Soms vraagt iemand nog hoe het met m'n malaria is. weet niet / heeft niet gezien dat de laatste blog al bijna een jaar oud is. Dus tijd om om dat hoofdstuk af te sluiten.
We zijn inmiddeld al 9 maanden in Nederland. De tropische temperaturen van Uganda dringen nu ons leven binnen, maar de adere dingen raken wat verderop. Daar komen nieuwe dingen voor terug.
Gisteren het besluit genomen daar meer eens wat meer over te gaan vertellen.
Een nieuwe blog, een nieuwe naam: KISOBOKSASA, over de dans van het leven tussen daar en hier.
Je vindt de nieuwe blog op: www.willemsnieuwe.blogspot.com
Tot daar!
donderdag 2 juli 2015
zondag 24 augustus 2014
MALARIA
Plots kippenvel en een stekende hoofdpijn.http:// Wankelend naar bed en wachten op Paul, die zijn siesta deed.
Meteen naar de kliniek, testen, en ja hoor: malaria!
Ze wilden me meteen daar houden, maar daar dacht ik anders over. Paul had toevallig (?) afgelopen maandag, toen we met Willemien en Maarten, gezellig bij de Chinees zaten, dezelfde verschijnselen. De kliniek ligt op steenworp afstand van de Chinees, dus tussen twee gangen door testen en raak!
Hij kreeg pillen waardoor dezelfde avond de toestand verminderde en hij de volgende dag redelijk fit bij de opening kon zijn.
Geen blog over de opening, dus.
Maar ik verwijs graag naar het levendige verslag van Maarten, te vinden op: www.garuganieuws.blogspot.com
Het verhaal op de kisoBOKa website: ngo.kisoboka.nl
De facebook pagina van KisoBOKAL http://facebook.com/kisobokango
De facebook pagina van de Nederlandse Ambassade: http://facebook.com/DutchEmbassyUganda
zaterdag 26 juli 2014
Blog 112
RATS
Vandaag is een trieste dag. Veel regen, geen zon,
mistroostig weer. Maar ook mistroostig omdat vandaag 4 jaar geleden onze goede
vriend Harrie Kanters ons verliet. Alweer 4 jaar en dan besef je hoe snel alles
gaat en gaan kan.
En hoe van de een op de andere dag je leven totaal kan
veranderen. Voor ons was dat 8 juli. Al heel vroeg op de bouw, om mensen van
een fonds uit Nederland te ontvangen en rond te leiden. Ze waren erg onder de
indruk en zegden verdere ondersteuning toe. Daarna stafvergadering en een
telefoontje van father Picavet: “Er staat een bericht in de krant waar jullie
heel erg blij van worden”.
Onderweg naar huis de krant gekocht en het bericht
gelezen: een regeringsverklaring dat de omstreden wet m.n. door de donors
verkeerd is geïnterpreteerd en dat er in Uganda niemand wordt opgepakt en de
regering de vrijheid van iedereen van welke geaardheid dan ook, volledig
garandeert.
Inderdaad goed nieuws.
Rats.
Nog geen uur later worden we verzocht ons te melden op
het politiebureau voor verhoor. Er is ons gemeld dat.. Wij hebben ontkend en de betreffende officer
gevraagd of hij de regeringsverklaring gelezen had, waarop hij geen antwoord
gaf. Na 15 minuten en hun toezegging dat ze het onderzoek zouden voortzetten,
stonden we weer buiten. We hebben goede vrienden en de Ambassade op de hoogte
gebracht. Ons vertrek versnellen? Gewoon maar afwachten.
Voorlopig kozen we voor dat laatste en we hadden genoeg
afleiding met het voetballen en druk met bezoekers.
Wel een gesprek gehad met de voorzitter en manager dat we
toch wel sneller naar Nederland zouden willen dan gedacht. We hadden die week
net onze werkvergunning voor 2 jaar willen verlengen.
Eind die week, kregen we bericht uit Boxmeer: “het
gerucht gaat” en 3 dagen een bericht van de ambassade dat zij een melding
hadden gehad in Den Haag dat er 2 Nederlanders in Jinja waren opgepakt. Het
gevoel van onveiligheid nam toe en we kwamen aardig in de rats.
Besloten de ambassade (vreselijk behulpzaam en bezorgd)
te vragen na te gaan of er echt een case tegen ons was. De officer bekende dat
we op bureau waren geweest, maar dat er geen zaak meer was of zou komen: “Lett
them life without fear”. Einde verhaal.
We hebben besloten eind september naar Nederland terug te
keren, zodat we voldoende tijd hebben de zaken hier goed af te werken.
Opening KisoBOKa
Centrum.
We zijn blij dat we daar nog bij kunnen zijn en dat is
een mooie afronding van onze jaren hier. Er wordt met alle macht gewerkt aan de
afwerking en dat is toch vooral schilderen, vloeren afwerken en het terrein
zelf onder handen nemen. Het programma is klaar (maar liefst 24 onderdelen) en
gaat de komende week de deur uit. De gedenksteen is besteld. De vlaggen (van
Nederland, Uganda en Busoka) liggen paraat, de 3 volksliederen worden ingestudeerd
en de politiebewaking is geregeld.
