen hebben”. Ik vond het diefstal, maar de man lachte me uit. Dromers mogen de werkelijkheid geweld aan doen, daar bestaan ze van.
Maar aan de linkerkant van ons terrein, had hij ook 4 meter ingepikt. Vandaar dat ons terrein dus 8 meter kleiner was geworden (8 x 30 meter). Waarom, want het terrein grenst gewoon aan het land van de buurman, de man van wie we het land gekocht hebben? “Maar in de toekomst komt hier misschien een weg. Ik ben niet alleen een opmeter, maar ook een planner.” “Dus je hebt een weg gepland, op ons stuk land?” “Ja, misschien over 10 jaar”.

En toen werd ik boos en heb de man voor dief uitgescholden en gevraagd waar hij het recht vandaan haalde om over onze grond te beschikken en als hij daar een weg wilde (waarheen?) dat hij daarvoor moest betalen en dat ons centrum er dan zou staan en dat hij dan maar t.z.t. met de buurman moest onderhandelen. En dat het bovendien schandalig was dat hij deze diefstal pleegde met ons geld, want wij betalen hem! Thomas en Mr. Okello keken beschaamd naar de grond, maar soms moet je ‘dromers’ onder de kraan zetten. Met grote passen uitgezet waar, volgens mij de grens was en mijn laatste woorden: “ Als je geen dief wilt zijn, komt hier de steen! En over 10 jaar kom je maar terug met je droom over een nieuwe weg, maar dan gewoon betalen!” “ Daar heb je een punt”, zegt de man “ we moeten het nù regelen.”

Hij beloofde de volgende dag terug te komen om het nog eens precies op te meten.  Mr. Okello en ik hebben stokken in de grond gestoken waar de steen zou moeten komen. Hij vroeg nog geld voor transport voor de volgende dag en droop af. En hij kwam de volgende morgen, met zijn meetlint en de merkstenen. Die liggen nu zelfs een meter buiten de geplaatste stokken en hebben we de grond terug die ons toekomt. Gaan deze week met de aannemer kijken of het gebouw nu wel past.
Al met al drie 3 uur in de kletterende zon maar onze droom gered.

Nog even bij de jongens langs in het Home en die maken het uitstekend. Ze kijken uit naar hun uitstapje naar Sipi Falls en Philo II doet het uitstekend.


Fred, Brian, Henry at Sipi Falls

Philo en Henry

Philo en Fred












Diezelfde middag met Bakali naar een stuk grond in de buurt gaan kijken. Is erg aantrekkelijk (net om de hoek) en een groter perceel dan we nu huren. Als we het over de prijs eens worden......

Woensdagmorgen Paul naar Mpumudde gebracht en die is van daar uit met andere Paul (een Duitse vrijwilliger) én Anita én Brian, John en Fred vertrokken naar Sipi Falls – morgen bericht op de website-. Ze hebben het uitstekend naar hun zin gehad, al was het daar een stuk kouder en meer wind.

Omdat internet te traag en te onbetrouwbaar was, maar wat administratieve klussen gedaan (rekening overzichten oktober – november) en ‘rekeningen’ gemaakt voor Mukadas. Hij onderhoudt onze auto’s maar droomt van een eigen garage. Hij is zó ontzettend willend. Hij krijgt ook wat klanten, met name bedrijven, maar die betalen niet vóóraf, wat hier gebruikelijk is, maar als ze een rekening krijgen. En dan nog liefst per bank. Dus we hadden hem al 200.000 UGS geleend om een rekening te openen op de Bank en dan nu echte rekeningen1 Heb er meteen maar zo’n servicebon bijgedaan waarop je de ...kilometerbeurten kunt opschrijven. Twintig kopietjes geprint (een autootje in kleur en KISOBOKAMOTORS als logo): hij was dolgelukkig en zijn droom weer een stapje dichterbij.

En toen kwam vrijdag-dromendag 14 december: de dag waarop we NGO-certificaat en werkvergunning zouden krijgen. Josephine belde de dag te voren nog dat ze geld kwamen halen (voor transport) en dat het nù echt goed zou komen. Toen ze dus om 11 uur belde, dacht ik: bingo! Ze belde dat ze niet gegaan waren, want er was iemand in Alexs familie overleden! Dan plof je bijna, maar dromers....
Wel diezelfde middag Rosemary – een hoge dame in de NGOkringen – gebeld dat we nog maar een week een verblijfsvergunning hebben en dat we ons zorgen beginnen te maken. “You come on Monday and we arrange”. Zou het?

Paul heeft deze week deelgenomen aan een overleg met het District over de ‘opvang van straatkinderen’ en daar werd het beleid duidelijk uiteengezet. De straten van Jinja moeten schoon en de kids ‘opgeruimd’. Waar ze dan heen moeten? Ergens anders! Paul heeft duidelijk uit de doeken gedaan wat wij in het Home doen en dat kreeg van alle kanten veel bewondering. Maar wat is 4 op de honderden in de straten van Jinja? Overigens is er een 4de kandidaat voorgedragen en die komt maandag naar Makenke.

Er werd een commissie benoemd om op korte termijn met concrete adviezen te komen voor de Gemeente en het district en Paul zit in die commissie en we zijn in ieder geval blij met die erkenning.

Deze week is ook de werkgroep bij elkaar geweest om het kerstfeest voor te bereiden. Dat gaan we vieren met zo’n 40 straatkinderen en 20 bewoners van het huis voor dak- en thuislozen. Goed eten en spelletjes, een film, kadootjes en toneelstukjes en zingen. Wordt best gezellig. Waar we het van moeten betalen, weten we nog niet, want ons bestuur in Nederland heeft ons ‘de wacht aangezegd dat we teveel geld uitgeven’.

Dus twee dagen – er was stroom én internet – aan het fondswerven. Los van het feit dat veel fondsen gewoon niet reageren op verzoeken en ook telefonisch niet bereikbaar zijn, zijn veel fondsen tegenwoordig ‘online’ te benaderen. Je krijgt dan eerst een ‘quick scan’ en dan ga je beginnen aan de ‘aanvraag’. Soms strand je dan op pagina 9; ‘uw aanvraag voldoet niet aan onze criteria’ (verkeerde land, verkeerde doelgroep, verkeerde activiteit ) maar vaak is dat nog wel te omzeilen, want als je dan i.p.v. jongens ‘meiden’ in vult óf i.p.v. bouwen ‘ communitydevelopment’ kom je wel door die barrière heen. Maar hoe vertaal je een ‘droom’ in onbenullige feiten en cijfers?

Doel: een droom
Meetbaar resultaat: nat
Duurzaamheid: als dromen stopt, ga je dood
Met wie: als ik wakker wordt naast jou..
Noodzaak: als slaap
Probleemanalyse: dromen is beter dan wakker liggen
Doelgroep: de man/vrouw van mijn...
Kosten: help me er uit

De vitrine in Kringloopwinkel Actief in Boxmeer
Overigens een interessante club ontdekt: de 1% club. Kom ik zeker nog eens op terug.
Inmiddels is de kerstactie voor WILDE GANZEN gestart: zie website (morgen) en zijn de eerste duizend Euro binnen, maar 45.000 is nog ver weg: dromen hebben geen tijd, geen grens, geen haast. Slaap lekker!

EN DE VOORBEREIDINGEN VOOR HET KRUISBOOGSCHIETEN KAMPIOENSCHAP 2013 GAAN DOOR!
Droom 317.

maandag 10 december 2012


Philumeme


Lang zitten twijfelen over de titel van deze blog: Philo? Of Umeme? Overeenkomst? Ze zijn allebei ‘dood’.
In mijn vorige blog dat lieve hondje nog geprezen en verteld dat hij zich goed ontwikkelde. Deed hij ook. Maandagmorgen kwam de dierenarts om hem zijn vervolginjecties te geven. Een normale kuur voor jonge hondjes (ontwormen etc) en daaraan nog 50.000 UGS uitgegeven! Diezelfde middag meldde Fred, die zich vooral om Philo bekommerde, met tranen in zijn ogen:”Philo is dood”. Waarschijnlijk gestorven aan een virus.

De volgende morgen had hij hem begraven op het terrein. Keurig graf met een echt houten kruis. Maar toen hij die morgen een stok nodig had om de kaarsen uit de pijp te duwen, nam hij met even groot gemak het kruis van het graf. Weg symboliek.

