zaterdag 20 augustus 2011

Safari - penarie


Vrijdag 19 augustus 2011
SAFARI – PENARIE
Vorige week donderdag en vrijdag allerlei dingen regelen, omdat we op safari gaan. Geldzaken regelen, de bezoekers ophalen in Iganga, de bouw inspecteren, de auto in orde maken, afspraak met Soft Power voor de volgende bouwfase en veel emails afhandelen..
Maar zaterdagmorgen zijn we er klaar voor en we vertrekken op tijd om tegen 16.00 in Fort Portal te zijn, in het Westen van Uganda en zo’n 400 km van Jinja. Maar op ¾  van de reis schiet de temperatuur meter van de auto omhoog. Stoom uit de radiator en er blijkt een slangetje gebroken. We zijn niet ver van Mubende en daar is een garage. Daar kunnen ze de klus snel fiksen. Duurt 2 uur maar dan zit er een nieuwe slang op. Naar later blijkt een tuinslang en die is niet bestand tegen de forse hitte. Dus om 18.00 staan we weer aan de kant van de weg. Water bijvullen en dan met een slakkengangetje verder. Nog 80 km te gaan en het wordt donker. Maar we halen Fort Portal; 4 uur later dan voorzien.
De volgende dag de auto naar een echte garage en we bemachtigen een huurauto, zodat we toch een schitterende wandeling kunnen maken rond de moerassen van Bigodi,  waar we wel 6 soorten apen zien – zelfs chimpansees, ontelbare vogeltjes en genieten van de prachtige natuur. We maken nog een tocht langs de indrukwekkende kratermeren en als we terugkomen is de auto weer in prima conditie.
De volgende morgen richting de bergen. Het Rwenzorigebergte is prachtig en op de hoogste top ligt eeuwige sneeuw. Maar als we er, na een moeizame klimtocht met de auto, aankomen, regent het en van de geplande wandeling de bergen in komt niets terecht. Het regent er al drie dagen, dus de zonnepanelen zijn leeg en er is dus geen licht en warm water. Maar ze doen hun uiterste best en als we kip en friet bestellen, komen ze even later met twee levende kippen en een zak piepers de berg op. Gaat dus even duren, maar je weet zeker dat het vers is. Er wordt gekaart en ik vorder in het mysterie van ‘Schaduwkant’.
Dinsdagmorgen op schema naar Kasese en naar het Queen Elisabeth Wildpark. Net buiten Kasese vliegt opeens een boda (zo’n taxibrommer) zonder enige aanwijzing, van links van de auto, nauwelijks 3 meter voor ons de weg op. Gillen, piepen, remmen maar er is geen ontkomen aan. Ook al treft ons o.i. geen enkele schuld, we krijgen het advies onmiddellijk in de auto te stappen voor de volkswoede zich tegen ons keert en direct naar het politiebureau te rijden. We laden echter eerst de slachtoffers in de auto waarvan een er echt slecht aan toe lijkt te zijn. Op het politiebureau krijgen we een agent mee en dan met volle vaart naar het ziekenhuis op 10 km van de stad. Matt houdt angstvallig de pols en slagader van de patient in de gaten en de anderen blijven op het politiebureau. In het ziekenhuis regelen we wat we denken dat we moeten regelen en we weerstaan de druk dat we dan ook maar meteen de rekening moeten betalen.