We verwachten meer dan 200 gasten, waaronder 11 uit
Kenia.
De komende weken gaat een groot deel van onze spullen die
kant uit en het huis gaat er nu al kaal uit zien. Er zijn al 3 koffers op weg
naar Nederland en er staan er 2 klaar om deze week opgehaald te worden.
Omdat er lege plekken ontstaan, ontkwamen we er niet aan
Mirabu en Bakali in te lichten. Waren behoorlijk ontdaan en we zullen er alles
aan doen hen goed verzorgd achter te laten. Met Bakali (die al 7 jaar bij ons
is – “and you took care of me as a baby” – de mogelijkheid besproken voor hem
een stuk land te kopen, zodat hij een eigen huisje kan bouwen, waar dan ook
‘onze jongens’, als Fred en Waiswa de vakanties zouden kunnen verblijven.
Vertrek.
Behalve het inpakken – en uitzoeken, moeten we natuurlijk
nog een hoop regelen. De huur is opgezegd, het toeristenvisum verlengd (tot
eind oktober) en we zijn nu een reis aan het uitzoeken, waarmee én Castor en
Polla meekunnen (we hebben ook hen ingelicht) én dat aansluit bij een verblijf
op ‘de Vers’ in Overloon. Dan kunnen we begin oktober het huis laten
schilderen, onze spullen uit de opslag halen en ons oriënteren op nieuwe
perspectieven in Boxmeer.
Ondertussen hebben we een nieuwe social werkster gevonden, die het werk van Paul gaat overnemen
en we werken nog aan een aanvraag voor een nieuwe general manager.
Komende week eindigt het KisoBOKa Voetbal toernooi en dan
gaan er weer de nodige voetbal-shirts de deur uit en komt er weer veel ruimte
in de laatste kamer.
Deze week is de nieuwe website de lucht in gegaan (www.ngo.kisoboka.nl) met een Engelse en
Nederlandse versie en die is weer gekoppeld aan een facebook pagina
(www.facebook.com/kisoboka ngo)
We maken ons op voor het Suikerfeest, het einde van de
Ramadan, maandag of dinsdag, dat hangt af van de stand van de maan. Bakali
heeft een aantal vrienden (en vriendin) uitgenodigd en op die dag moet er
veeeeel gegeten worden. We hebben hem in ieder geval 2 kippen toegezegd. Zijn we
die alvast kwijt. En de rest gaat ook lukken.
zondag 6 juli 2014
Blog 111
CHILI CON CARNE
Voetbal
Ook ons leven wordt dezer dagen beheerst door het voetbal.
We hadden de overwinning op Spanje al gevierd met een geweldig tapa’s buffet.
Chili zouden we ópvreten’met Chili con carne. Keurig Mirabu geïnstrueerd en
tijdig met de bordjes voor de tv. Wordt de wedstrijd hier (op het
Regeringskanaal) niet uitgezonden! Zenden ze Spanje – Australië – the loosers –
uit! Dus Paul kijken en ik via de NOS-blog hem op de hoogte houden van het
verloop tegen de Chilenen. Met een gelukkige afloop.
Nederland – Mexico keken we in Mbale, in een bar aan het
zwembad, in oranje th-shirts en uiteraard waren alle mede-kijkers supporter van
Oranje. Het was gelukkig zondagavond en ze moesten allemaal de volgende dag
werken, dus voor het einde van de wedstrijd waren ze allemaal weg. Bespaarde
ons een rondje, dat we toen maar zelf genomen hebben.
Voor Nederland – Costa Rica zaten we in twijfel over het
passende menu. Volgens Paul heeft dat land iets met garnalen (?), dus dat werd
garnalensoepen volgens dezelfde spreker ‘werd het een eitje’ ‘waarop hij zelf
een heerlijke eiersalade maken. Maar een eitje werd het niet, maar we zijn een
stapje verder. Wat we tegen de Argentijnen gaan serveren? Ik denk gewoon
wortelenstamp!
Home
Zoals het voetbal voor opwinding en sensatie zorgt, bezorgen
onze jongens in Makenke ons hetzelfde. Fred met zijn beschadigde uiterlijk
hield zich behoorlijk rustig en ging vol ijver met Bakkali aan het werk op de
bouw, maar Bonny nam de benen, omdat hij geen zakgeld kreeg om op school
mandazi te kopen. Hij kwam na 2 dagen op straat, toch maar weer terug. Richard
kwam ook terug, eerst om de zaak te verzieken en te dreigen, maar 2 dagen later
om ‘opnieuw te werken aan zijn toekomst’. Helaas, hield hij dat maar 3 dagen
vol en hij schijnt nu ergens in Mpumudde (op 3 km van Makenke) rond te hangen.
We wachten maar weer af.
Helaas is de mogelijke overplaatsing van Fred naar Entebbe
geen perspectief meer. De (Belgische) mevrouw, die hem had willen opnemen, is
door haar jongens totaal bestolen en het huis is gesloten. Het kan dus nog
erger!
Mede n.a.v. de laatste weken hebben we met staf en bestuur
de hele gang van zaken nog eens besproken, een ‘behavior management
policy’opgesteld, een functioneringsgesprek gehad met de matron – haar toch maar
niet ontslagen en contacten vernieuwd met ‘Mama Police en de
Reclasseringsambtenaar.