We hebben inmiddels een nieuw hondje aangeschaft. Philo II. Nog geen foto beschikbaar.

Umeme. De naam van de compagnie die voor de elektriciteit moet zorgen. In het verleden berucht om zijn vele stroomstoringen maar ‘na de bouw van de nieuwe dam in Jinja’ is dat voorbij. En zo leek het ook en de laatste maanden zelden stroomstoringen. Tot deze week. Uitgerekend deze week. Een week waarin ik nogal wat werk had voorzien (fondsen werven, acties voorbereiden, brieven versturen). No power! En niet een uurtje, hele dagen en nachten. Om 18.00 de stroom er af en pas de volgende dag om 16.00 weer terug. Of de hele dag knipperstroom: ben je met een document bezig, ineens ‘piep’: weg. Een half uur later weer terug. Enzovoort. Om moedeloos van te worden. En als er dan stroom was, lag vaak internet er uit. Ten gevolge van een kabelbreuk in Kenya. Altijd gedacht dat dat allemaal via de satelliet ging.

Een week van veel frustratie dus en nog geen 20% kunnen doen wat gepland was. Althans op dat gebied. Dus dan maar andere dingen. Archief werk en opruimen. En koken. De mango’s rollen met kilo van de boom, dus behalve mangojam, mangosalsa, mangochutney en mangosap gemaakt en mangotaart, staat voor deze week op het programma.

Toch deze week de nieuwe rondzendbrief kunnen versturen en enkele aanvragen om snel de eerste gelden van Wilde Ganzen op onze rekening te krijgen. Want dan kunnen we met de bouw starten.....?
Als. Deze week ontdekte we dat de ‘taxateur’ ons een veel kleiner stuk land had toebedacht dan wij dachten gekocht te hebben. Hij kwam met tekeningen van het kadaster uit Entebbe en het stuk grond zag er niet alleen héél anders uit, maar was ook een stuk kleiner. Ons centrum zou er niet eens inpassen, laat staan dat we nog 8 meter overhielden. Wat we dachten en wat ook zou moeten kloppen met de koopaktes van de grond. Nog een paar uur bij de architect gezeten om het gebouw aan te passen, maar dat leverde een aanzienlijk vermindering op.

De enige manier om het probleem op te lossen, lijkt mij is ter plekke gaan kijken en opmeten en vergelijken. Maar de goede man, neemt al vanaf dinsdag zijn telefoon niet meer op! We weten niet waar hij woont en weten dus ook (nog) niet hoe we dit probleem gaan oplossen.
Woensdag hebben we de verjaardag van Castor en Polla gevierd. “Lang zullen ze leven’, in de morgen en een dikke kluif (meegenomen uit Nederland) in de middag. Een feest om te zien hoe ze daar van genieten en ook de onderlinge rivaliteit. Het zijn flinke botten en Polla krijgt ze dan niet kapot. Dat laat hij Castor doen en dan pikt hij dat bot weer in. Als Castor met het andere bot weer ‘verder’ is, eigent hij zich dat weer toe. Een leuk spel dat al dagen duurt. Ze zijn nu 5 en we hopen er nog lang plezier van te hebben. Verder is die Sinterklaasdag wel rustig verlopen.

Het Sinterklaaskadootje die dag? Nog geen NGO-certificaat! Ondanks dat de secretaris ‘persoonlijk had gezien’ wat we deden, moet het toch weer in een of andere commissie. De 14de december! MAAR/EN dan zouden we wel ook meteen die dag onze werkvergunning krijgen. ’Zij die geloven, haasten niet.’

Donderdag naar Kampala en Entebbe. In Kampala om eens te kijken bij een ‘centrum voor creatieve mensen’ (gerund door een Nederlandse) en eens te kijken of we daar ook onze kaarsen kwijt kunnen en mogelijk schilderijen van Paul. Dat eerste lukte, voor het tweede verwees ze ons naar de ernaast gelegen galerie. De manager was er niet, maar Paul mag wat fotomateriaal van zijn werk opsturen. Wie weet.

Die middag naar Willemien en Maarten in Entebbe en daar een koffer met 15 kilo ‘kerstspulletjes’ afgeleverd, die een nichtje van Maarten ondertussen heeft meegenomen naar Nederland. Als alles verkocht wordt, levert dat (met de premies van Wilde Ganzen) ruim € 1000 op. De moeite waard toch. En altijd leuk Maarten en Willemien even te zien. Op de terugweg boodschappen gedaan in Kampala en we waren om 7 uur ’s avonds weer thuis. Umeme dood! Maar bij de zonneenergielampen kun je prima kaarten. Paul verslagen; hij zint op revanche!

Als vervolg op onze ‘dromen’ over de toekomst, zijn we toch weer eens gaan kijken naar een stukje land. In de buurt of in ieder geval in de buurt van Jinja. De speurtocht heeft nog niets opgeleverd. ‘Dromers hebben geen haast, dat krijgen ze pas bij het wakker worden’ (citaat van mezelf).



Verder deze week ‘druk’ geweest met safari’s regelen. Paul gaat deze week met de jongens naar Sipi Fall en ik organiseer een 10-daagse trip voor vrijwilligers die eind deze maand hier komen. Leuk om te doen maar de stroomstoringen, zijn niet echt behulpzaam. Heeft echter ook z’n voordelen, want ‘noodgedwongen’ die zaterdag heerlijk in de tuin, in de zon gezeten met een goed boek. Ben aan ‘Vrijheid’ begonnen, van Jonathan Franzen, die een prachtig tijdsbeeld schets van de tijd waarin we leven – althans in Amerika.
Gisteren (zondag) een regenachtige dag. Maar mét stroom: die 20% dus gehaald en verder wat gelummeld. Uit eten bij Gaby, op 500 meter, een mooie plek aan het meer en ’s avonds nog tijd om een filmpje te kijken (Morse) en daarna nog kaarten: Paul won!

maandag 3 december 2012


Ze gaan vliegen

Aangezien ik de afgelopen dagen bijna fulltime achter de laptop heb gezeten, had ik me voorgenomen dat zondag niet te doen. Dus geen blog op zondag. De hele dag lekker in de keuken doorgebracht met brood bakken, mango-uit eigen tuin-jam maken en uitgebreid koken. ’s Avonds gezellig een filmpje gekeken.

Dat vele laptop werk kwam door de reactie van WILDE GANZEN. Want nu komt het er ook echt op aan en moeten er keuzes gemaakt worden. Ons bestuur in Nederland – dat uiteindelijk verantwoordelijk is - had nogal wat vragen en twijfels en daar is uitvoerig over gecorrespondeerd. Ook het projectplan moest bijgesteld worden, want dat moet de basis gaan leggen voor de verdere fondswerving. Voorlopig is nu alles achter de rug en kunnen we aan de slag, zodat de wilde (en tamme) ganzen ook echt de lucht in kunnen. Deze week komt er een nieuwe nieuwsbrief en dan is iedereen weer op de hoogte. We hopen met een actieve berichtgeving op de website iedereen zo veel mogelijk te informeren, ook met foto’s.

Aanverwant aan de acties, is Paul ook thuis druk geweest om de kaarsen in te pakken, die de jongens gemaakt hebben en heb ik in de stad nog wat kerstinkopen gedaan. Deze week moet dat koffertje naar Entebbe en dan zijn de spulletjes zondag in Nederland.

 












Het grote nieuws kwam deze week uit het Home in Makenke. Eindelijk het bewonersteam compleet. Nog wat nieuwe stoelen en een tafel gekocht. De jongens gemotiveerd aan het kaarsen maken en aan het werk in de tuin. Fred doet het goed in de groep en Philo ontwikkelt zich tot een echte waakhond. Maar woensdag was opeens Salim de hort op. Ze mogen zonder verlof niet van het terrein, dus navragen. Dat duurde niet lang, want al snel kwam de buurvrouw vertellen dat hij ‘making love’ was aangetroffen op het pleintje voor de crèche. Tot groot vermaak van de omstaanders!

Paul er heen en bij onderzoek in zijn kamer werd damesondergoed aangetroffen en bleek hij ook daar meiden te ontvangen. Met een doodsbange Fred in het bed onder hem en hij bleek de andere jongens behoorlijk onder druk gezet te hebben. Hij is onmiddellijk verwijderd.