Paul heeft ondertussen op het bureau e.e.a. proberen te regelen en hoewel de politie uiterst behulpzaam is, is het protocol onverwurmbaar. De auto wordt in beslag genomen en ik ‘in staat van beschuldiging’ gebracht voor ‘het veroorzaken van een ongeluk’. De beslagname van de auto kan worden opgeheven na een inspectie door een deskundige maar die is niet around. Misschien komt hij MAANDAG! Na enig overleg, blijkt hij bereid nog dezelfde dag te komen als we bereid zijn 150.000 Ugs (€ 45) te betalen voor reis- en verblijfskosten. We mogen een auto huren als ik bereid ben de volgende dag terug te komen om voorgeleid te worden. Goddank melden zich enkele getuigen die in ons voordeel pleiten, maar ook de familie van de slachtoffers melden zich en ze eisen natuurlijk geld voor het ziekenhuis. Ik voel me niet schuldig en niet verantwoordelijk, dus we betalen niet.
Ruim 4 uur later mogen we het bureau verlaten nadat ze mijn rijbewijs gevorderd hebben. We zijn om 17 uur in het park maar het gasthuis is beneden alle peil: geen water, geen licht, nauwelijks interesse in ons bezoek en pas 3 uur later krijgen we het enige wat ze ons kunnen bieden: rijst met bonen.
Met de gehuurde uto maken we die morgen een tocht op zoek naar wild en we zien een groot aantal dieren: een leeuw, olifanten, vele soorten antilopen en buffels en de natuur is prachtig. We zetten die middag de overige bezoekers af voor een boottocht en Paul en ik gaan ons weer melden op het politiebureau.
De auto is vrijgegegeven – geen gebreken geconstateerd -  maar we kunnen nog niet naar de rechtbank, want de slachtoffers zijn nog niet gehoord. Mijn staat van beschuldiging wordt verlengd tot 23 augustus en dan moet ik me opnieuw melden. Op mijn vraag of ik ook een advocaat kan sturen is het antwoord bevestigend en even later krijg ik te horen dat ik ook mag bellen. Een goed voorteken?
We nemen de auto mee die alleen een flinke schade heeft aan de bumper en verlichting maar dat is met touwtjes wel op z’n plek te houden. We halen de anderen van de boot en verlaten snel het park om nog zo ver mogelijk richting Kampala te komen, want Diede en Nathalie moeten morgen het vliegtuig halen. We moeten dus het bezoek aan het andere wildpark (Lake Mburo) laten schieten en voor de duisternis valt vinden we een uitstekend hotel in Ishaka. We genieten van het comfort (de bezoekers gaan lekker in de sauna) en attente zorg om de volgende morgen vroeg op pad te gaan naar Entebbe.
De reis verloopt voorspoedig. We hebben een korte pauze op de Evenaar en we zijn keurig, zoals gepland om 14 uur op het vliegveld. Hebben er dan ruim 400 km op zitten, maar dan moeten we nog 3 uur naar Jinja. Maar ook dat halen we voor het donker wordt en we treffen het huis, de honden en onze medebewoners in uitstekende staat aan.
Vrijdagmorgen een prima vergadering met het bestuur van de CBO, waar we over de voortgng van de diverse projecten van gedachten wisselen en afspraken maken over de tijd dat wij er niet zijn. We zien de voortgang in de bouw en iedereen is onder de indruk hoe het aanzien van het gebouw veranderd is.
Vrijdagmiddag vergadering met de communiteit van de zusters die de creche in Soweto runnen. Over veranderingen in hun gemeenschap en hun en onze plannen voor de toekomst.
Thuis koken, administratie regelen en de intentie de emails van de laatste week te beantwoorden. Helaas, geen internet. Dan maar bloggen.