Tuin
Sensatie op het werk, maar niet minder in de tuin. Eerst die
storm en daarna tot 2 keer toe een aap op bezoek gehad. Tot grote opwinding van
Castor en Polla, die zich grommend en blaffend onder de boom stationeerden.
Maar via een aantal takken verdween het beest na enkele uren.
Minder opwindend was het bezoek van enige dieven.
Het moet in de nacht van 18 op 19 juni gebeurd zijn. Paul
ontdekte die donderdagmorgen dat alle konijnen weg waren. We gingen er eerst
nog van uit dat ze ‘uitgebroken’ waren, maar de sluitingen zitten aan de
buitenkant én we ontdekten dat de mand (waaronder we de kuikens beschermen
tegen roofvogels) en enkele zakken en palen verdwenen waren. Geen werk van
professionele dieven, want dan hadden ze zeker ook de geiten meegenomen.
Maar wellicht zou dat nog gebeuren. We deden aangifte bij de
plaatselijke burgemeester (“Kattekwaad”) en besloten dat weekend te waken. Want
als ze eenmaal weten dat het zo simpel is (“Waarom hebben Castor en Polla geen
alarm geslagen?”) is de kans dat ze terug komen groot. Dus die vrijdag heb ik
gewaakt tot 3 uur ’s nachts – regelmatige rondes met Castor en Polla, de panga
op de rug) en na 3 uur nam Bakkali het over. Zaterdag nog eens en toen dachten
we dat het over zou zijn. Tot nu toe een juiste gedachte.
In het licht van ons komende vertrek, zijn we in ieder geval
blij dat deze spullen goed terecht zijn gekomen, maar de rest delen we toch
liever zelf uit!
De bouw
De afgelopen weken erg druk geweest met de afrondende
contracten en plannen voor de bouw. Best lastig, want het geld raakt op. Er
moet nog e.e.a. afgebouwd worden, het binnenplaats moet nog ingericht worden en
er moet nog het nodige geïnvesteerd worden in inrichting, gereedschap en
werkmateriaal.
De eerste cursussen zijn gestart (computer) en op korte
termijn starten tayloring en hairdressing en er zijn gevorderde plannen met
tuinbouw te beginnen.
Deze week gaat het secretariaat open en kunnen mensen er
terecht om te internetten, brieven te laten schrijven, copieen te laten maken,
telefoons op te laden, etc.
De opening is opnieuw verzet. Eerst zou het de 3de
augustus zijn, maar toen kon de Ambassadeur niet, dus werd het de 9de.
Maar deze week liet hij weten dat hij ook dan niet kan, maar nu is met hem de
20ste augustus als definitieve datum geprikt. Dat betekent dat we
nog wat meer tijd hebben voor de voorbereiding en alle dingen te regelen.
Gelukkig, toont het bestuur zich erg actief en ook het ‘Organiserend Comitee’ komt
met grote regelmaat bij elkaar.
Naast de bouw de nodige tijd besteed aan de financiële
administratie van het tweede kwartaal, de afrekening aan diverse fondsen, een
nieuwe aanvraag en komende dinsdag komt een belangrijk fonds op bezoek en dat
vraagt de nodige aandacht. Ook de 20 bezoeker, die de komende weken komen.
Iedere week is er stafvergadering en vaak nog dezelfde dag
een vergadering met bestuur of ‘local leaders’. Soms pas na 5 uur thuis. Is dat
het leven na je pensioen?
Het was overigens wel grappig. Op de laatste vergadering van de local leaders hadden we de CDO (Community Development Officer) uitgenodigd van de Sub County (een hoge ambtenaar), die blijkbaar de streek waar hij werkt nauwelijks kent. Hij had met een boda-boda al enige tijd rond gereden, maar kan niet geloven dat dit Centrum in zijn werkgebied stond en wilde dus weer vertrekken..... Hij was erg enthousiast en gaat ons nu helpen analfabetiseringscursussen te geven (70 % van Kimasa kan niet lezen of schrijven!).
Het dak wordt voorzien van zelfgemaakte dakpannen |
het totaal: 'het kasteel van Makenke'' |
Zaterdag 28 juni naar
Mbale, zo’n 150 km naar het oosten. In een luxe resort en nog diezelfde middag
lagen we aan het zwembad, heerlijk met een boek. Eindelijk ‘De bakkersknecht’
van Sarah Mc Coy uitgelezen (aangrijpend boekl!) en in een dag ‘In ongenade’ van J.M. Coetzee (subliem!).
Waarom kom ik hier wel aan lezen toe en in Jinja niet? Waarom voel ik me, als
ik in Jinja lees of puzzel, altijd schuldig, omdat er nog 27 ‘things to do’
wachten en het lijstje nooit afgewerkt wordt.
Waarom moet ik – van mezelf – altijd om 10.00 uur achter m’n
bureau zitten? En leef ik veelal een
leven als 7 jaar geleden, toe ik met pensioen ging?
We hebben het er dat weekend uitvoerig over gehad en op de
dag dat ik 68 werd de knoop doorgehakt! Mede omdat we nu onze spullen aan het
Centrum kunnen overdragen, ons huis in Boxmeer vrij komt en er kans is dat een
Oostenrijks Fonds een opvolger voor mij kan leveren. Dus zijn we nu aan het
afbouwen, al is het nieuws hier nog niet bekend.