Normaal gesproken, moet je ex-straatjongeren meerdere kansen geven. Het leven op straat is zo volstrekt anders dan leven in een structuur, maar dit gedrag is onacceptabel. Temeer daar het ‘de naam’ van het huis behoorlijk kan aantasten. We wachten nu op een nieuwe voordracht van een collega-organisatie en dan maar weer opnieuw beginnen. Hoort er bij. En we hebben in het bestuur dan ook uitvoerig gepraat over betere controle en de rol van de matron, want die moet toch wel iets gehoord of gemerkt hebben? Wellicht ook geïntimideerd?

Natuurlijk hebben we in het bestuur weer uitvoerig gepraat over ....de NGO.

Die ochtend (vrijdag) terwijl Paul en ik bij de ‘afsluiting van het academisch jaar’ van de crèche in Soweto zaten, kreeg Josephine (onze secretaresse) een telefoontje van de NGO-secretaris. Hij was in Jinja en ‘kwam ons kantoor bezoeken’. In overleg met Thomas besloten dat hij hem dan maar op St. Matia Mulumba moest ontvangen, waar we doorgaans vergaderen. Hij bleek uiterst gewillig en verzekerde de aanwezige bestuursleden dat dit de laatste stap was. Hij kon toch niet een certificaat afgeven ‘zonder zich er persoonlijk van de op de hoogte gesteld te hebben dat we ook echt bestonden’. En dat had hij nu gezien (‘graag reiskosten vergoeding’) en dan komt deze week het certificaat. Dat hebben we meer gehoord!

In dezelfde bestuursvergadering overleg gevoerd met de aannemer en we hebben nu de definitieve cijfers voor de bouw van de eerste fase: 160.000.000 Ugs en met aanvullende kosten (elektriciteit etc.) zou dat neerkomen op zo’n € 64.000. Onvoorstelbaar dat je daar zo’n compleet centrum voor kunt bouwen. Maar het blijft een hoop geld.


Die vrijdag dus in Soweto, waar de zusters zeer efficiënt een afsluitende ceremonie hadden georganiseerd. Zonder al te veel poespas. Slechts één ‘guest of honor’ (ikke) en aandoenlijke dansjes en speeches van de kinderen. ‘KisoBOKa’ werd de hemel in geprezen, ook door de ouders, en we hebben er best van genoten. Wel vermoeiend zo’n ceremonie. En dan ’s middags nog die bestuursvergadering.














Zaterdag heeft Paul enkele jongens naar hun dorpen gebracht waar ze een groot deel van de vakantie doorbrengen. Ik heb me met stukken schrijven zoet gehouden.

En dingen uitzoeken en nagaan en websites raadplegen – als er stroom en verbinding is – en nadenken over de toekomst. Als de NGO-erkenning deze week komt, hebben we nog 2 weken om de werkvergunning te krijgen. Die hebben we voor 3 jaar aangevraagd. Dan moet het Centrum er staan en zich zelf kunnen bedruipen. Dan terug naar Nederland? Of toch..... vlieg met me mee naar de regenboog?!

zondag 25 november 2012


HET KOMT GOEDERAANVASTWELNOGEFFENIET

De NGO? Dinsdag liet Josephine ons weten dat het certificaat was toegekend! Goed nieuws dus, maar de man die de handtekening moet zetten, is op dienstreis naar het buitenland. Hoelang? ‘We don’t know’. Dus nog even wachten tot we het begeerde papier in handen hebben. Het komt er aan.

De bouwvergunning ook, maar nu schijnen er weer vragen te zijn of die nu afgegeven moet worden aan de CBO óf aan de NGO. Zolang we dat laatste nog niet zijn, lijkt het me logisch hem gewoon te geven aan de CBO (die hem ook aangevraagd heeft). Maar de logica van de logica in dit land, heb ik al lang opgegeven, Het komt vast goed.

De brief van WILDE GANZEN is er inmiddels wel. Een geweldige opsteker, al moeten we nu nog wel de € 45.000 bij elkaar zien te krijgen. Het bestuur in Nederland zal de komende week een actieplan opstellen en dan kunnen de acties beginnen. We hebben er alle vertrouwen in. We hebben 1 jaar de tijd en het belangrijkste is nu dat het eerste geld snel beschikbaar komt, zodat we de bouw kunnen starten. Over de acties, hoor je vast meer.

De twee aannemers hebben met elkaar gepraat en zijn overeengekomen de klus samen te klaren. Robert-Jan, onze vriend uit Kampala wordt hoofdaannemer en Charles (uit Jinja) wordt onderaannemer. Ook voor ons een gunstige constructie want dan hebben we maar met één verantwoordelijke te maken en de rest zoeken ze maar uit. De Gemeente heeft toegezegd aan de weg te gaan werken. Eerst moeten alle omwonenden (ook wij) een verklaring afgeven dat ze 4 meter ‘afstaan’, want de wegenbouwer heeft bij een eerdere klus nogal wat claims aan zijn broek gekregen dat er ‘bananenbomen waren omgeduwd, de mais beschadigd was, de koffiestruiken vernield...’. Kan dus nog even duren, maar het komt.

Maandag was er paniek in de tent, want John – een van de ex-straatjongens die in de 6de klas van de Lagere School  zit – was verdwenen. Hij was nog wel bij ons Home in Makenke gesignaleerd, maar verder geen spoor. Naspeuring leverde op dat hij inderdaad in Makenke was geweest en verteld had dat hij weer ‘behekst’ was. Heeft hij 2 jaar geleden ook al eens last van gehad – hij krijgt dan een enorme fysieke kracht – en we hebben er al eens een pastor bijgehaald om de duivel uit te drijven. Nu weer? Of was het gewoon examenangst? Dinsdag begonnen de examens en hij staat er niet best voor. We hebben hem weer gevonden en hij heeft aan de examens deelgenomen. Het resultaat moet nog komen.

Fred uit Entebbe is uiteindelijk wel gekomen. De tandpijn was over en woensdag heeft zijn moeder hem in Jinja afgeleverd. Hij is pas 13 en hij moet nu zijn plekje vinden in de groep. Die is deze week begonnen met kaarsen maken (één van de acties) die snel naar Nederland moeten. We hebben ze een premie van 500 UGS (15ct) per kaars beloofd, waarmee ze extra dingen voor het huis mogen kopen. Ze gaan nu sparen voor een radio. Het bewonersteam van het Home is nu compleet en dat betekent dat er ook wat meer groepsactiviteiten kunnen worden ontwikkeld en wat meer structuur wordt aangebracht. Paul en Anita zijn daar volop mee bezig.




                                                                           Paul en Philo







kaarsen gieten
 spelletjes - links vooraan Fred

 Zij hebben deze week ook een vergadering gehad met alle wijk-verantwoordelijken om het ‘sociaal onderzoek’ voor te bereiden. Daar was veel lof voor en we hopen het onderzoek de volgende week te starten. Eerst nog een fiets kopen voor de stagiaire, die het onderzoek gaat ondersteunen.

In de wijk waar het onderzoek gaat starten (Kimasa) is deze week nog een jongen doodgeslagen. Hij heeft diverse diefstallen gepleegd en is nu dus gesnapt. Ter plekke in elkaar geslagen. ‘Komt er weer rust in de wijk’. Ook een niet te snappen logica, maar hier overal dagelijkse praktijk.

Vrijdag was diploma-uitreiking bij Alba. Een plechtige functie, waar de bisschop en een Kamerlid bij aanwezig waren en veel andere ‘hoge’ gasten, dus ook wij. Altijd een feest, met een voortreffelijke lunch. We hoefden nu niet op de kwaliteit en de bediening te letten en derhalve extra genoten. Ik mocht de diploma’s van de computercursus uitdelen. Overigens deze week 47 diploma’s ondertekent en het gaat met de cursussen uitstekend.













Verder deze week wat huishoudelijke klussen gedaan o.a. de gordijnen weer van haken voorzien en ophangen. Een heel gepuzzel om de juiste lengtes bij elkaar te krijgen. En met Mirabu weer wat nieuwe recepten uitgeprobeerd. Toen ik, eerder deze week, met haar boodschappen ging doen, hebben we anderhalve uur over gedaan om de stad te bereiken. Ze waren aan de weg over de brug aan het werk. Daar kun je nu weer overheen, zonder angst in een kuil te blijven steken. De moeite van het wachten waard.