We maken ons op voor de volgende safari: naar Nederland! Er moet echter nog een hoop geregeld worden.

woensdag 10 augustus 2011

Uganda - Nederland 6-4


Woensdag 10 augustus 2011
Uganda – Nederland:6-4
Veel tijd doorgebracht in Mpumudde, waar volop actie is. De nieuwe golfplaten zijn gearriveerd en het pleisterwerk aan de buitenkant is zo goed als klaar. Het ziet er al heel anders uit en zeker de nieuwe platen zullen het aanzicht van het oude gebouw behoorlijk wijzigen. We hopen dat het niet bij deze renovatie blijft en dat het ooit uitgroeit tot een echt rehabilitatiecentrum.
Daar waren de mannen van JINJANET nog niet zo van overtuigd. Zij zien liever dat we nieuw land kopen, nieuwe gebouwen zetten en natuurlijk het geld aan hen geven en dan zullen zij er verder wel voor zorgen. We hebben besloten het overleg met hen op een laag pitje te zetten en als we ‘er klaar voor zijn’ aansluiting te zoeken bij de koepel.
Om het project te kunnen realiseren, moeten we ook een nieuw contract hebben. Een nieuw contract met ‘Mensen met een Missie’, op dezelfde basis, zit er niet in. Dus deze week de andere opties verkend en er zijn nog mogelijkheden. We moeten dan wel op zeer korte termijn een aanvraag indienen. Dat betekent ook weer overleg met het bisdom en andere betrokken partijen, maar we blijven er optimistisch over. Onze werkvergunning is er nog steeds niet, maar ‘in the process’ en dat zou dan deze week afgerond moeten worden.
Weer een goed overleg met de mannen van het Art Centre en die brachten vol trots hun werken die naar Nederland moeten, voor een expositie in Zaandijk in september. Werken met nieuwe dimensies en dat heeft ook Paul ertoe gebracht weer wat aan het schilderen te gaan en daar is dan ook wel weer wat rust voor.
Hoewel: deze week 4 oud-vrijwilligers van St. Mugaga op bezoek gehad en het is dan leuk – en minder leuk, gelet op de ontwikkelingen van de laatste maanden – om ervaringen uit te wisselen en weer eens te vergelijken hoe het leven in Nederland en in Uganda is. Het laatste blijft dan onze voorkeur hebben, ondanks de vervelende storingen die je hier elke week tegenkomt. Weer uren op de Bank doorgebracht, weer de auto dagen in de garage, weer een groot aantal stroomstoringen en sinds kort hebben we er een vervelend euvel bij. Iemand haalt met enige regelmaat in onze buitentuin de plantjes overhoopt; hij of zij trekt de tomaten- of slaplantjes er uit. Niet om ze mee te nemen, maar gewoon er uit en dan laten liggen. We hebben al overwogen om Bakali in de boom te posten, Jacob wil zelfs klemmen zetten, we zouden Castor buiten kunnen laten waken.. We hebben de LOC (de lokale burgemeester) ingeschakeld en die laat het nu onderzoeken. Is het gewoon kattekwaad van kinderen, iemand die jaloers is, een signaal van bedreiging? We liggen er niet wakker van, maar het houd je wel bezig.
We hebben nog andere bezoekers over de vloer gehad en dat alles doet de weken voorbij vliegen. Daarnaast toch nog de nodige vergaderingen o.a. met een architect over de renovatie van het oude deel van St. Matia Mulumba (de technische school). Nu de nieuwbouw is afgerond, willen we ook graag de andere gebouwen opknappen, maar die zijn behoorlijk aangetast. Staan er ook al 70 jaar en wellicht is nieuwbouw goedkoper. Maar het is een van de oudste gebouwen in het bisdom en het heeft een rijke historie. Iets wat de mensen hier niet zo veel kan schelen overigens. Die zijn met de dagelijke dingen bezig. De prijs van suiker die van de ene op de andere dag van 3000 UGS naar 7000 UGS gaat, het oogsten vooral van mais, zodat de prijs van posho (dagelijke puree) omlaag gaat en de opwindende verhalen over corruptie. Daardoor blijft het een beetje broeien in het land.
Tenslotte: deze week voor de tweede keer vergadert met het bestuur van de KisoBOKa-CBO en dat was opnieuw een goede ervaring. Het krijgen van andere invalshoeken en het horen van andere overwegingen. Het gaat daardoor wel minder vlug, maar we krijgen daardoor wel meer draagvlak.
Ondanks de stroomstoornissen toch ‘Het familieportret’ uitgelezen (aanrader!) en nu bezig met een vlotte thriller (‘Schaduwkant’ van Ruth Newman). Eind van deze week gaan we met de bezoekers op safari in het Westen en bezoeken 3 wildgebieden en gaan o.a. wandelen in de bergen. Ook dat is is weer een pluspunt voor Uganda: 6-4.En dat leg ik nog wel eens uit.