Ik merk dat het me rust geeft, al is daarmee nog niet de werkdruk
verminderd maar dat komt nog wel.
Om mezelf de rust te geven, inmiddels begonnen aan ‘Het lot
van de Familie Meijer’ van Charles
Lewinsky: meer dan 650 pagina’s, dat moet me toch enkele uren van het werk
houden. De eerste 300 pagina’s zitten er op: een fascinerend boek!
zondag 15 juni 2014
Blog 110
Verrassingen
In de laatste blog een grote persoonlijke stommiteit niet
vermeld. Ik ben in 2011 vergeten mijn WAO aan te vragen en heb die derhalve de
afgelopen 3 jaar niet gehad. Kwam er achter bij de belasting aangifte 2013.
Actie ondernomen en inmiddels keurig de stapel papieren ingevuld, achter het
‘bewijs van in leven’ aan en een bitse mevrouw aan de lijn gehad. Die me
vertelde dat ik met terugwerkende kracht vanaf mei 2013 AOW krijg : “Want het
is u eigen schuld dat u het niet aangevraagd hebt (natuurlijk). Als u in
Nederland woont, krijgt u van ons bericht, maar als u in het buitenland woont,
moet u zelf een aanvraag aanvragen”. Toch een leuk staaltje van verrassende
discriminatie en diefstal. Ik wacht de beslissing eerst maar eens af!
Pechgevallen
Het was niet de enige verrassing van de afgelopen weken.
We nemen op weg naar Makenke een mevrouw mee, die uiterst
vriendelijk is en Paul schijnt te kennen (wie niet) en ook weet wat we doen. Ze
lift mee tot bijna bij het kantoor en als we daar aankomen, blijkt ze onze melk
van de achterbank te hebben meegenomen!
We verbazen ons erover dat we maar geen jonge geitjes
krijgen bij het huisje, waar met name Fred de geiten toch heel zorgzaam hoedt.
Bij nader onderzoek, blijkt de bok gecastreerd te zijn! Nota bene gekocht van
een van onze bestuursleden.
De man die onze auto zo goed als gekocht had, heeft het
toch weer laten afweten d.w.z. hij zegt dat hij nog steeds aan het sparen is. Dat
gaat ons toch te lang duren en we hebben besloten er toch maar een paar miljoen
in te investeren, zodat hij weer rijdt en dan kan Paul er mee rijden en dan
maar weer hopen.
Maar: vorige
week kwam Paul van Makenke terug met een grote haan. Hem plechtig overhandigd
door de ouders van ‘Paolo’, die naar Paul genoemd is. Mama Paolo woont naast
het huisje van de jongens en sinds zijn geboorte wordt de kleine Paolo door
Paul behoorlijk verwend met kleertjes, snoepjes, ijsjes..
Uit dankbaarheid dus deze forse haan. Aangezien we al 2
hanen hebben, is de Paolo-haan nog diezelfde middag geslacht en we hebben er
het hele weekend lekker van gesmuld.
Later hoorden we van Bakali dat Mama Poalo al in oktober
(toen wij In Nederland waren) had gezegd dat ze ons wilde verrassen met een
haan bij terugkeer. Maar dat arme mens, heeft dus wat langer moeten sparen.
Ongeluk
De grootste verrassing kwam in datzelfde weekend. We
werden zaterdag door Bakali gebeld dat hij met Fred naar het ziekenhuis was
geweest. Hij had een behoorlijke wond dwars over zijn gezicht, van zijn neus
tot onder zijn knie. Gevolg van een vechtpartij of een valpartij? Het bleek een
combinatie op vrijdagavond. Blijkbaar was de matron (die de dagelijkse zorg
heeft over de jongens) die avond dronken op haar werk verschenen. Daarop had
Richard het initiatief genomen om uit te gaan. Tegen alle regels in. Ze hadden
allemaal gedronken, gestoeid en daarbij was Fred dus behoorlijk op zijn bek
gegaan. De ware toedracht (Paul is er onmiddellijk heen gegaan) bleef
onduidelijk, want Richard was verdwenen!
We hebben nog diezelfde dag een social werkster in
Entebbe geconsulteerd en die is maandag gekomen. Fred heeft een flink
alcoholprobleem t.g.v. een traumatische ervaring met zijn vader (gedood) en als
dat niet aangepakt wordt, komt er van dat jong weinig terecht. We zijn nu op
zoek naar een huis in Entebbe (waar hij vandaan komt) waar hij die begeleiding
wel zou kunnen krijgen.
We zijn bewust nog niet achter Richard aangegaan, maar
weten dat hij weer op straat leeft. We wachten zijn initiatief af.
Ravage
We hebben de hele situatie rond het huisje uitvoering
besproken in de staf en het bestuur geadviseerd de matron te ontslaan. Dat zal
met de nodige voorzichtigheid moeten gebeuren, want we kunnen geen ‘vijanden’om
ons heen hebben.