De vakanties zijn begonnen. Waiswa en Bashir zijn die hier gestart en Bashir woont de komende weken weer bij Bakali (zijn grote broer) bij ons op het terrein. Extra hulp in de tuin en dat is gunstig. Overigens, toen Bakali onze nieuwe bel voor het eerst hoorde, vroeg hij: “Time for prayers?” Anderen hebben de bel nog niet ontdekt en bellen ons met hun telefoon terwijl ze voor de (gesloten) poort staan. Went wel, komt wel.

Deze week ook de eerste plannen gemaakt voor de kerst. Die willen we – zoals we eerder deden – met de straatjongens vieren. Vele vragen er al het hele jaar naar en we kunnen dat verzoek niet laten liggen. We gaan het nu vieren, samen met de ‘thuislozen’ van Mpumedde. Een hele uitdaging er voor zo’n 50 man een feest van te maken.

Vanmiddag bij Dirk (onze Belgische vriend) op bezoek geweest. Dineke was er ook. Net terug uit Nederland en die had voor Paul nieuwe crocs meegenomen. Mooie zwarte, zodat hij die roze nu aan mij heeft overgedragen. Draag ze uitsluitend binnenshuis!
Er is weer veel tumult over de ‘homowet’ die de komende weken in het parlement komt. Uitsluitend protesten uit het buitenland kunnen de aanname van die wet voorkomen, want voor het overgrote deel van de bevolking is het duidelijk: het past niet in onze cultuur, het is duivels en de doodstraf is gewenst (voor seks met minderjarigen). We hebben er niet echt ‘last’ van maar het is wel erg onplezierig de reacties van de mensen om je heen te moeten aanhoren. Net doen alsof, het komt wel goed.



zondag 18 november 2012


STEP BY STEP


Deze week – eindelijk – de website bijgewerkt. Er moesten nog een paar ‘rubrieken’ worden aangepast (aan het werkplan 2013) en nog de nodige foto’s worden uitgezocht. Dat is nu allemaal gebeurd en de finale zal zijn de aanpassing van de ‘Homepage’ met het goede nieuws dat we NGO zijn geworden. Maar wanneer?

Ze hadden ons beloofd de 16de , want dan zou het bestuur van de Nationale Board vergaderen. De man die ons zou berichten was de hele dag ‘niet availible’. Dus reizen Josephine en Alex morgen (maandag) maar weer naar Kampala. En Josephine (onze secretaresse) heeft me beloofd dat ‘ze niet zonder certificaat terug komt’. Dan zou dus deze week de website afgerond kunnen worden. Met honderden nieuwe foto’s en veel nieuwe informatie. We hopen dat er dan ook een Engelse versie komt.
En ook een ‘balans-meter’ van Wilde Ganzen, maar ook die hebben nog steeds geen definitieve bevestiging gestuurd en voorwaarden, etc. Maar stapje voor stapje.

Zo dachten we deze week de bouwvergunning t krijgen. Weer wat smeergeld betaald, maar hij zou er woensdag zijn. De man kwam ter plekke kijken en ontdekte...dat de tekening van de architect  in de breedte 7 cm en in de lengte 9 cm af week van de door de ‘landmeter’ opgegeven mate. Hij kon dus de bouwvergunning niet afgeven! We moeten terug naar de architect die de bouwtekening moet aanpassen. Is ws. een paar drukjes op de computer, maar zij weigerde omdat ze de officiele papieren van de landmeter dan ook wel wilde zien! Die goede man is de hele week al ‘niet availible’ want we hebben zijn papieren ook nodig om het eigendoms recht te krijgen. Dus als we hem te pakken krijgen, vangen we twee vliegen in één klap. Weer een stapje dichterbij.

De grote stap kwam vrijdag. We hadden een bouwvergadering gepland met beide aannemers, die een offerte hadden uitgebracht. Offertes met aanzienlijk verschillen. Zo vraagt de een 20.000.000 UGS arbeidsloon, de ander 30.000.000 en dat is dan nog excl. lunch en accommodatie voor de 4-5 maanden dat de bouw gaat duren. Maar ook aanzienlijke verschillen in de benodigde materialen en ik heb er een halve dag op zitten broeden, wat ter vergadering werd uitgelegd als ‘appels met peren’ vergelijken. En dat zou dan vooral met kwaliteit te maken hebben. Niet helemaal te snappen als de een voor een muur 25 kg cement nodig heeft en de ander 75.    
Een moeilijke keus want het is toch een heel project – ook voor hen. En een gebouw met de nodige uitdagingen. Daarbij is de ene aannemer goed bekend in Jinja en de ander komt uit Kampala en heeft nog niet zoveel ervaring.

Uiteindelijk voorgesteld dat ze het ‘samen’ zouden doen, gebruik makend van elkaars kwaliteiten en ervaring. Met op papier goede afspraken wie voor welk deel verantwoordelijk is en waar ze elkaar kunnen inschakelen. Daarmee zijn ze accord gegaan en ze hebben nu een week de tijd met een gezamenlijke begroting te komen, een pan van aanpak én een tijdsplan. Toch weer een stap verder.
Dat vond ook het CBO-bestuur die middag, dat tevens instemde met ons plan een huisje voor vrijwilligers te bouwen en we aan nu proberen dat óf in de aanvraag van Wilde Ganzen in te passen óf een nieuw fonds te vinden.

Wat nog niet zo simpel is, want van de 4 reeds aangeschreven fondsen (al in september) heeft er nog niet één gereageerd. Niet met een ontvangst bevestiging (we hebben alleen nog maar een vraag gesteld over de procedure en een optie voor een onderdeel van de begroting), niet met een toezegging of een afwijzing. Gewoon helemaal niets. Erg frustrerend. En wij ons maar ‘druk’ maken dat het hier zo lang duurt. Hier krijg je in ieder geval nog een bericht: niet availible. Daar kun je wat mee!

Donderdag heerlijk geluncht bij Alba, onze Italiaanse vriendin, die een catering opleiding heeft. Paul en ik (en deze keer ook Anita) genieten al jaren het genoegen de eindexamens te mogen beoordelen. De leerlingen zetten natuurlijk hun beste beentje voor en je moet niet alleen letten op de kwaliteit, aar ook of ze van links of rechts bedienen. De vorken op de goede plek leggen, je aankijken, lachen en weten wat ze op tafel zetten. Altijd een genoegen en komende week is de diploma uitreiking, ook weer met een goede lunch!
Toch kan ze niet op tegen onze ‘eigen keuken’ – als je dat zegt komen alle Italiaanse scheldwoorden uit het kleine vrouwtje, waarbij ‘opschepper’ nog het braafste is. Het is echter wel zo en toen we vrijdag een hele dag vergaderingen hadden, had Mirabu een uitstekende maaltijd gekookt, die zeker niet onder deed voor de studenten van Alba. Niet zeggen!

Paul heeft deze week en het weekend veel in de tuin gewerkt. Met het regenseizoen, groeit het tegen de klippen op en de ‘nieuwe’ zaadjes van Anita doen het uitstekend en we zijn erg benieuwd naar de eindproducten. Eindelijk komt ook de aardbeien oogst op gang en nog even en ‘aardbeientaart’ staat op het menu.
Zelf heb ik me bezig gehouden met het wassen van de gordijnen en ze opnieuw laten stikken, want er zaten vreselijke dubbele plooien in. Waar let een mens op. Het is nog niet helemaal oké; we doen het ermee.
En sinds gisteren hebben we een heuse bel! Het is al vaker voorgekomen dat óf iemand vergeefs aan de poort stond óf er opeens iemand naast me in de kamer stond. De bel moet bezoekers behoorlijk aankondigen. Of we veel belletrekkertjes krijgen? Daar gaan we Castor en Polla op trainen.

lief he?

lief he?


De nieuwe bewoners in Makenke doen het goed en Paul (en Anita) heeft deze week een lange wandeling met ze gemaakt. Ter voorbereiding op et tekenen van hun ‘levensweg’ en de onderlinge verhoudingen zijn (weer) goed. Vandaag zou de laatste deelnemer komen: Fred uit Entebbe. Op het laatste moment belde zijn moeder af: Fred had tandpijn. Afwachten of hij de stap durft te zetten.