dinsdag 2 augustus 2011

Miljoenendans

Maandag 1 augustus 2011

Miljoenendans

Je zou kunnen zeggen, niet echt een bijzondere week, maar eigenlijk is elke week bijzonder. De eerste dagen veel administratief werk, o.a. de afrekening van de bouw van St. Matia Mulumba. Daar hebben we veel langer over gedaan dan verwacht, dus dat betekent bonnetjes opzoeken van ruim 1 jaar geleden. Ook de koers berekening is best lastig. Het is vervelend om te constateren, maar hoe duurder het leven voor de mensen hier wordt, hoe goedkoper voor ons. De enorme geldontwaarding maakt dat het leven voor ons in financieel opzicht alleen maar gunstiger wordt.
Toen we hier ruim 3 jaar gleden aankwamen, kregen we voor 1 Euro: 2200 Ugandese shilling, nu is de koers 3600 !. Op de bouw van St. Matia scheelt het tussen de offerte en de afrekening bijna € 4000. Daar moet je dus best even voor gaan zitten.
Dinsdag 10 miljoen van de bank gehaald. Ja, niet zo maar even: je staat ruim 30 minuten in de rij voor het loket en als  je dan eindelijk aan de beurt bent, zie je de man uiterst bedenkelijk kijken. Je wordt doorverwezen naar de manager. Je denkt direct dat er iets mis is met je rekening dus deemodig naar zijn kantoor. Blijken ze het geld niet in huis te hebben: nog geen 3000 €! Doorverwezen naar het filiaal, waar de rij voor het loket wat korter is, maar al met al met je dan toch ruim een uur kwijt.
Het geld meteen weer uitgegeven om watertanks te bestellen voor St. Matia en een aantal rekeningen te betalen voor de bouw in Mpumudde (zie website). Daar kom ik toch gemiddeld zo’n 2 – 3 keer per week en het is leuk te zien, niet alleen hoe de bouw vordert maar ook hoe de bewoners, lijkt het, met de dag meer opleven.
Woensdag de familie de Kleynen uit Vortum Mullem ophalen in Entebbe en dat verloopt voorspoedig. Op het vliegveld geprobeerd een verloren koffer op te halen (die de Fairwegistangroep voor ons had meegenomen) en dat had wat meer voeten in de aarde. Met gespeelde boosheid en charme lukte het toch en dus zijn de kindertjes weer blij, want er bleken kinderkleertjes in te zitten. Met de familie (die hier vorig jaar ook al waren) de eerste dagen wat rondgetoerd en het is best leuk weer wat uit te wisselen over de ontwikkelingen in Boxmeer en hier.
Hoogtepunt was de uitreiking van de derde lening in Kimasa. Een bedrag van 8 miljoen (ja weer naar de bank maar nu ging het sneller) en de dankbare gezichten van de deelnemers. Die met zo’n klein leen bedrag – 200.000 UGS= nog geen € 60 – hun leven zien veranderen: ze kunnen de kinderen naar school sturen, een handeltje starten of uitbreiden, een paar stoelen kopen of eindelijk naar de dokter.
Zaterdag naar Iganga om Diede en Nathalie daar te brengen, die de komende weken zich gaan inzetten voor de babietjes daar. Altijd leuk om zuster Elisabeth te zien, een grote enthousiaste non en ze maakte van vreugde dansjes in de ronde toen ze een fors bedrag in handen kreeg om – eindelijk – de keuken op te knappen.
We waren weer op tijd terug om nog een deel van het KisoBOKa-voetbaltournooi mee te maken en daar besteedden we ook een groot deel van de zondag aan. De finale met als trotse winnaars het team van Mpumudde (zie website). Moet toch een goed voorteken zijn.
Maandag naar Kampala om de School voor de Doven te bezoeken, ooit opgestart door pater Harrie Tullemans, nu pastoor in Oeffelt. Indrukwekkend hoe alles georganiseerd is en vooral hoe de kinderen – zonder geluid – een formidabele dans uitvoerden en ons (we waren er met alle 5 vrijwilligers) een ‘gebaren-taal-naam’ gaven. De mijne? Niet zo moeilijk: een gebaar onder de neus: Mr. Snor.
Op weg naar huis, verloren we een slangetje van het watercircuit van de auto en dat kostte ons toch ook weer 1 ½ uur, maar we waren weer voor het donker thuis.
Deze week niet veel gelezen, maar ‘Het diner’ in twee dagen verslonden. Nu bezig met ‘Het familieportret’ van Jenna Blum, in de stijl van ‘Haar naam was Sarah’, een roman over de Duitse slachtoffers van de oorlog. Nu de familie de Kleijnen verhuisd is naar Mpumudde, hoop ik er wat meer tijd voor te hebben. Maar deze week al weer 3 vergaderingen o.a. met JinjaNet, de overkoepelende organisatie. Dus toch...
Deze week veel stil gestaan bij de gebeurtenissen van 1 jaar geleden: het overlijden van pater Harrie Kanters, hier in Uganda. Maar veel troost gevonden in het feit dat de bouw van het Kanthuis goed vordert. Morgen weer 2 miljoen afleveren voor de vervaardiging van de ramen. 


Mr. Snor, Mr.Kisoboka, Mr. Epataka Iboro, Mr. Millionman. Mr. William, hij gaat er onder gebukt...?