Na het stafoverleg, hebben we met de jongens gegeten
(rijst en bonen en greens) en diezelfde middag hadden we een bijeenkomst met de
‘local leaders’, de vertegenwoordig(st)ers van de 3 dorpen, waaruit Kimasa
bestaat. Het had tussen de middag hard geregend en we verwachtten dat de
vergadering wel niet door zou gaan.
Maar ze kwamen door de modder en we hadden een uitstekend
overleg. Over de cursussen, over het gebruik van de ruimtes en over de opening
van het Centrum. En er zijn 3 nieuwe bestuursleden benoemd en met die
versterking van ons lokaal bestuur, zijn we erg blij.
Harde regen in
Makenke, maar dat was niets in vergelijking met de storm die in Bukaya had
gewoed. We zagen het al onderweg naar huis: omgewaaide bomen en palen,
ingestorte muren en dakplaten. Ook in onze tuin een flinke ravage: 1 boom
ontworteld, 1 afgebroken, diverse bomen ontdaan van takken, veel bananenbomen
geknakt, Paul zijn kamer onder water en dat gold ook voor beide veranda’s.
Mirabu had zich er dapper doorheen geslagen, maar de handen vol gehad aan
Castor en Polla, die niet wisten waar ze moesten blijven met al dat geweld.
Inmiddels is de ontwortelde boom verzaagd (hout voor de
oven in Makenke), de takken opgeruimd (met dank aan Paul en Bakali) en de
bananenplantage uitgedund. Alsof er niets gebeurd is
De ontwortelde grote boom in de voortuin |
.
De geknakte mangoboom opzij |
Afgebroken takken en bananen in de achtertuin |
Centrum
We waren erg blij dat deze storm aan Makenke voorbij is
gegaan, want wat er dan op de bouwplaats gebeurd zou zijn? Die ligt vol met
balen stro, ijzeren platen, balken en de kans had bestaan dat het nieuwe rieten
dak (pas gedeeltelijk klaar) de lucht was ingegaan.
De tweede hut is voor 50% van gras voorzien |
De houtconstructie van de hal |
Soms moet je ook gewoon een beetje geluk hebben.
We gaan er van uit dat over 6 weken het werk is afgerond en
de officiële opening is vastgesteld op 3 augustus. Dat gaat nog een hoop werk
kosten en beslist nog een berg stress. Of niet? Het gewoon maar aan de
Afrikanen over laten die er meester in zijn alles op het laatste moment te
kunnen organiseren.
Inmiddels hebben we besloten een werkvergunning aan te
vragen voor 2 jaar. Even was de verleiding groot op kortere termijn terug te
keren. Ons huis in Boxmeer komt namelijk eind september vrij (tips welkom) maar
we denken dat het beter is hier de boel goed op een rij te krijgen en dat was
ook de uitdrukkelijke wens van staf en bestuur.
En we genieten – tussen de drukte door – van de mensen om
ons heen, van de tuin (Paul kreeg deze week bijna een slang op zijn hoofd), de
honden en de verrassingen, die we telkens weer tegenkomen.
De winst in die geweldige voetbalwedstrijd was wellicht
nog wel de grootste. We waren erg optimistisch, maar zo’n verplettering van de
wereldkampioen. Ook in Uganda het gesprek van de dag! Blij dat met de storm onze antenne het
overleefd had. We kijken uit naar het vervolg. Dat gaan we doen met
bitterballen!
We gaan er binnenkort een weekend lekker tussen uit, naar
een luxe resort in Mbale (150 km naar het Oosten) en vieren daar mijn 68
verjaardag. Met 70 thuis? Verrassing!
donderdag 5 juni 2014
Blog 109
ZUN GANGETJE
Heiligen.
Afgelopen dinsdag was het een Nationale Feestdag en
herdachten duizenden Ugandesen in Namagongo de dood van 24 jonge mannen, die in
1886 op gruwelijke wijze zijn vermoord. Toen ze waren overgegaan tot het
christelijk geloof, weigerden ze nog langer de toenmalige koning hun seksuele
diensten aan te bieden. Hun lot was snel beslist.
De afgelopen week hebben we honderden pelgrimgangers
(zelfs uit Kenia) over de brug over de Nijl zien wandelen en gisteren
voortdurend grote en kleine bussen. Uganda is er trots op zijn eigen martelaren
te hebben! Dit jaar was het er extra druk. De president en vele ministers
waren er. Men zegt i.v.m. met de ophanden zijnde zalig verklaring van de
voormalige president Nyere van Tanzania.
Met deze Paus moet dat lukken, maar een extra gebedje in
Namagongo kan geen kwaad.
Maar er was nog een reden voor de toename van de
pelgrims: de nummers.
Nummers.
Het land is in de ban van de ‘nummers’: mensen krijgen –
hoe en waar weet niemand – een nummer op hun lichaam en dat betekent dat ze op
de dag van dat getal zullen sterven. Het nummer verschijnt als een soort
tatoeage ergens op het lichaam. Als ik vandaag nummer 7 op mijn lichaam krijg,
ga ik over 7 dagen dood. Een lachertje? Maar de mensen geloven er hier heilig
in en ze kunnen hun geloof met feiten staven.