Verder zijn we bezig geweest onderdak te vinden voor het jongste broertje van Mukadas -al jaren lang in ons studiefonds en onze trouwe automechanicus – die is ‘weggejaagd’ van St. Mugaga (het weeshuis, dat vroeger onze buren waren. Het manneke is pas 13. Net als Mukadas wees, maar hij heeft de lagere school af en moet nu gewoon weg! Terwijl er in de constitutie allerlei regels staan voor verdere rehabilitatie en opvang, maar daar is geen geld meer voor. Dus, Mukadas, kom hem maar ophalen. Die heeft hem braaf in huis genomen, wat natuurlijk geen oplssing is. Zeker niet nu hij op het punt staat een baan te krijgen bij een grote garage in Kampala. Die zou hij dan moeten laten schieten. We zoeken het uit.
De komende week gaan ook de andere jongens op vakantie. De grote vakantie komt er aan. Die gaat duren tot half februari! Drie maanden. Ook voor ‘onze’ jongens, hebben we nog niet alle plannen rond. Want niemand wil 3 maanden ‘terug naar de villages’, wonen bij een oude grootmoeder of tante, waar niets te eten en te doen is.

Deze week het boek ‘De stemmen van de Pamano’ uitgelezen. Blij dat ik het uit heb. Nog niet aan een nieuw boek begonnen. Er liggen nog een aar ‘zware’ pillen. We hebben weer een paar aardige detectives van de BBC bekeken (Judge John Reed en Inspector Morse en een paar oudere speelfilms. Heerlijk als het buiten regent....

maandag 12 november 2012


Wilde Ganzen

Niet de naam van een nieuw gerecht, als konijn met asperges. Maar het goede bericht dat ons deze week bereikte dat ‘Wilde Ganzen’ ons project in Kimasa heeft goedgekeurd. We hebben er maanden op gewacht, maar nu is het goede nieuws binnen. Dat betekent dat we kunnen gaan bouwen. We wachten nog even de precieze voorwaarden af, maar de goedkeuring betekent dat zij een opslag geven van 60% op onze eigen fondswerving. De moeite waard dus! De komende tijd zullen we dus nogal wat actie moeten voeren om het nodige geld bij elkaar te krijgen én naamsbekendheid te geven aan Wilde Ganzen, want die moeten tenslotte ook hun geld ergens vandaan halen. Maar we zijn er erg blij mee en we kunnen deze week dus wel als FEESTWEEK betitelen.

Eigenlijk was dat ook het belangrijkste nieuws van deze week, want er is niet iets bijzonders gebeurd. Of de vondst van 2 slangen? Een kleine groene, die vervolgens door Anita zorgvuldig is ontleed, gezouten, gedroogd, gespannen en waarvan ze een armbandje gemaakt heeft. De ander was minder fraai van kleur en die is dus gewoon begraven. Slangen horen bij het regenseizoen en we zij  erg blij dat met name Polla er een neus voor heeft, maar ze raakt ze niet aan. Dat doet – meestal – Bakali, die ze trefzeker onthoofd.

Verder kwam er een nieuwe bewoner in Makenke (zie website), heb ik in Soweto de eerste aflossing van de lening opgehaald en is Anita verhuisd naar Mpumedde (zi website). Meestal verblijven nieuwe vrijwilligers een week bij ons in huis. Om te acclimatiseren en te ‘landen’ en we maken ze dan wat weg-wijs in de projecten en in de Afrikaanse cultuur. Ze wennen wat aan het klimaat en de gewoontes en het is ook voor ons een goede kans wat nader kennis te maken. We bereiden ze voor op een zelfstandig bestaan in een van de projecten en treffen samen de voorbereidingen daar op.

Anita woont nu in Mpumedde, waar eerder vrijwilligers van ons woonden. Op een afgesloten compound, naast een soort ‘gastgezin’ die haar met raad en daad bijstaan. Het is op loopafstand van haar ‘werk’ in Makenke (10 minuten lopen) waar ze vooral met de ex-straatjongens aan de slag gaat.
Het is altijd leuk nieuwe mensen in huis te hebben, hun verhalen te horen en hun gewoontes te zien. Samen dingen te doen (sjoelen, dammen). Maar het is ook lekker om daarna weer met z’n tweetjes te zijn en weer de dagelijkse, eigen gewoontes op te pakken.

We schrokken deze week even toen een man in uniform dreigde de electriciteitspaal in te klimmen om onze stroomvoorziening af te sluiten. We zouden niet betaald hebben (wat klopte) en hij beschuldigde ons van ‘slecht gedrag’ (wat niet waar was, want we hebben al maanden geen rekening gezien). De oorzaak daarvan zouden Castor en Polla zijn! De man van de rekening is erg bang voor honden en durft dus de rekening niet af te leveren. Dat’s dan hun probleem, zou ik zeggen en we dreigden dat als hij de mast in durfde te gaan, wij Castor en Polla onder aan de mast zouden stationeren en dat hij niet moest denken dat hij nog uit die paal zou komen. De goede man, begon helemaal te trillen en nam genoegen met mijn belofte dat ik de dag daarna de rekening zou betalen. Dat gedaan hebbende, moest ik vast stellen dat ze toch 11.800 UGS ‘disconnection fee’ in rekening hadden gebracht. Waarschijnlijk heeft de man zijn angst voor zijn baas niet willen toegeven. Voor die 4 Euro, hij de lol!

We moesten deze week allebei bewijzen dat we ‘nog in leven zijn’; ik voor mijn pensioen, Paul voor een verzekering die vrij komt. Dan moet je dus naar het gemeentehuis in Jinja, naar de ‘Town Klerck’, maar die is er niet. “Is hij er morgen”? “My be”. “Wanneer is hij er dan wel?” “We dont know”. “Kunnen we een afspraak maken?” “Ja maar de komende week is hij er niet!”
We hebben toen maar besloten naar het Gemeentehuis van Njeru te gaan (waar we ook eigenlijk wonen – aan deze kant van de Nijl) en daar was het in een paar minuten gepiept.

Deze week de definitieve aanmelding ontvangen van weer 2 vrijwilligers die van de zomer willen komen en daarmee loopt de periode van de zomervakantie aardig vol. We gaan nu de mogelijkheid onderzoeken op het terrein van het centrum een huisje voor vrijwilligers te bouwen. Paul en Bakali hebben samen een ontwerpje gemaakt en deze week een begroting opgesteld. Zo’n huisje – met 2 twee-persoonsslaapkamers, keuken-woonkamer, douche-wc en veranda, zou zo’n € 5.000 kosten. We gaan het bestuur vragen het vóór te financieren en dan met de huuropbrengst van de vrijwilligers het bedrag af te betalen.

As. vrijdag hebben we een gesprek met beide aannemers die een offerte hebben uitgebracht voor het KisoBOKa Centrum en dan willen we dat plan meteen ook bespreken. Wie weet.

Al vorige week, ben ik met Mirabu gestart met de ‘Afrikaanse keuken’ naar een Kenyaans receptenboek. 
Leuk om te doen en ik leer weer een hoop nieuwe recepten. Maar het is best ingewikkeld omdat toch een hoop ingrediënten niet hier te krijgen zijn en de brouwsels – vindt ook Mirabu – best omslachtig zijn. Ze wilde daarnaast ook iets met ‘gebak’ doen, dus zijn we deze week gestart met het maken van koekjes. Erg leuk en succesvol. Omdat we zondag jl. een ‘party’ hadden bij father Picavet, heb ik zaterdag een derde variant op ‘ons’ koekje gemaakt (met cacao en kokos) en dat was erg lekker. Omdat Willemien en Maarten kwamen lunchen ook een brood gebakken en een heerlijke tonijntaart. Ontspannen en lekker!

koekjes,brood, tonijntaart uit de 'Afrikaanse keuken'















Father Picavet – een goede vriend van ons, bij wie we ook af-en-toe ‘kerken’, had ons uitgenodigd voor een ‘Thea-party’, op zijn buitenverblijf in Buyala, waar hij een prachtig huis heeft aan de Nijl en een enorm bos heeft aangelegd. Behalve thee, wilde hij de gasten ook uitnodigen op een potje ‘kruisboog-schieten’. Dus heeft Paul – de fanatiekeling – een lokale boog gekocht om te oefenen. Niemand meer veilig op het terrein en toen ook Anita zich ermee ging bemoeien, ook niet meer op straat, want die schoot de pijlen (bamboe met best scherpe punt) gewoon de muur over.
Er hlemaal klaar voor - let op de handschoen!

vlnr; de 'lokale winnaar', Gerard Picavet, Maarten en Paul
Het heeft niet zoveel uitgehaald, want op zondag – de dag van de party en de ‘wedstrijd – wonnen de ‘lokale jongens’ royaal en zelfs de score van het dames team was hoger dan van onze ervaren schutters. Zelf heb ik me bezig gehouden met pijlen oprapen, want ik had mijn duim lelijk verwond met het open maken van een blik. Je kunt niet alles hebben. Het was een gezellige middag en na afloop met Willemien en Maarten, die bleven slapen, en Anita, gezellig ge-Chineest en gekaart (wéér verloren).

