Mirabu vertelde gisteren dat een vrouw hier uit het dorp
nummer ‘17’ heeft gekregen, dus we moeten nog even geduld hebben. Je kunt je
tegen de nummering beschermen door een kettinkje van gras om je pols te dragen,
of om je buik of aan je voet. Je ziet daar dan ook veel mensen mee lopen. Paul,
die nu weer regelmatig de straat op gaat, zag veel jongens van de straat, met
dergelijke bandjes.
Maar een andere manier om je te beschermen is het drinken
van het heilig water in Namagongo. Vandaar de toename. Wij houden het maar op
het kleine houten kruisje dat we van pater Picavet kregen bij gelegenheid van
zijn 50-jarig priesterfeest.
De veestapel.
Dat werd uitbundig gevierd in de kerk in de stad. Met een
mis van 2½ uur en een receptie van meer dan 3 uur. Toen al die 300 mensen ook
nog eens moesten gaan eten, zijn we er maar tussen uit gegaan. Maar het was een
geweldig feest en hij heeft er enorm van genoten. Ook van de vele cadeau’s (kippen,
bananen, eieren) en de lange speeches waarin zijn verdiensten voor land en kerk
uitvoerig uit de doeken werden gedaan. Alleen de gegeven geit zag hij niet zo
zitten en die kwam hij de dag erna naar ons brengen. We hebben dus ons eigen
‘Picavetje’ in de tuin.
De veestapel heeft zich de afgelopen weken danig
uitgebreid.
Allereerst met 2 kippen, waar Fred vanuit zijn dorp mee
kwam aanzetten. Een was een geschenk aan Jan en Rita, die Fred bezochten op de
fiets toen ze hier waren. En deze week zijn er 2 schattige jonge geitjes geboren.
Een mannetje en vrouwtje en door Mirabu inmiddels ‘Paul’ en
‘Mirabu’genoemd.
Paul met rechts 'Paul'en links 'Mirabu' |
De geitenstapel is daarmee
opgelopen tot 7, dus er zal binnenkort wel een weer een slachtpartij komen.
Onlangs hebben we een varken laten slachten, dat we gekocht hadden van Jacob,
om hem te helpen met zijn schoolgeld. Daar hebben we inmiddels al vele lekkere
schotels mee bereid, maar de diepvries zit nog behoorlijk vol.
Dezelfde pater Picavet kwam deze week nog eens 2 kippen
brengen, waaronder de kip die Paul een tijd geleden in zijn poot had geschoten,
toen hij probeerde de roos op de schietschijf te raken. De haan is er erg blij
mee. Onze oude kip zit weer te broeien en we zullen binnenkort wel kuikentjes
krijgen. Die moeten we scherp in de gaten gaan houden want behalve door
roofvogels, wordt onze tuin met enige regelmaat bezocht door een grote kat.
Gelukkig hebben Castor en Polla zijn (haar?) komst snel in de gaten, maar
helaas kunnen zij niet als de kat over de muur. Maar het is een genoegen vooral
Polla in heftige actie te zien. Ook tegen de duiven die dagelijks opduiken.
Waar we niet zo blij mee zijn, want ze schijten voortdurend de veranda en ramen
vol. Veel extra werk voor Mirabu.
Het wagenpark.
De vermeerdering van de veestapel loopt parallel aan de
vermindering van het wagenpark. Vier auto’s (waarvan een in Nederland) is toch
wel een beetje te veel. De oude bus was nog steeds niet verkocht, maar nu heeft
zich een koper gemeld en hij heeft hem al in zijn garage staan. Die verkoop zal
dus wel doorgaan, maar hij moet eerst het geld nog bij elkaar krijgen. Deze
week, zegt hij.
Omdat we nu een wat regelmatigere ‘werkweek’ hebben, zijn
we tot de conclusie gekomen dat we ook wel met één auto uit de voeten zouden
kunnen. Besloten de auto van Paul (de dubbel cabin) te verkopen, omdat we
allebei toch wel erg gelukkig zijn met de ‘automaat’van onze nieuwe bus.
Er diende zich al vrij snel een koper aan en de wagen is
verkocht. Het heeft wel nog heel veel tijd gekost de wagen geregistreerd te
krijgen en ik heb vele uren gespendeerd op het kantoor van de URA (Uganda Road
Authority), maar uiteindelijk is alles gelukt. En het lukt ons om het gebruik
van de auto op elkaar af te stemmen.
Regelmaat.
We hebben ons leventje hier weer hervat en alles gaat z’n
gangetje. Op het centrum zijn ze gestart met de laatste bouwfase en de eerste
aktiviteiten. Omdat het kantoor klaar is, hebben we besloten iedere week een
stafmeeting te houden. We reizen dan samen naar Makenke en kunnen dan op de
terugweg even boodschappen doen. Dus daarvoor heb ik de auto minder nodig.
Paul gaat nu weer een ochtend per week de straat op om
nieuwe jongens te ‘identificeren’ die straks in het rehabilitatie-programma
opgenomen kunnen worden. We hebben met de huidige jongens goede gesprekken
gehad over de afsluiting van hun rehabilitatie en we gaan ervan uit dat ze
begin augustus naar hun dorpen terug kunnen en dan komt het huisje weer vrij.
John – een eerdere deelnemer aan het programma – is
vorige week ‘geresetled’ d.w.z. met zijn familie herenigd. Zijn familie was erg
blij met zijn terugkeer en we houden hem nu nog een jaartje ‘in de gaten’zodat
hij niet weer op straat terug keert.
Wat wel gebeurde met Adam. Die woonde, onder onze
begeleiding, op een kamertje in Makenke en heeft geruime tijd meegewerkt op de
bouw. Hij kon echter een baan krijgen in de stad en dat heeft hij gedaan. Maar
op een ochtend is hij – op weg naar zijn werk – door de politie opgepakt, die
hem zijn geld en telefoon hebben afgepikt. Hij had geen identiteitskaart bij
zich en heeft dus 3 maanden (!) voor
‘idling’ (nutteloos rondhangen) in de gevangenis gezeten. Toen hij vrij
kwam heeft hij Paul gebeld en ondertussen zit hij weer op zijn oude kamer en
heeft in de buurt een baantje. Wij betalen de eerste maanden zijn kost en
inwoning en dan hopen we dat hij op eigen benen kan staan.
De dakconstructie van de grote hal |
De bouw en de
opening.
Er is nu veel gaande is op het centrum. Er zijn 3
bouwploegen actief: het gras wordt geplaatst op de ronde hut, het
vrijwilligershuisje krijgt zijn definitieve dakpannen en de houtconstructie
voor de grote hal is gestart. We liggen op schema om half juli de
bouwaktiviteiten te kunnen beëindigen en ons nog meer dan nu te richten op de
inrichting.
Maar dat kost nu ook al ten dele veel werk o.a. de inrichting van
de keuken en het secretariaat.
Dat moet over enkele weken zijn diensten (o.a. copieren,
brieven laten schrijven, internet) zijn diensten kunnen aanbieden en volgende
week zijn er sollicitatiegesprekken om een geschikte beheerd(st)er voor deze
afdeling te vinden.
Er is een eerste datum geprikt voor de officiële opening
en de komende dagen wordt daarover definitief beslist, als we weten of de ‘hoogwaardigheids-
bekleders’(o.a. de Nederlandse Ambassadeur, die we voor de opening willen
vragen) die dag beschikbaar zijn. Dat zou dus al over 2 maanden zijn!
Genieten.
We genieten er
vooral van dat we weer wat omhanden hebben. Dat in grote tegenstelling met de
‘wachtkamer’ in Nederland. Maar eigenlijk hebben we het ook te druk, al heb ik
de (vooral administratieve) achterstand nu wel bijna weggewerkt.
We genieten van de groei van het centrum, zeker nu er de
eerste aktiviteiten gaan plaats vinden. Volgende week de computercursus en de
week daarna – hopen we – de naaicursus.
We genieten vooral van de avondzon. Om 6 uur ’s avonds
met een biertje op de veranda achter, waar je mensen van het werk ziet komen,
het vee ziet binnenhalen of met grote bossen hout op het hoofd naar hun hutjes
en huizen terugkeren. Vogels die hun nesten zoeken voor de nacht en met enige
regelmaat komen er – in formatie – enkele ‘crested cranes’ (de nationale
kraanvogel) voorbij. De honden zijn nog attenter op alles wat beweegt dan wij.
We genieten van filmpjes op de DVD, die van Nederland
hadden meegenomen of geleend hebben van Maarten en Willemien. O.a. de spannende
serie ‘The Bridge’ en de laatste afleveringen van ‘Downton Abbey’.
We hebben genoten van een heerlijk weekend bij Willemien
en Maarten in Entebbe en van de overduidelijke winst voor het Bukaya team met
‘’bonken’. Heerlijk aan het zwembad gelegen (en verbrand) en genoten van hun
gastvrijheid.
Jan en Rita uitgezwaaid en het was ontzettend goed en
gezellig dat zij er de eerste weken waren.
Alles gaat nu wel weer zijn gangetje en volgende week
gaan we achter een werkvergunning aan.
Sorry, dat het lang geduurd heeft voor deze blog
verscheen, maar ik zal proberen het in de regelmaat der dingen mee te nemen.
Van lezen komt nog niet zoveel. Ben bezig met ‘De
bakkersdochter’ van Sarah McCoy en tussendoor aan een klein boekje dat father
Picavet heeft geschreven over zijn kijk op de kerk (‘Ik zou graag willen....’).
We houden het nieuws in Nederland van de zijlijn in de
gaten en lezen over de scepsis i.v.m. het voetbal. Die delen wij niet. We zijn
er helemaal klaar voor.
Goede Pinksterdagen en geniet van de voorspelde tropische
temperaturen, die voor ons zo alledaags zijn.
zondag 11 mei 2014
Blog 108
DROMEN,DURVEN,DOEN.
Geen motto verzonnen door mezelf, maar erg toepasselijk.
Zeker nu het weer voelt, alsof we niet zijn weggeweest.
De laatste dagen
De laatste bezoekjes, de laatste inkopen, de laatste
regeldingen. Zo kom je na bijna twee maanden, toch nog tijd te kort. Maar we
voelden ons klaar voor vertrek. Met een nieuw gebit, de auto keurig bij Jan en
Rita geparkeerd (voor ons volgend bezoek) en de koffers weer vol met bruikbare
spulletjes voor hier.