Deze week de opzet gemaakt voor een ‘sociaal onderzoek’ dat we in Kimasa willen gaan houden (zie website) en ook wat huishoudelijke klusjes geklaard o.a. de kussens gewassen. Tot groot genoegen van Castor en Polla. Die onmiddellijk weer bezit namen van hun eigendom. Volgende week, de gordijnen.
En wellicht het NGO-certificaat. Het gaat goed, beter en het beste komt nog. ‘Zij die geloven, haasten niet’, ergens in Jesaja, geloof ik.....

'Dit is de mijne' (Castor)
'Eerst effe ruiken' (Polla)
PS: Zondag dus geen blog omdat Willemien en Maarten (en Anita) er waren. Maandag alles klaar (ook de 4 berichten op de website) en toen bleek mijn ‘internet-tegoed’ op. Je koopt hier voor 3 maanden 3 GB en als het op s – of de termijn over – sluiten ze je af. Dus eerst weer naar de stad, betalen, en dan kun e weer verder: ‘Haast je niet, maar geloof het maar’, zeker niet Jesaja.....

zondag 4 november 2012


Verstoring

Iedereen kijkt er naar uit en wacht er op: het regenseizoen. De fikse buien die over het land worden uitgestrooid en zorgen voor nieuwe groei. Maar tegelijkertijd verstoren die buien het normale dagelijkse leven. Als het ’s morgens regent, komt niemand zijn huis of hut uit en op school verschijnen nauwelijks leraren of leerlingen. Kantoren blijven leeg en ook de straten. Iedereen vindt het normaal dat je wacht tot de regen voorbij is en het is een belangrijke reden om afspraken af te zeggen:”The rain is disturbing me”.

Ook Paul werd door de regen verstoord. In Makenke kwam hij vast te zitten, omdat hij de versnelling niet in de 4WD kreeg. Met wat heen en weer duwen, lukte het tenslotte wel, maar hij heeft zich daar de hele week niet meer laten zien. De afspraak met Brian, een nieuwe kandidaat voor het huisje, werd afgezegd en het schoonmaken van het bouwterrein gestaakt. Gelukkig, had hij die maandag nog een bankstel voor de jongens kunnen afleveren en zo krijgt hun huiskamer echt het aanzicht van een verblijf voor het ‘gezin’. Er is nu nog één plek vrij, maar die houden we open voor Fred uit Entebbe, die beloofd heeft te komen als zijn examens voorbij zijn.

We zijn daar erg blij mee omdat je dan ook echt een programma kunt opzetten en veel meer dingen met hen kunt organiseren. De organisaties die al maanden geleden jongens zouden voordragen, minder blij. Nú komen ze en vissen ze achter het net.

Deze week de NGO geregeld? Mooi niet. We hadden verwacht dat we maandag het certificaat zouden krijgen. Niet dus. De papieren zijn nu 100% goedgekeurd (eindelijk) maar nu moet toch het bestuur formeel het certificaat verstrekken. “Een formaliteit”, zei de boef en op 16 november zou het papier er zijn. Eerst zien en dan geloven, maar voorlopig even van dat stuk huiswerk bevrijd.

Zijn deze week de Wilde Ganzen uitgevlogen? Wellicht wel. Maar nog niet onze kant op. De vertragingen en verstoringen, lijken elkaar in evenwicht te houden en wij schommelen daar wat tussendoor.

Woensdag naar Entebbe. We hadden geluk in Kampala en waren snel de stad door, zodat we tijdig bij Willemien en Maarten arriveerden. Weer bijgekletst, goed gegeten en gedronken en ‘geduizend’ en weer verloren! Terwijl wij hen toch het spel geleerd hebben. Volgende keer gaan we de opstelling veranderen.
Donderdag vroeg op want Anita zou al om 06.50 uur op het vliegveld aankomen. Ze was er zelfs al eerder. Via Dubai uit Kroatie en dus al de nodige uren onderweg. Ze heeft een paar jaar in Nederland gewoond – waar ze over ons gelezen had – en ze blijft 3 maanden. Ze gaat zich met de jongens in Makenke bezighouden en we hopen dat ze wat onderzoek kan doen in de wijk. De eerste week verblijft ze bij ons en doen we de gebruikelijke dingen: een orienterend bezoek aan de stad, de Citytour, de wandeling door het dorp en bezoek aan de bronnen van de Nijl, koffie bij ‘Flavours’ (zie foto) – en sjoelen! Bezoek aan het project en een kijkje in het huisje waar ze gaat wonen in Mpumedde. Maar eerst maandag nog naar Soweto.
Ze viel met haar neus in de boter, want vrijdag heeft het bijna de hele dag geregend. Zeer ongebruikelijk. Zelfs Mirabu verscheen niet op haar werk.



De grond is er echter mooi zacht van geworden. Anita heeft nieuwe zaden uit Kroatie meegenomen en we zijn benieuwd of die het hier gaan doen.Overigens groeien de asperges nog prima en voor het eerst zitten de aardbeienstruiken volop onder de bloemen.
Door de regen – en geen stroom – ook tussen door nog wat gelezen. Een prachtig boek over het Spaans verzet onder Franco (‘De stemmen van de Pamano’ van Jaume Cabre) maar soms is de schrijftaal wat taai. Maar een ongelofelijk (liefdes)verhaal.

Het hoogtepunt van de week was gisteren, zaterdagavond. Eindelijk hadden we deze week de DVD opgehaald die al een maand terug uit Nederland was meegenomen: HET SLOT VAN DE SPIRITIJNEN. Een geweldige documentaire over het vertrek van de Paters en Broeders van de H.Geest uit Kasteel Gemert. Tegelijkertijd een getuigenis van het leven van de paters en broeders in Afrika. Indrukwekkende levensverhalen en prachtige opnames van het kasteel. Jammer dat het ‘Wereldfestival’ er niet in zat. Maar echt genoten, met name omdat je 90% van de ‘hoofdrolspelers’ persoonlijk kent en hun verhalen herkenbaar zijn. Ontroerend en aan het slot echt gehuild.

zondag 28 oktober 2012


Feestweek maar….

Het zou een feestweek moeten worden en dat werd het ook, maar…niet voor ons. Wel voor ‘onze’ Fred. Vrijdag was zijn ‘afscheidsparty’ en viert zijn groep dat ze hun 2-jarige beroepsopleiding afsluiten met een certificaat. Rare gewoonte dat al te vieren, terwijl de komende weken de examens nog moeten plaats vinden en niemand eigenlijk zeker is of hij/zij wel slaagt.

Rare gewoonte ook om dat te vieren alsof  ze aan de Universiteit zijn afgestudeerd. Compleet met ‘gown’ (toga) en een hoop bombarie. Maar het was een feest. Veel speeches, sketches en optredens (playbacken is hier favoriet) en dansen. En Fred zat eigenlijk wel bij elk optredend groepje en had nog een paar solo optredens. Die moet de dagen ervoor genoten hebben en dat deed hij die dag zeker.De anderen ook overigens, want ze tutten zich op voor dit soort feestjes en het zijn ware verkleedpartijen. Ze zijn 3-4 keer in andere kleding te zien -Fred zelfs 5 keer en ze genieten er volop van !


Paul, Fred en Willem

 Fred in zijn derde out-fit

Natuurlijk een speeche


Ook wij hebben er van genoten. Met name als je bedenkt dat hij 3 jaar geleden nog op straat zwierf en een ontzettend timide manneke was. Klein van stuk, maar ook nauwelijks woorden en eigen gedachtes. En nu bijna het middelpunt van de school. We denken dat ook Jan en Rita (uit Beugen) die hem al 3 jaar sponsoren, erg trots zullen zijn en Fred....die komt er wel.