Van veel mensen reacties gekregen op ons ‘moedig’ besluit
en dan maar afwachten of die moed ons niet in de schoenen zinkt als we weer in
Uganda zijn.
Woensdag in alle vroegte met Jan en Rita naar Brussel en
daar verliep alles vlotjes en we vertrokken op tijd. Tien uur later, om 21.45
uur – met een tussenstop in Kigali – landen we in Entebbe, waar James al twee
uur op ons stond te wachten. Drie uur later waren we weer ‘thuis’.
Kulikayo
‘Welcome back’. Fred
en Bakali stonden ons op te wachten en ze probeerden hun welkomsgroeten uit te
roepen boven het gehuil en geblaf van Castor en Polla, die helemaal door het
dolle heen waren.
Ze renden op en af en besprongen ons van alle kanten,
zodat we nauwelijks de veranda konden bereiken. Toen die gekalmeerd waren, werd
de welkomsceremonie nog eens herhaald, want als je eenmaal zit, dan ben je pas
echt weer terug: ”Kulikayo”.
De eerste dag, was een nationale feestdag (Dag van de
Arbeid) en die hebben we gebruikt om de koffers uit te pakken, op te ruimen en
een inspectie van de tuin. Ze hadden het aardig bij gehouden en door de vele
regens stond alles er fris en groen bij.
De eerste wandeling door het dorp en het ‘kulikayooide’van
alle kanten. Zelfs ’s middags in de stad, waar we snel wat boodschappen moesten
doen. Een goed gevoel en overweldigend vergeleken met de kille ontmoetingen op
straat in Nederland.
Overweldigend was met name, de dag erna het welkom van ‘Uncle
Paul’ in Makenke. Niet alleen van de jongens, maar ook veel buurtbewoners en ze
vonden dat hij er goed uitzag, maar ook dik (“you realy became fat”!).
De eerste bezoekjes van en aan vrienden en bekenden en
overal de warme woorden van hoe fijn het
is, dat jullie er weer zijn. In korte tijd zijn we weer helemaal op de hoogte
van het reilen en zeilen van de projecten en ontwikkelingen in het land en er
komt ons niets schokkend ter ore.
Jan en Rita vermaken zich prima. Het zijn doorgewinterde
fietsers en ze hebben in Kampala hun (gehuurde) fietsen opgehaald en van
Kampala naar Jinja gefietst. In negen uur over vaak onbegaanbare wegen, maar ze
hebben het gered. De dagen daarna hebben ze wat dagtochten in de buurt gemaakt.
Met Fred als betrouwbare gids en samen met hem hebben ze zijn moeder bezocht,
die op ruim 100 km van Jinja woont. Een unieke ervaring en veel bekijks, want
twee muzungu’s die voor de lol in Uganda fietsen, dat kennen ze echt niet.
Jan en Rita blijven nog een volle week en het is fijn dat
zij er deze eerste weken zijn. Om ervaringen te delen, bij te kletsen en te
kaarten!
De bouw
Begin van de week de bouw bezocht en ook daar was alles
volgens planning verlopen. De muren van de tweede hut staan overeind en deze
week begint de aannemer aan de bouw van het rieten dak. Dat moet er in drie
weken opzitten. Intussen begint de constructie van het houtwerk op de hal en
kunnen daar over drie weken de dakpannen op.
In de andere lokalen zijn al gedeeltelijk de meubels
geplaatst en het kantoor is klaar voor gebruik.
Daar hebben we deze week onze eerste bestuursvergadering
gehad en de afgelopen maanden geëvalueerd en plannen gemaakt voor de komende
weken.
We gaan er nog steeds van uit dat we in juli – augustus het
centrum kunnen openen.
de nieuwe hut |
de hut en de poort - Rita kijkt toe |
rechts het kantoor - de plantenbakken worden klaar gemaakt |
Groot en klein
onderhoud
Veel tijd in de voorbije weken besteed aan groot en klein
onderhoud. De scheur in het huis is gerepareerd, de veranda opnieuw geverfd, de
bel opnieuw geinstalleerd en lampen vernieuwd. De tuin is onder handen genomen
(knippen, snoeien, maaien) en daarbij zijn met name een flink aantal
bananenbomen opgeruimd. De eerste eigen koffie is geoogst en gebrand – nog niet
geproefd.
De auto’s zijn weer aan de praat gebracht en Paul zijn
fiets is weer gereviseerd (hij zegt dat hij hem weer gaat gebruiken!). De
geiten zijn weer ontwormd en de honden gewassen. De bezoekjes aan de bank en
andere instellingen zijn weer hervat en zo lijkt alles weer ‘als van ouds’.
En zo voelt het ook. Niemand praat meer over de wet, er
is op dat vlak nog niets gebeurd en het zal met deze wet wel gaan, als met vele
wetten in het land: ze zijn er, maar niemand weet nog dat ze er zijn. En dat
geeft een veilig gevoel.
Voorlopig zijn we hier met een ‘toeristenvisum’ voor 3
maanden en die tijd willen we nemen om rustig te kijken hoe onze toekomst er
uit gaat zien.
We zijn blij terug te zijn, we zien onze dromen
werkelijkheid worden, we gaan er met frisse moed weer tegenaan en zijn blij dat
we weer wat te dóén hebben.
Abonneren op:
Posts (Atom)