Helemaal geen feestweekje voor ons? Een beetje, want we hebben in ieder geval onze paspoorten terug met een ‘special pass’ dat betekent dat we  2  maanden kunnen blijven, in afwachting van een werkvergunning. In afwachting van de NGO-erkenning. Want die zou er komen (tenslotte 1 miljoen voor betaald). Maar woensdag waren de papieren weer terug. De Statuten moesten herschreven worden en er moesten allerlei nieuwe structuren in opgenomen worden – die we helemaal niet willen.  Toch maar doen er van uitgaande dat papier geduldig is en we straks toch gewoon kunnen doen wat we willen.

Dus weer uren achter de pc, opnieuw alles inbinden en weer terug naar Kampala. Daar bleek dezelfde man nog eens 700.000 UGS te willen om ons te registreren voor het ‘NGO FORUM’ , een koepelorganisaties van NGO’s. Waar hij niets mee te maken heeft en waarvan het lidmaatschap slechts 100.000 UGS is. Een hoop tumult toen wij weigerden te betalen en een kennis inschakelden die van dit soort zaken verstand heeft en ons ook adviseerde niet te betalen! En daarmee hebben we het fel begeerde papier nog steeds niet. Maandag een nieuwe poging.

In de hoop dat alles toch nog goed gaat komen zijn Paul, Bakali, Henry en Salim begonnen met het opruimen van het bouwterrein. De planten en bomen rooien, zodat er straks begonnen kan worden met graven. We zijn in contact met de Gemeente om de weg te verbeteren en we gaan er nog steeds van uit dat we binnenkort kunnen gaan starten. We hebben een eerste schets gemaakt van een huisje voor vrijwilligers, waar op de bouwplaats nog ruimte voor ons. En we wachten nog op de toestemming van Wilde Ganzen. Ook volgende week?
Verder deze week weer wat fondsaanvragen de deur uitgestuurd – sommigen reageren niet eens! – berichten op de website geplaatst (zie aldaar) en de mails beantwoord. We hadden weer enkele dagen geen internet en stroom en dan is het, op de uren dat er wel is, full speed. De uitval van stroom zal wel weer toe gaan nemen want het regenseizoen is begonnen. Heftige onweersbuien en windstoten en dan gaat er altijd wel weer ergens een paal om of draad los.

Paul is deze week met salim (en Henry) naar zijn dorp geweest. Hij wilde, na 5 jaar, zijn tante weer eens zien en met haar IDI vieren. Helaas, was tante erg ver weg 'op het veld', dus Paul heeft haar niet kunnen ontmoeten maar Salim bleef en hij is zaterdag keurig teruggekeerd en maandag wordt het weerzien met de tante geeevlueerd.

De regen dus: goed voor de tuin en Paul heeft weer allerlei goed gepoot en dan maar maar weer kijken wat opkomt. Het fijne van de regens hier is dat ze meestal ’s nachts vallen én dat een uur na de hevige regen er bijna niets meer te merken is en volop de zon schijnt. In de slums echter zijn er weer de nodige modderwegen en bij elke tocht met de auto, moet je je afvragen, of je het wel zult doen, zonder risico vast te komen zitten.

Het DIEREN NIEUWS: helaas, weer 2 van de kleine konijntjes dood (seminella infectie? volgens de dierenarts), en weer een jonkie geboren in de stal in de tuin. We hebben het skelet gevonden van de ‘wilde kat’ die waarschijnlijk ons konijn heeft gedood. Wellicht toch zo gewond door Castor of Polla dat hij de muur niet meer over kwam. De biggetjes doen het uitstekend en er is rust in het kippenhok. Paul is door Philo flink in zijn duim gebeten, die dus goed traint op zijn toekomstige taak. Weet alleen de juiste personen nog niet te onderscheiden.
Castor en Polla, genieten met Bakali en Chrstophor van suikerriet!

Vrijdag was het hier ‘rustdag’. Opnieuw IDI voor de moslims en onverwacht kwamen Waiswa en Bachir donderdag hier omdat ze toestemming hadden gekregen dit feest ‘thuis’ te vieren. Met wat improviseren een goede avondmaaltijd bereid en de tweede dag hebben Bakali en Mirabu zich over hen ontfermd en zijn ze niets te kort gekomen.

We hebben deze week meer gekaart (‘duizenden’) dan gelezen en ervaren steeds weer dat de dagen vliegen....nu de Wilde Ganzen nog!

Volgende week naar Entebbe om een nieuwe vrijwilligster op te halen, die 3 maanden blijft en zich met name gaat inzetten voor het rehabilitatieprogramma in Makenke. Voor een derde jongen daar is de ‘intake’ gestart.

maandag 22 oktober 2012


19 oktober en haankroketten


Maandag (15 oktober) is Paul met Henry en Salim naar het dorp van Bakali geweest om hout te halen. Voor de jongens een leuke trip en een goede gelegenheid om te kijken of ze aanpakken, samenwerken en hoe ze op nieuw dingen reageren. Verliep allemaal voorspoedig. En toen kwamen dus Marloes en Lisa en en een Egyptische jongen hier logeren. Vooral die jongen was een boeiend figuur. Bleek een filmmaker en heeft een paar interessante films gemaakt. Die avond dus veel verhalen en ervaringen uitgewisseld.

De volgende morgen hebben ze de ‘citytour’ gedaan en Paul had een ontmoeting met Najib! Bleek dus weer terug uit Kampala en was weer in de straten van Jinja gesignaleerd. Natuurlijk weer vol spijt en goede beloftes, maar we houden de boot voorlopig af. Met name omdat hij toch niet erg past bij de 2 andere jongens en we met hen geen risico willen nemen.

De volgende dag 6.000.000 UGS van de bank gehaald. Een miljoen als smeergeld voor de NGO, want na overleg met het bestuur was duidelijk, dat als we nu niet betalen, moeten we het in december toch. Dan maar de weg van de minste weerstand en nog diezelfde dag kregen we te horen dat de aanvraag vrijdag in het landelijk bestuur komt. Afwachten.

Die middag 4 miljoen uitgereikt aan leningen in Soweto. Een groep van 20 vrouwen (er waren 2 mannen bij) hadden om die lening gevraagd en met dat kleine bedrag, willen ze dan hun handeltjes uitbreiden of starten, het schoolgeld betalen of iets groots aanschaffen. Het is een schril contrast dat deze vrouwen echt dolgelukkig zijn met 200.000 UGS – die ze nog moeten terug betalen ook – terwijl regerings-functionarissen zonder blikken of blozen het 5 dubbele vragen en dat geld waarschijnlijk verspillen aan pure luxe. Terwijl wij in Soweto waren, heeft Mirabu gekookt (over luxe gesproken) en ze was er erg trots op dat ze het helemaal zelfstandig had gedaan. En het was lekker.

Donderdag de administratie van het leenfonds afgewerkt en een aantal fondsen in Nederland aangeschreven om de begroting voor 2013 rond te krijgen en dezelfde avond met een van de bestuursleden in Nederland geskypt, zodat we weer van elkaars plannen op de hoogte zijn.

Vrijdag – 19 oktober – de dag waarop we 10 jaar geleden elkaar in Elzendaal in Boxmeer, trouw hebben beloofd. We hadden het al in Mombassa gevierd, maar je kunt die dag toch niet zonder meer voorbij laten gaan? Een mooi beeld gekocht van Angelo, een bevriende kunstenaar. Een ijzeren boom met vlinders (“Does he still grow?” , vroeg Bakali zich af) en hij heeft een centrale plek in de tuin gekregen.
We hebben die dag gevierd met een heerlijk etentje bij de ‘Two Friends’ (hoe toepasselijk) met Willemien en Maarten, die daarvoor helemaal uit Entebbe kwamen en father Gerard Picavet. Erg gezellig!

DE VLINDERBOOM

EN DIT PRACHTIGE BEELD KREGEN WE VAN WILLEMIEN EN MAARTEN



Willemien en Maarten zijn zaterdagochtend nog met ons naar Makenke geweest om een deel van ons werk te zien. Ze waren erg onder de indruk. Temeer daar een van hun personeelsleden zit met een ‘moeilijkopvoedbare jongen’ van 13 jaar, voor wie ons programma geschikt zou kunnen zijn.
En in de wijk een kort bezoek gebracht aan de buren. Ze was al maanden in verwachting en Paul steeds belangstellend naar de voortgang geinformeerd. Eindelijk vorige week, was het zover! Een lief klein jongetje geboren. Zijn naam? ‘Paolo’, maar op de foto is duidelijk te zien dat hij niet de vader is.


Die jongen  uit Entebbe, kwam die zondag met zijn moeder. Een ontzettend timide manneke waar in eerste instantie weinig respons van kwam. We hebben hem op wandeling gestuurd met Bakali en daarna vlotte het gesprek iets beter. Hij wilde graag eerst zijn examens doen (6de klas lagere school) en daarna in het programma. We wilden en konden hem niet dwingen en we zien nu wel of hij zich over 6 weken meldt. Dat zou betekenen dat we nog één plek over hebben, maar dan zou onze voorkeur uitgaan naar een knul van zijn leeftijd.

Aangezien onze twee hanen de laatste tijd in een machtsstrijd verwikkeld zijn, besloten we de oudste te slachten. Een grote oude, die pas na 2 uur koken enige malsheid ging tonen. Maar dan nog blijft het vlees een behoorlijke taaiheid houden. Dus besloten het tot kroketten-vlees te versnijden. Dat is altijd een heel werk, maar het is zondag en te heet om buiten wat te doen. Dus haankroketten gemaakt, voorbereidingen voor haanburgers en morgen hanensoep! Ben je toch lekker bezig!

Dat zijn we ook nog steeds met de kleine konijntjes, waarvan er, helaas, een gestorven is maar de andere groeien als kool en zijn zelf al de eerste slablaadjes aan het verorberen. Deze week gaan ze aan de kool en bananenblad.

En hoe zit het met de NGO en de rest? Het schijnt dat onze aanvraag vrijdag in het bestuur is geweest en is goedgekeurd maar dat er nog enkele vragen waren. Die krijgen we vandaag te horen en dat zou deze week het certificaat komen. En met dat certificaat zouden we een werkvergunning krijgen. En met die werkvergunning zouden we kunnen starten met de bouw.
De ‘eigendoms-verklaring’ van het land zou ook deze week komen en deze week neemt ook Wilde Ganzen een besluit. Dat zou dus weer een feestweek moeten worden. 

dinsdag 16 oktober 2012


KONIJNTJES


 In oud Mombassa
De week begon rustig en tijd besteed de mails uit de vakantie te beantwoorden en wat achterstallige administratie.Nog genoeg energie van onze tijd in Mombassa.

Dinsdag was ‘Independance Day’ (de 50ste) met veel ceremonie in Kampala, maar in Jinja was er niet veel loos. Ook niet voor ‘onze’ jongens en die kwamen dus maar deze kant op. Dat betekende een vette lunch maken voor 6 personen, want onverwacht verscheen ook Daniel, die de drukte in Kampala was ontvlucht. Een uiterst gezellige middag gehad.

Die nacht waren Polla en Castor niet op hun vertrouwde plek en erg opgewonden, maar ik kon in het nachtelijk duister niet ontdekken wat er aan de hand was. Dat ontdekte we de volgende morgen: er was een konijn dood. Diep beten in zijn nek en niet afkomstig van onze honden. Er kenners uit de buurt bijgehaald en waarschijnlijk is het een ‘wilde kat’ geweest. Die schijnt hier van tijd tot tijd rond te zwerven. Het dode konijn was de moeder van de 5 jongkies. Die lagen daar dus hulpeloos in hun nestje. Paul en Bakali voeden ze nu dagelijks 3 keer met een spuit met melk en ze groeien goed. Tegen de tijd dat de asperges goed zijn.....













Woensdag zijn Salim en Henry als nieuwe bewoners in het huis in Makenke gekomen. Paul is de hele dag met ze op sjouw geweest, want er moet van alles gekocht worden. Het is echt bijna schokkend te zien dat deze jongens, zó van de straat, echt helemaal niets hebben. Wat ze aan hebben en ook dat is versleten en verscheurd. Dus kleren met ze uitgezocht. Matrassen gekocht, en lakens, handdoeken, bekers, tandpasta, tandenborstel, de eerste basisdingen en daar zal de komende tijd nog wel e.e.a. bijkomen. Maar ze lijken erg gemotiveerd en de organisatie die ze voorgedragen heeft (SALVE) blijft voorlopig bij hun begeleiding betrokken.

Ik kreeg die dag weer volop werk met de NGO aanvraag want het Ministerie van Gender weigerde een ‘aanbeveling’ af te geven als ze niet ook alle stukken in 5 voud kregen aangereikt. En gespecificeerd in welke districten we werken en willen gaan werken. De hele dag zoet mee geweest en toen wilden de ‘boeven’ ook nog eens 1.000.000 UGS ‘facilitation-cost’, gewoon smeergeld dus. Na enig onderhandelen werd het 800.000 UGS (ruim 250€) en als je dat zou weigeren, houden ze de stukken gewoon maanden in hun la! Vooruit dus maar weer en maar weer hopen dat we een stapje verder komen.

Dezelfde hoop geldt voor ‘Wilde Ganzen’ waarvan we deze week bericht kregen ‘dat de aanvraag nu compleet is’ en dat ze over 14 dagen een besluit nemen. Duimen en bidden.

Paul had deze week een vergadering over een conferentie van en over straat kinderen. SALVE gaat die organiseren en heeft ons als partner uitgenodigd en dat is een belangrijke stap vooruit. Een van onze doelstellingen is vóór het einde van het jaar als organisatie voor straat kinderen, erkend te zijn en dit is zeker een belangrijke bijdrage. Zeker ook omdat ‘onze’ jongens op die conferentie een goed verhaal kunnen houden over onze manier van werken. Wat ons wl verbaasde dat er blijkbaar 15 (!) organisaties in Jinja zijn, die zich met straatkinderen bezig houden en SALVE zegt dat zij er 130 geregistreerd hebben. We hopen dat de conferentie wat meer inzicht gaat geven in de getallen van andere organisaties en er wat meer samenhangende en samenwerkende strategieën ontworpen worden.

Deze week een goede bestuursvergadering gehad, wat toch ook altijd weer het nodige voorwerk kost. Iedereen is weer bijgepraat over de perikelen en er zijn besluiten genomen over voortgang en projecten.



Zaterdag is Paul met Salim en Henry naar Buyala geweest, een dorpje op zo’n 20 km van Jinja. Father Picavet organiseert daar ieder jaar worstelwedstrijden en daar komt het hele dorp op af. Het is een geweldig spektakel, vooral het worstelen van de kleine mannekes en het meelevend geschreeuw van ouders en familie. Ze hebben genoten.Ook van de optredens.    

En ik heb genoten van de zon. Lekker met een boek in onze heerlijke tuin. Ook zondag, maar toen was het weer wat minder. Gelezen de laatste weken?
In Mombassa ‘Segou’ Deel 1 uitgelezen. Een pracht verhaal over de Afrikaanse geschiedenis. Vervolgens ‘Het pantserhart’ van Jo Nesb, een thriller van 600 pagina’s; heerlijke pageturner aan het strand. Toen ‘Het verslag van Brodeck’ van Phipippe Claudel, een ‘gruwelijk mooi verhaal’ over gruwelijkheden die mensen uithalen om zich zlf te redden. Werkelijk genieten. En nu maar weer eens een thriller: ‘Wat verborgenis’ van Hjorth & Rosenfeldt, een Zweede topper. Spannend en leest vlot weg. En dan hebben we ook nog tijd gehad om een paar prachtige DVD’s te zien (met dank aan Maarten en Willemien.

Ja, soms genieten we ook nog van het goede leven. Misschien wel omdat het allemaal niet zo vlot gaat.....
Maar vandaag verscheen de aannemer met de offerte van het Centrum. En kondigen zich 3 bezoekers aan. Blijven eten en slapen, dus snel de keuken in en met Mirabu een flinke stoofpot met geit en kool en boontjes uit eigen tuin.

En wellicht deze week de NGO papieren. Kost wel 1.000.000 UGS smeergeld. Doen?!